Elbow

Δεκάδες παράδοξα αρνούνται την αντιφατική τους φύση, ενώνονται και γίνονται ομοιογενές λίπασμα για να βλαστήσει ο μυστήριος καρπός της μουσικής των Elbow. Στο τέταρτό της άλμπουμ, "The Seldom Seen Kid", η μπάντα από το Bury του Manchester πειραματίζεται, εμβαθύνοντας αριστοτεχνικά έναν φιλεύσπλαχνο εμπορικό indie rock ήχο. Στη νεφελώδη τομή των αξόνων των Sigur Ros και των Coldplay, η χαδιάρα μουσική των Elbow καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα εγκεφαλική και εύπεπτη.

Ακολουθώντας την άρτια πορεία που χάραξαν τα τρία πρώτα άλμπουμ, αλλά χωρίς να επιδιώξουν την επανάληψη, οι Elbow παρέδωσαν άλλον ένα ποιοτικό και ενδιαφέροντα δίσκο. Ο βαθυστόχαστος απλοϊκός ιμπρεσιονισμός του υποβρυχίου "Starlings" υποδέχεται, επιδεικνύοντας τη σπαραχτική ένταση ενός κυβικού κατεψυγμένου σολ. Πεντακάθαρος, ο συγκρατημένος λυγμός της φωνής του Guy Garvey ξαπλώνει στο "The Bones Of You", όπου οι ακουστικές κιθάρες εκπέμπουν ψύχος και οι ηλεκτρονικοί ήχοι ζεστασιά, σα να φαινόταν λογικό. Η πτώση pop σταγόνων επιβραδύνεται μαγικά στο "Mirrorball" και το εύγευστο single "Grounds For Divorce" ερωτεύεται τη λυρικότητα του folky gospel, όπως ο Moby στο "Play", και τη μπολιάζει με κάτι από White Stripes.

Το άλμπουμ δεν ταράζει πουθενά την καλλιγραφία του. "An Audience With The Pope" και μια απαλή new wave αισθητική πέφτει σε απολαυστικό λήθαργο. Το φιλόξενο όνειρο του "Weather To Fly" περνά σα χάδι, για να αντιλαλήσει το αφαιρετικό ψυχεδελικό «ταγκό» του "The Loneliness Of A Tower Crane Driver".
Το ήπιο "The Fix" φέρνει το πιο ξεδιάντροπο πλησίασμα σε ένα μπαλκόνι, όπου παίζει σκάκι ο Leonard Cohen με τους The Coral, και το ψευδοϋποτονικό "Some Riot" νανουρίζει και συγκινεί. Τα δοξάρια του "One Day Like This" δεν παραξενεύουν και η βαρύγδουπη ελαφρότητα του "Friends Of Ours" νοσταλγεί έναν νεκρό φίλο και συμφιλιώνει τον δίσκο με την αίσθηση του τέλους. Σιωπή σα μαξιλάρι.

Στον αντίποδα της νευρικής ερρύθμου τάσης της indie σκηνής, που κρατείται από αρκτικές μαϊμούδες και δολοφονηθέντες αρχιδούκες, η τάση των Elbow εκπλήσσει. Μια πανέμορφη μελωδική και ανάλαφρη μουσική πρόταση, που ξεχνά να βάλει τόνους, αλλά διαχειρίζεται άριστα τα σημεία στίξης. Στο "The Seldom Seen Kid", ο ακροατής περιπλανιέται σε ένα λαβύρινθο με τοίχους, που φτάνουν ως το γόνατο. Η έξοδος είναι κοντά, αλλά η πλάνη μοιάζει ομορφότερη, εκεί μέσα.