Doll Skin

Σε έναν ιδανικό κόσμο, οι γυναίκες που παίζουν μουσική δεν θα έπρεπε σε κάθε τους βήμα να αποδεικνύουν τις γνώσεις τους, δεν θα ήταν δεδομένο πως δεν έχουν αρκετή δύναμη να κουβαλήσουν τον εξοπλισμό τους και δεν θα δέχονταν υποτιμητικά σχόλια όπως για παράδειγμα: «Καλά παίζεις... για γυναίκα». Όμως, στον πλανήτη της πατριαρχίας χρειαζόμαστε περισσότερες γυναικείες φωνές να ουρλιάζουν, να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής και να παροτρύνουν κι άλλα κορίτσια που ονειρεύονται να παίξουν κιθάρα σαν τον Slash ή τον Synyster Gates, να πιστέψουν στον εαυτό τους και να κάνουν τη σκέψη πράξη. Οι Doll Skin είναι από αυτές ενθουσιώδεις πολύχρωμες προσωπικότητες που αποδεικνύουν πως η punk, ο φεμινισμός και η hard rock μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά.

Ένας σχολικός διαγωνισμός ερασιτεχνικού ροκ στάθηκε η αφορμή για να της ανακαλύψει ο μπασίστας David Ellefson (Megadeth), να αντιληφθεί την παλιακή punk rock ψυχή τους και να τους ανοίξει τον δρόμο για περισσότερες συναυλίες και ηχογραφήσεις δίσκων. Οι νεαρές Doll Skin παίζουν με μια συναισθηματική ειλικρίνεια heavy κομμάτια όμοια με αυτά που άκουγες στην εφηβεία και έκανες air - guitar στο παιδικό σου δωμάτιο, με τη διαφορά πως τα κορίτσια αντί να μιλούν για τις ανεκπλήρωτες αγάπες τους, φορώντας eyeliner στα μάτια ως ένδειξη θλίψης, όπως έκαναν παλιότερα συγκροτήματα του είδους, γράφουν τραγούδια όπως το "Puncha Nazi" ή το "Furious Fixation" στοχοποιώντας τα πιο χολεριασμένα κομμάτια της κοινωνίας.

 Οι τέσσερις powerpuff girls από την Αριζόνα κυκλοφόρησαν πρόσφατα το δεύτερο άλμπουμ τους "Love Is Dead And We Killed Her" το οποίο διαδέχθηκε το "Manic Pixie Dream Girl" του 2017 κάνοντας το βήμα από την εφηβική στη νεανική ζωή με το άγουρο ουρλιαχτό της Sydney Dolezal να σχηματίζει τη φράση "This is a song for everyone I hate" στο τραγούδι "Don’t Cross My Path", για το καλωσόρισμα του ακροατή. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου μαζί με το "Mark My Words" διατηρούν την emo αισθητική της προηγούμενης δεκαετίας χωρίς όμως να στερούν σε θελτικά κιθαριστικά σόλο και εναλλαγές μελωδίας που τραβούν την προσοχή και καρφιτσώνονται στο μυαλό. Επίσης, ενδιαφέρουσα ανακάλυψη αποτελεί το "Ink Stains" το οποίο ξεκινάει με μελωδία όμοια με τραγουδιού τίτλων τέλους αμερικανικής ρομαντικής κομεντί ευρείας κατανάλωσης και κάπου στη μέση αυτού, πατάει μια τσιρίδα η frontman και μέσα στις punk - metal ιαχές ξεστομίζει, "I’ve got malice in my veins / So mighty that it governs me" και μας ξυπνάει δηλώνοντας την παρουσία των Doll Skin.

Βέβαια, ήταν αναπόφευκτο μέσα στα έντεκα τραγούδια να υπάρχουν στιγμές που το συγκρότημα να ισορροπεί στον ήχο της Avril Lavigne και των Paramore (πριν το πανέμορφο pop "Hard Times" του 2017) αλλά ακούγοντας το "Your Idols Are Dying", αντιλαμβάνεται κανείς πως προσπαθούν να ξεφύγουν από την περασμένη δεκαετία και να εισάγουν περισσότερες punk και metal μελωδίες αναπτύσσοντας μάλιστα και το στιχουργικό περιεχόμενο των τραγουδιών τους. Με όπλο τους την αξιόλογη παραγωγή και το εκκολαπτόμενο ταλέντο τους δεν επιδιώκουν για την ώρα να ξεχωρίσουν και αρκούνται σε συνηθισμένους ρυθμούς εμπλουτισμένους με εκρηκτικά ξεσπάσματα. Εν ολίγοις, το "Love Is Dead And We Killed Her" δεν θα ικανοποιήσει αυτούς που αναζητούν την τελειότητα στη μουσική που ακούν, θα αποτελέσει όμως ευχάριστη έκπληξη για όλους αυτούς που ψάχνουν ενέσεις νεότητας και νομίζουν πως το punk rock πέθανε.