Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Doctor Cyclops
Oscuropasso
World In Sound (2014)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 03/09/2014
Στη ζυγαριά του '70s heavy psych από τη μία και του stoner-o-doom από την άλλη, οι Doctor Cyclops προσθέτουν ένα βαρίδι στη δεύτερη πλευρά
Το 2012 το πρώτο άλμπουμ των Ιταλών Doctor Cyclops μας είχε κάνει αρκετή εντύπωση ώστε να βρεθεί στο κείμενο μας με τις underground κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς που προτείναμε. Οι Doctor Cyclops ενσωμάτωναν μία ακόμα εκδοχή του κλασικού power trio στο heavy rock και φυσικά μαζί με τις ψυχεδελικές και Sabbath-ικές επιρροές τους όριζαν τον ήχο τους. Κάτι παρόμοιο περιμέναμε και στον δεύτερο δίσκο τους και κάτι παρόμοιο κάνουν, αλλά με μία μικρή διαφοροποίηση, αρκετή όμως για να αλλάξει σημαντικά τις ισορροπίες.
Το πιο ψυχεδελικό, μελωδικό ή χαλαρό και αυτοσχεδιαστικό στοιχείο έχει υποχωρήσει σημαντικά αφήνοντας πολύ περισσότερο χώρο για μία πιο σαφή doom και μεταλλο-stoner προσέγγιση του ύφους τους. Προσέγγιση που υπήρχε και στο "Borgofondo", άλλοτε εμπεριεχόμενη μαζί με άλλες σε ένα τραγούδι και άλλοτε ως αποκλειστικό συστατικό τους. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους είναι λίγο ως πολύ παρόντα. Οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, το στιβαρό και δεμένο παίξιμο, η ποικιλία ρυθμών και τα εκτεταμένα solo που δίνουν την αίσθηση του jam... Όλα έρχονται ως φυσική συνέχεια του πρώτου δίσκου τους.
Κάπου εδώ μπαίνει το υποκειμενικό θέμα στη μέση. Παρότι ποιοτικά δεν έχουν χάσει τίποτα από τη φλόγα τους, δηλώνοντας ως δεδομένο ότι και η νέα τους κυκλοφορία ήταν απολαυστική στην ακρόασή της και με τη σιγουριά ότι θα υπάρξει πολύ (ίσως και περισσότερο) κοινό που θα αγαπήσει αυτόν τους τον χαρακτήρα, τα δικά μου αυτιά έβρισκαν πιο ενδιαφέροντα τον ήχο που είχαν διαμορφώσει στο "Borgofondo" παρά στο "Oscuropasso" όσο μικρή κι αν είναι η διαφοροποίησή του. Μάλιστα τα ξαφνικά επηρεασμένα από τη jazz περάσματα, κάποια μπαρόκ πλήκτρα που πετάγονται από το πουθενά στο "Angel Saviour In The Cannibal House" (το καλύτερο τραγούδι του δίσκου έτσι κι αλλιώς) και αρκετές στιγμές στο 16-λεπτο "Rotten Trolls" μου θυμίζουν την πλευρά τους που με συγκίνησε περισσότερο από την αρχή. Οι πιο μεταλλάδες φίλοι ανάμεσά μας, αυτοί που μπορούν όμως να εκτιμήσουν και τα στραμμένα στα '70s συγκροτήματα από τους Cathedral μέχρι τους Graveyard και τους Samsara Blues Experiment σίγουρα θα βρουν αυτή τη, μικρή μεν, ορατή δε, στροφή τους πιο πολύ του γούστου τους.
Το πιο ψυχεδελικό, μελωδικό ή χαλαρό και αυτοσχεδιαστικό στοιχείο έχει υποχωρήσει σημαντικά αφήνοντας πολύ περισσότερο χώρο για μία πιο σαφή doom και μεταλλο-stoner προσέγγιση του ύφους τους. Προσέγγιση που υπήρχε και στο "Borgofondo", άλλοτε εμπεριεχόμενη μαζί με άλλες σε ένα τραγούδι και άλλοτε ως αποκλειστικό συστατικό τους. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους είναι λίγο ως πολύ παρόντα. Οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, το στιβαρό και δεμένο παίξιμο, η ποικιλία ρυθμών και τα εκτεταμένα solo που δίνουν την αίσθηση του jam... Όλα έρχονται ως φυσική συνέχεια του πρώτου δίσκου τους.
Κάπου εδώ μπαίνει το υποκειμενικό θέμα στη μέση. Παρότι ποιοτικά δεν έχουν χάσει τίποτα από τη φλόγα τους, δηλώνοντας ως δεδομένο ότι και η νέα τους κυκλοφορία ήταν απολαυστική στην ακρόασή της και με τη σιγουριά ότι θα υπάρξει πολύ (ίσως και περισσότερο) κοινό που θα αγαπήσει αυτόν τους τον χαρακτήρα, τα δικά μου αυτιά έβρισκαν πιο ενδιαφέροντα τον ήχο που είχαν διαμορφώσει στο "Borgofondo" παρά στο "Oscuropasso" όσο μικρή κι αν είναι η διαφοροποίησή του. Μάλιστα τα ξαφνικά επηρεασμένα από τη jazz περάσματα, κάποια μπαρόκ πλήκτρα που πετάγονται από το πουθενά στο "Angel Saviour In The Cannibal House" (το καλύτερο τραγούδι του δίσκου έτσι κι αλλιώς) και αρκετές στιγμές στο 16-λεπτο "Rotten Trolls" μου θυμίζουν την πλευρά τους που με συγκίνησε περισσότερο από την αρχή. Οι πιο μεταλλάδες φίλοι ανάμεσά μας, αυτοί που μπορούν όμως να εκτιμήσουν και τα στραμμένα στα '70s συγκροτήματα από τους Cathedral μέχρι τους Graveyard και τους Samsara Blues Experiment σίγουρα θα βρουν αυτή τη, μικρή μεν, ορατή δε, στροφή τους πιο πολύ του γούστου τους.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
