Dread Sovereign

Alchemical Warfare

Metal Blade (2021)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 08/01/2021
Αν το τέλος του κόσμου έρχεται, μπορούμε να πάμε και με το μεσαίο δάχτυλο υψωμένο, σωστά;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μετά από δύο αξιόλογα άλμπουμ, οι Dread Sovereign έχουν φτάσει να θεωρούνται μια υπολογίσιμη doom metal δύναμη, αν και το σύνηθες πρώτο σημείο επαφής για νέους ακροατές έχει συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο: Alan Averill, αλλιώς γνωστός ως Nemtheanga. Θα ενδιαφερόταν ο κόσμος για τους Dread Sovereign αν δεν ήταν «η άλλη μπάντα του Nemtheanga των Primordial»; Στο ρητορικό αυτό ερώτημα, απαντώ πως «θα έπρεπε». Στην τελική, τα δικά μου αυτιά δεν αντιλαμβάνονται και καμιά μεγάλη ποιοτική διαφορά από τους διαφημισμένους Spirit Adrift, για παράδειγμα.

Εντάξει, η αναφορά στους Spirit Adrift δεν ήταν ακριβώς τυχαία. Το "Alchemical Warfare" βρίσκει το ιρλανδικό τρίο να πετάει από πάνω του, με τρόπο βαρύγδουπο, το ένδυμα του παραδοσιακού doom metal σχήματος και να καταδύεται σε πιο κλασικούς metal ήχους, αρκετά κοντά σε αυτά που έγραφε πρόσφατα ο Πάνος για το "Enlightened In Eternity". Φταίει η Metal Blade; Η ανάγκη για κάτι πιο οικουμενικό και εμπορικό; Φταίει το τέλος του κόσμου που πείθει το σχήμα να μην δίνει δεκάρα; Ίσως όλα αυτά, αν και τα σημάδια είχαν φανεί και στις up tempo στιγμές του "For Doom The Bell Tolls".

Πιο συγκεκριμένα: αν ως τώρα οι Dread Sovereign ήταν μια doom μπάντα που αγαπούσε πολύ την περίοδο 1985-1988 και γκρουπ όπως οι Saint Vitus και Cirith Ungol, με ολίγη από Candlemass, στο "Alchemical Warfare" θα τους βρεις πιο εστιασμένους στον ήχο του 1982-1984. Οι ίδιοι λένε ότι πετάνε λίγο Venom και Motorhead στη συνταγή. Και λίγο NWOBHM, και λίγο Manilla Road θα προσθέσω. Εδώ θα βρεις ρεφρέν που ίσως σου φέρει στο νου μέχρι και Virgin Steele. Αναφέρομαι στο "Her Master's Voice".

Οι doom φανατικοί λοιπόν ίσως και να απογοητευτούν με το "Alchemical Warfare", αφού δεν διαθέτει «στιλιστική καθαρότητα». Κάτι τέτοιο όμως θα είναι κι ελαφρώς άδικο, αφού το άλμπουμ έχει μάλλον και τις πιο καλοζυγισμένες συνθέσεις της ως τώρα δισκογραφίας τους. Το πιο γρήγορο υλικό έχει τοποθετηθεί στην αρχή, με το δεκάλεπτο "She Wolf Of The Savage Seasons" να κλέβει την παράσταση και τα singles "The Great Beast We Serve" και "Nature Is The Devil's Church" να θέτουν τον traditional metal βηματισμό του άλμπουμ. Καθώς όμως αυτό προχωράει, το κορυφαίο "Her Master's Voice" και το "Ruin Upon The Temple Mountain" είναι όσο doom θα περίμενε κανείς. Ως αποτέλεσμα, το "Alchemical Warfare" είναι ένα άλμπουμ με ενδιαφέρουσα ροή και μεγαλύτερο πλούτο απ' ότι του φαίνεται αρχικά.

Όσοι δεν ενδιαφέρονται αυστηρά για τα στυλ, μπορούν να είναι σίγουροι για κάποια πράγματα. Οι συνθέσεις είναι όλες καλές - χωρίς βέβαια να δικαιολογείται πάντα επαρκώς η μεγάλη διάρκεια τους - και η παραγωγή εξαιρετική, μέσα στον αναλογικό ρομαντισμό και το όλο old school περίβλημα της. Ακόμα πιο σίγουροι μπορούν να είναι για τα φωνητικά: ο Nemtheanga είναι εγγύηση, ανατριχιαστικός κατά το δοκούν ακόμα και στα φωνακλάδικα του και με θαυμάσιους στίχους που, μπορεί να ανακαλούν συχνά κλασικομεταλλικά διαβολικά στερεότυπα, δεν ξεχνούν όμως τα ψεύτικα είδωλα και τις ματωμένες σελίδες της ιστορίας.

Καλωσορίζουμε λοιπόν τους Dread Sovereign στο club των classic metal συγκροτημάτων. Τα αίτια της αλλαγής ας παραμείνουν ένα μυστήριο. Καθώς όμως το "Alchemical Warfare" κλείνει με τη διασκευή στο "You Don't Move Me (I Don't Give A Fuck)" του Μεγάλου, θα επιλέξω την επίσημη εκδοχή της μπάντας: αν όντως ο κόσμος ετοιμάζεται να καεί ολοσχερώς, οι Dread Sovereign πράγματι θα τον αποχαιρετήσουν με παλιομοδίτικη φινέτσα. Σε αυτό το πλαίσιο, το "Alchemical Warfare" βγάζει απόλυτα νόημα.

  • SHARE
  • TWEET