Elvenking

Για όσους δεν ασχολούνται διεξοδικά με το folk-power metal, οι Elvenking είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μήπως να κρατήσουμε το power και να αφήσουμε το folk στην άκρη; Οι Ιταλοί λοιπόν κυκλοφορούν την τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά, διχάζοντας, και αυτοί με τη σειρά τους, τους φίλους τους.

Σχηματίστηκαν το 1997 και από το 2001 μέχρι σήμερα έχουν τέσσερα άλμπουμ στο ενεργητικό τους. Τα κύρια χαρακτηριστικά μέχρι σήμερα ήταν τα folk στοιχεία που ενσωμάτωναν πιστά στη μουσική τους. Η χρήση του βιολιού και του cello έδιναν μία διαφορετική νότα, φέρνοντας στο μυαλό του ακροατή κάτι από Skyclad. Το παρόν όμως τους βρίσκει να κολυμπούν σε διαφορετικά νερά.

Το "The Scythe" απέχει πολύ από το παρελθόν του συγκροτήματος, αφού τα folk ίχνη έχουν εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά. Κατά βάση παίζουν μοντέρνο ευρωπαϊκό power, αν και σε μερικά σημεία τα brutal φωνητικά και οι βαριές κιθάρες κάνουν το συγκρότημα να ακούγεται άλλες φορές thrash και άλλες hardcore. Απλά και μόνο η εισαγωγή ενός βιολιού δε μπόρεσε να κρατήσει το folk κοντά στους Elvenking, αντιθέτως ακούγεται άτοπο και διαδικαστικό τις περισσότερες φορές.

Υπάρχουν επικές μελωδίες, όπως αυτές του "Toten Tanz" ("Dance Of Death" ή "χορός του θανάτου"), που δίνουν χρώμα στο δίσκο, αλλά στα περισσότερα κομμάτια υπάρχει μία ενοχλητική μίξη... ιδεών θα έλεγα. Στο "Dominhate" π.χ. ακούει κανείς από power μέχρι black με όλες τις μεσολαβούσες διακυμάνσεις. Ένα γενικότερο μπέρδεμα δηλαδή που κουράζει τον ακροατή και δεν του επιτρέπει να κρατήσει τις καλές στιγμές οι οποίες πάραυτα υπάρχουν και σε συνδυασμό με την άψογη παραγωγή δεν αφήνουν το δίσκο να καταρρεύσει.

Η βασική θεματολογία του "The Scythe" είναι ο θάνατος, κάτι που φαίνεται και από το εξώφυλλο το οποίο θυμίζει έντονα "The Ring" και Samara Morgan! Αυτή ακριβώς η σκοτεινή πλευρά που επέλεξαν οι Ιταλοί μάλλον δεν τους ταιριάζει. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ο συγκεκριμένος δίσκος να είναι το αποτέλεσμα μίας μεταβατικής περιόδου ή απλά μία παρένθεση.