Elvis Costello And The Roots

Νάτος πάλι! Η (πάλαι ποτέ;) αυτού εξοχότης των πρωτοποριακών ήχων, κ.κ. Declan McManus, ξεδιπλώνει για μια ακόμα την πολυσχιδή προσωπικότητά του. Ύστερα από 36 χρόνια, το μικρόσωμο τετραπέρατο ξωτικό της μουσικής δεν έχει ανάγκη να πείσει κανέναν για την αξία του. Αν και χρονικά η εμφάνισή του στα μουσικά δρώμενα συνέπεσε με την έκρηξη του punk και του new wave, δε χρειάστηκαν παρά τρεις δίσκοι για να μας πείσει ότι καμία ετικέτα δε μπορούσε να κολλήσει πάνω του. Έτσι κι αλλιώς, πριν το 1977 είχε την country - rock μπάντα Flip City, αλλά και μετά αφομοίωνε εμφανείς reggae, pop και soul επιρροές, μορφώνοντας νέες αντισυμβατικές προτάσεις. Μάλιστα, σχεδόν έπεισε ακόμα και τους πιο δύσπιστους ότι η κατηγοριοποίηση των διάφορων μουσικών ειδών εξυπηρετούσε αποκλειστικά και μόνο τη μουσική ηδονή της προσπάθειας να αναμειχθούν.

Αφού, λοιπόν, πήρε το όνομα του Presley και το πατρικό επίθετο της μητέρας του, παράτησε τη δουλειά του ως προγραμματιστή ηλεκτρονικών υπολογιστών και έδωσε άμεσα το στίγμα του με τον τίτλο του πρώτου του δίσκου, "My Aim Is True". Τα χρόνια περνούσαν και η καταξίωση έφτασε νωρίτερα από κάθε προσδοκία. Με το "Mighty Like A Rose", μάλιστα, απέδειξε περίτρανα ότι δεν ήξερε να φτιάχνει μόνο μερικά υπέροχα τραγούδια, αλλά και σφιχτοδεμένα άλμπουμ, κάνοντας στο εξής επίκεντρο της μουσικής του δημιουργίας τις ιντριγκαδόρικες συνεργασίες. Δεν αναφέρομαι τόσο στις πολλές και διάφορες αποσπασματικές συμμετοχές του σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών (όπως των Al Green, Joss Stone και Joe Jackson), όσο στις δικές του κυκλοφορίες με μουσικούς που, καταρχήν, ανήκουν σε ετερόκλητους χώρους (όπως των Burt Bacharach, Allen Toussaint και Annie Sofie von Otter).

Στην πορεία όμως, οι πειραματισμοί αυτοί, που συχνά ήταν επιτυχημένοι και δεν επέτρεψαν στον Costello να «βαλτώσει» δημιουργικά, του έγιναν έμμονη ιδέα. Σε καμία περίπτωση δεν υπαινίσσομαι ότι δεν απολάμβανε αυτό που έκανε, αλλά έχω την αίσθηση πως η διαρκώς αυξανόμενη αγωνία του να προκαλέσει, έγινε αυτοσκοπός. Φυσικά, δεν είμαι στο μυαλό του και δεν δικαιούμαι να ισχυρίζομαι πως αντιλαμβάνομαι τις προθέσεις του, αλλά ως ακροατής με κριτική στάση, δε μπορώ να πιστέψω ότι, έστω σε κάποια στιγμή, δεν θα ήθελε να ξαναγράψει κάτι μοναδικό σαν το "I Want You" (εντάξει, αυτό δεν γίνεται) ή κάτι ζωντανό σαν το "Watching The Detectives" και το "Pump It Up". Κι όμως, δεν το έκανε ποτέ. Πώς είπατε; Είμαι κολλημένος στην αρχική του ταυτότητα; Μα, δεν το αρνούμαι. Ξέρετε όμως κάτι; Το ίδιο είναι και οι περισσότεροι από εκείνους που δεν τον αρνήθηκαν και τον παρακολουθούν διαχρονικά.

Μετά από όσα είπαμε, το "Wise Up Ghost" έρχεται ως απολύτως φυσιολογικό. Το πεδίο της μείξης του hip hop και neo soul κράματος των The Roots με τη σαλεμένα εύπλαστη, αλλά ανέκαθεν rock, περσόνα του Costello, καταρχήν λειτουργεί ως πρόκληση. Και είναι! Ο Elvis δανείζεται στίχους και ήχους από το παρελθόν του και τους αναπλάθει αφενός με μια laid back hip hop αισθητική και αφετέρου με την καυστικότητα που επιτάσσει το είδος. Να κι άλλη μια πρόκληση: Να μιλήσει για αντίδραση, για βία και τελικά για πόλεμο. Κι εδώ αρχίζουν οι ενστάσεις: βία μετά από τόσα χρόνια «ειρηνικού» προφίλ, μια καθόλου ευκαταφρόνητη περιουσία και το γάμο με τη Diana Krall; Ναι, θα μου πείτε, επειδή η μουσική (μπορεί να) είναι και καθαρός πειραματισμός. Έτσι θα το δεχτώ. Περνάω όμως σε κάτι άλλο.

Ποιός κερδίζει και ποιός χάνει στις εντυπώσεις από αυτή τη συνεργασία; Τόσο ο Costello, όσο και οι The Roots είναι καταξιωμένοι στους δικούς τους χώρους (όσο σχετικός είναι αυτός του Costello). Πιστεύω όμως πως οι δεύτεροι λίγο - πολύ αφομοιώνουν τον πρώτο, οδηγώντας τον σε ανόθευτες δικές τους διαδρομές. Με τον δίσκο αυτόν ο Elvis καταγράφει ένα ακόμα παράτολμο εγχείρημα, του οποίου η ουσιαστική αξιολόγηση δεν είναι καθόλου απλή. Το "Wise Up Ghost" ή θα το λατρέψεις ή θα το βρεις παντελώς αδιάφορο - έως άσκοπο. Κι αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από το πόσο αγαπάς τους The Roots και όχι τον Elvis Costello.