Dream Weaver

«In a world between myth and strange reality» τραγουδούσε ο Midnight στο "Where Dragons Rule". Σε έναν τέτοιο κόσμο μας μεταφέρουν οι Dream Weaver με το "Mythreal". Γοητευμένοι από τον μύθο, χωρίς όμως να αγνοούν τη πραγματικότητα, επανέρχονται στο προσκήνιο μετά από αρκετά χρόνια δισκογραφικής απουσίας. Επιλέγοντας δε αυτό το έξυπνο λογοπαίγνιο για τίτλο του νέου τους άλμπουμ, μας βάζουν κατευθείαν στο κλίμα.

Μπορεί ο τίτλος να αντανακλά το στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου, καθώς τα κομμάτια είναι μοιρασμένα ανάμεσα σε αυτά που περιγράφουν ιστορίες παρμένες από το χώρο του φανταστικού και σε εκείνα που αναφέρονται σε θέματα εμπνευσμένα από τη καθημερινότητα, δίνει όμως και ένα στίγμα για το μουσικό περιεχόμενο. Η μπάντα έχει τις ρίζες της στο ένδοξο παρελθόν της δεκαετίας του '80 και ειδικά στο U.S. Metal αυτής της περιόδου, παραμένει πιστή στο κλασικό heavy/power ήχο χωρίς να αγνοεί την εξέλιξή του και καταφέρνει να παρουσιάσει ένα αρκετά φρέσκο και σύγχρονο αποτέλεσμα. Όσοι έχουν ακούσει κάποια από τις παλαιότερες δουλειές των Dream Weaver, θα εντυπωσιαστούν από την πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στη παραγωγή. Για του λόγου το αληθές, μπορείς να διαπιστώσεις ρίχνοντας μια ματιά στα credits ότι το mastering έχει επιμεληθεί ο πασίγνωστος George Marino, ο οποίος δυστυχώς μας άφησε πρόσφατα (R.I.P.).

Αν έπρεπε να περιγράψει κανείς με τρεις λέξεις το ύφος της μπάντας αυτές θα ήταν σκοτεινό, επικό και μελωδικό. Οι συνθέσεις είναι μεστές και σχετικά μικρές σε διάρκεια και οι ταχύτητες κυρίως μεσαίες, χωρίς να λείπουν τα πιο γρήγορα κομμάτια όπως το "Elemental Kingdom" που ανοίγει τον δίσκο. Οι παλιάς σχολής ρυθμικές και lead κιθάρες πατούν και σε πιο progressive μονοπάτια, με το Γιώργο Ζαχαρόγλου να πλαισιώνεται για πρώτη φορά και σε ηχογράφηση από δεύτερο κιθαρίστα. Τα τύμπανα και το μπάσο υπηρετούν σωστά τα κομμάτια, χωρίς να τα φορτώνουν ανούσια και τα φωνητικά του Δημήτρη Μάρκου ακούγονται καλύτερα από ποτέ, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές στη χώρα μας. Σε ένα δίσκο που δεν υπάρχουν μέτριες στιγμές, με δυσκολία θα επιλέξω σαν πιο ιδιαίτερες τα "Father Sun, Mother Dawn" και "Four" για τη μεγαλοπρέπεια που αποπνέουν στα ρεφρέν και το "Aurora Borealis" για το (σχεδόν hard rock) ταξιδιάρικο guitar solo. Επιγραμματικά, στο "Μythreal" το heavy/power των Dream Weaver είναι ιδανικά παιγμένο, εμπνευσμένο και βασισμένο σε εξαιρετικές φωνητικές γραμμές. Και δεν περιέχει keyboards.

Για να ξεχωρίσει ένα group (ειδικά στο χώρο του metal) θα πρέπει να να διαθέτει καλά καταρτισμένους μουσικούς, αξιόλογες συνθέσεις και προσωπικό ήχο. Επειδή οι Dream Weaver πληρούν τις παραπάνω προϋποθέσεις, σύντομα θα πρέπει να έρθει η ώρα που θα αναγνωριστούν σαν ένα από τα κορυφαία ελληνικά group στη κατηγορία τους. Θέλω να πιστεύω ότι παρά τις δυσκολίες που σίγουρα υπάρχουν, δεν θα καθυστερήσουν τόσο πολύ να κυκλοφορήσουν την επόμενή τους δουλειά. Το οφείλουν περισσότερο στους εαυτούς τους και λιγότερο στο κοινό.