Dread Sovereign

Ο Alan Averill είναι ένας συμπαθέστατος τύπος και εξαιρετικός metal τραγουδιστής. Επίσης, αποτελεί την ηγετική μορφή και φωνή των Primordial, μιας από τις πιο ξεχωριστές και ιδιαίτερες μπάντες των τελευταίων είκοσι ετών. Και μολονότι οι Primordial δεν είναι κάποιο «κολλημένο» ή κλειστόμυαλο συγκρότημα, ο "Nemtheanga" χρειάζεται και άλλα σχήματα για να εκφραστεί, με πιο γνωστά τους Manowar-ικούς Twilight Of The Gods (όπου συμμετέχει μαζί με άλλους αστέρες της σκηνής) και τους Dread Sovereign, όπου μαζί με τον ντράμερ των Primordial (Dubh Sol) επιδίδονται σε heavy/doom metal παλαιάς κοπής, στο στυλ των Saint Vitus, των Cirith Ungol, κλπ.

H δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Dread Sovereign, που παρουσιάζεται εδώ, είναι ελαφρώς καλύτερη και πιο «συμπυκνωμένη» από το ντεμπούτο τους ("All Hell’s Martyrs", 2014), και αυτό διότι εδώ το συγκρότημα κράτησε μόλις τρία καινούργια τραγούδια (όχι τα συντομότερα του κόσμου, όπως φαντάζεστε) για τον δίσκο, ο οποίος περίεχει και δύο ορχηστρικά κομμάτια, καθώς και μια απόλυτα σεβαστική διασκευή στους Venom ("Live Like An Angel, Die Like A Devil"). Έτσι, ο δίσκος δεν κουράζει, ακούγεται ευχάριστα και πιστεύω πως θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του παραδοσιακού doom metal.

Αναμφίβολα, η ιδιαίτερη φωνή του Averill και οι φωνητικές γραμμές που επιλέγει, κυριαρχούν, όμως εδώ η ερμηνεία του είναι λιγότερο επική και επιβλητική και περισσότερο «απελπισμένη» αλλά και μελωδική. Τα riff είναι μεγάλα και βαριά, όπως δηλαδή πρέπει, και οι ρυθμοί, ως επί το πλείστον, αργοί και μεγαλοπρεπείς. Το εναρκτήριο 13λεπτο έπος "Twelve Bells Toll In Salem" και το "The Spines Of Saturn" είναι στη λογική των Saint Vitus (ιδίως επί εποχών Scott Reagers), ενώ το πιο up-tempo "This World Is Doomed", είναι ένας classic metal δυναμίτης με εντυπωσιακό εναρκτήριο riff (μου θύμισε το αντίστοιχο του "Blood And Thunder" των Mastodon) και το προσωπικό μου αγαπημένο μέσα από τον δίσκο.

Δεν εντόπισα sludge ή stoner σημεία (τύπου Yob, Sleep, Dopethrone, κλπ), όμως κάποια instrumental μέρη μέσα στα τραγούδια (ιδίως στο "The Spines Of Saturn"), ίσως έχουν μια πιο prog/space rock αύρα (τύπου Eloy, Hawkwind), κάτι που απομακρύνει τον ήχο από την old school κατεύθυνση που το συγκρότημα διατείνεται πως προσφέρει. Δεν είναι, όμως, καθόλου άσχημο σαν «πάντρεμα» και προσωπικά μού θύμισε το ομώνυμο album των Shrinebuilder, του 2009.

Χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό και χωρίς να εντυπωσιάζει, ο δεύτερος δίσκος των Dread Sovereign είναι, κατά σειρά προτεραιότητας: α) ένας τρόπος για να ξεδώσει τις doom metal ανησυχίες του ο Nemtheanga, β) εξαιρετική επιλογή για χαλάρωμα από τις τσίτες των Primordial γ) μια τίμια και αξιοπρεπής κυκλοφορία, όχι όμως τόσο παλιομοδίτικη όσο θα ήθελε να είναι.