Dirty Pretty Things

Στο δεξί του μπράτσο, ο Carl Barât φέρει ένα λιτό τατουάζ. Μέσα στους πόρους του δέρματός του, το μελάνι μιας πρόσφατης άλλης εποχής κουβαλά τη λέξη «libertine». Μετά από δύο πανέμορφα άλμπουμ που κλυδώνισαν τη βρετανική indie rock σκηνή, οι Libertines διελύθησαν στα εξ ων συνετέθησαν και έδωσαν τη θέση τους στους Babyshambles του Pete Doherty και τους Dirty Pritty Things του Carl Barât - και, παρεμπιπτόντως, στους λιγότερο επιφανείς Yeti του beatlομανούς John Hassal.

Το "Romance At Short Notice" είναι το δεύτερο άλμπουμ των Dirty Pritty Things και ο επίλογος ενός ακόμη κεφαλαίου της μουσικής καριέρας του Barât. Ο διάδοχος του "Waterloo To Anywhere" απομακρύνεται ελαφρώς από την τάση διαιώνισης της punky δυναμικότητας των Libertines. Σε ορισμένα σημεία, δε, ο νευρικός Carl μοιάζει να προσεγγίζει τον ξεχαρβαλωμένο λυρισμό του πρώην συνοδοιπόρου του, Pete. Ο πειραματισμός περιπλανιέται κυρίως στα νερά της βρετανικής rock παράδοσης, ως εκεί που «πατάει».

Η εντυπωσιακή είσοδος, με τον πομπώδη επικό ψυχεδελισμό του "Buzzards And Crows", επιβάλλει μια ιδιότυπη britpop αισθητική, στο φαύλο στόμφο του 1967 του πατρός Buckley, των Cream και του Λοχία Πιπέρη. Η τραχιά ισχύς του καταπληκτικού "Hippy's Son" και το μελωδικό του ρεφρέν αποτελούν την ιδανική συνέχεια. Η κεφάτη pop του "Plastic Hearts" ξενερώνει όπως μια χλιαρή μπύρα, μετά από ένα διπλό «ουίσκι ονδερόξ», και αποτελεί εύχρηστη αναγγελία για το "Tired Of England", που θα συμβάδιζε με τη νοοτροπία του Morrissey. Η απολαυστική ανάλαφρη ανουσιότητα του "Come Closer" λάμπει πριν το αγκομαχητό του υπναλέου "Faultlines", που αρνείται να γίνει αποτελεσματικό.

Οι εξάψεις του "Kicks Or Consumption" πνίγονται στην ανακρίβεια της δομής των ρυθμών, ενώ η ίδια τεχνική καταφέρνει να πείσει στο "Best Face". Το "Truth Begins" ξαναβρίσκει την απαραίτητη δεινότητα της γραφής και οδηγεί στο ατσούμπαλο à la Libertines punk του "Chinese Dogs", το οποίο, με τη σειρά του, σβήνει στο επιμελημένο πλην όμως άχρηστο νανούρισμα του "The North". Ο επίλογος, με το σκηνοθετημένο πάθος του "Blood On My Shoes", είναι συμπαθής, αλλά δεν εντυπωσιάζει.

Παγκοσμίως, ο μουσικός τύπος παραληρεί εξυμνώντας το "Romance At Short Notice". Το φερόμενο, πλέον, ως αποχαιρετιστήριο άλμπουμ των Dirty Pretty Things καταγράφει την αναζήτηση του Carl Barât, αποδεικνύει την ικανότητα επιβίωσης του μουσικού, ενισχύει την υποψία ότι μπορεί να μεγαλουργήσει ξανά, αλλά δε θα τον έπειθε να γδάρει το τατουάζ του.