Discipline

Ανέκαθεν δήλωνα είτε αντίθετος, είτε ουδέτερος όσον αφορά τα albums διασκευών. Οι λόγοι φαντάζομαι πως είναι ευνόητοι. Οι περισσότερες διασκευές όχι μόνο δε κατορθώνουν ν' αγγίξουν τη μαγεία των πρωτότυπων, αλλά ούτε καν καταφέρνουν να πείσουν σε γενικότερο βαθμό. Κοινώς, ποιός ο λόγος να αγοράσεις μία κυκλοφορία που μετά από ένα μήνα δεν πρόκειται ν' ακούσεις ξανά;

Οι Discipline λοιπόν εμπίπτουν σε μία παρεμφερή κατηγορία. Όχι όμως την ίδια, καθώς κατά παράδοξο τρόπο, το δισκάκι παρουσιάζει μία πολύ καλή ροή, με τις επιλογές να κρίνονται ως επί το πλείστον κατάλληλες, δεδομένου του ιστορικού τους. Μπάντες όπως οι Motorhead, οι Agnostic Front, οι Twisted Sister κι οι Ramones αποδεικνύονται λίαν προσαρμόζουσες στα εκάστοτε κυβικά, γεγονός που μας χαρίζει 36 απολαυστικά λεπτά «νέου» υλικού, ενώ απ' την άλλη δε λείπει και το bonus clue της υπόθεσης, ένα ολόκληρο cd με 18 παλαιότερες διασκευές, «ανασυρόμενες» εκ λήθης και συγκεντρωμένες όλες μαζί. Εξ' ού και ο τίτλος... "Old Pride, New Glory"...

Σε αντίθεση με άλλα ανάλογα δισκάκια, το "Old Pride" με ώθησε ανά φάσεις να το ακούσω. Κρύβει ενδιαφέρον, ειδικά σε επιλογές τύπου "Rebel Yell", επειδή όπως και να το κάνουμε, ο Billy Idol δε χαρακτηρίζεται από street punk / hardcore feeling. Κι όμως, η μπάντα δείχνει όσο ικανή χρειάζεται στο να φέρνει τις όποιες επιλογές στα μέτρα της, ακόμη και για τα προσωπικά μου αυστηρά κριτήρια. Φυσικά, όπως όλες οι κυκλοφορίες ανάλογου τύπου, έτσι και αυτή προορίζεται αποκλειστικά προς τέρψη των οπαδών. Η διαφορά με τις υπόλοιπες είναι ότι αυτή τη φορά θα το ευχαριστηθούν...