Elton John & Leon Russell

Σίγουρα ο τίτλος του δίσκου αναφέρεται κυρίως στην ένωση δύο μεγάλων (όχι μόνο σε ηλικία) τραγουδοποιών. Καταρχήν του Άγγλου «Sir» Elton John, ενός από τους πιο επιτυχημένους αλλά και ποιοτικούς τραγουδοποιούς της δεκαετίας του '70, με αμέτρητους δίσκους στο ενεργητικό του, μερικά στραβοπατήματα, αλλά πολύ περισσότερα αριστουργήματα, και κατά δεύτερον του Αμερικανού Leon Russell, ενός περιζήτητου session μουσικού στα νιάτα του (και όχι μόνο) αλλά και επίσης αξιόλογου τραγουδοποιού. Υπάρχουν όμως κι άλλοι πίσω από αυτούς τους δύο και αναφέρομαι κυρίως στον επί χρόνια (με μερικά διαλείμματα) συνεργάτη του Elton, Bernie Taupin, καθώς και τον πανέξυπνο παραγωγό που ονομάζεται T-Bone Burnett και τελευταία ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός.

Η τετράδα αυτή είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνη για το ηχητικό αποτέλεσμα του "The Union" και έχει βρει τη μαγική συνταγή για να κρατάει τα διαφορετικά στοιχεία που ο καθένας φέρνει σε θαυμαστή ισορροπία. Φαίνεται ότι η αγάπη τους για την αμερικανική μουσική είναι ο κοινός τόπος όλων τους και αυτή «σπουδάζουν» εδώ. Από το rock 'n' roll στο rhythm 'n' blues και από τη soul/gospel μέχρι την country, το μουσικό πεδίο εξερευνάται σε βάθος και με απόλυτη γνώση, ώστε να προκύψει ένα ομοιογενές μίγμα και όχι μία στεγνή διατριβή επί των ήχων.

Τα τραγούδια είναι κυρίως μπαλάντες, με την κυριαρχία του πιάνου δεδομένη. Οι συνθέσεις είναι απλές και η ενορχήστρωση προσεγμένη, αλλά λιτή, δίνοντας έτσι έμφαση στην ερμηνεία και τον πολύ επιτυχημένο συνδυασμό των φωνών των John και Russell. Αναπτύσσονται αργά και ράθυμα, ωριμάζουν, θα έλεγε κανείς, λεπτό το λεπτό, μέχρι που η μελωδία τους έχει αγκαλιάσει τον ακροατή, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει. Αυτός είναι και ο λόγος που το άλμπουμ δεν εντυπωσιάζει από την πρώτη ακρόαση, αλλά με μαγικό τρόπο βρίσκει το δρόμο του προς το στερεοφωνικό ξανά και ξανά.

Μετά από πολλές ακροάσεις συνειδητοποιείς ότι τα τραγούδια που πάτησες το repeat είναι τα "If It Wasn't For Bad", "Eight Hundred Dollar Shoes", "Gone To Shiloh" (με τον μεγάλο Neil Young να ταιριάζει και τη δική του φωνή στο δίδυμο) και "The Best Part Of The Day", ενώ το skip μόνο στο "Monkey Suit". Αν είχε και ένα-δύο τραγούδια όπως αυτά που όρισαν το ένδοξο παρελθόν κυρίως του Βρετανού (βλέπε "Tiny Dancer", "Rocket Man" κτλ.) θα μιλάγαμε για μία από τις κυκλοφορίες της χρονιάς. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, μιλάμε μάλλον για τον πιο ζεστό και άνετο στο άκουσμά του δίσκο που ακούσαμε τελευταία. Τώρα που χειμωνιάζει ειδικά, βρείτε τον τρόπο να τον ακούσετε μπροστά στο τζάκι με ένα μπράντυ ανά χείρας.