Diary Of Dreams

Από το όνομα του γκρουπ μέχρι το cover art όλων των κυκλοφοριών του, ακόμη και τις ονομασίες που διαλέγουν για να τιτλοφορήσουν τα άλμπουμ τους, αρρώστια και μεθάνιο (ή λίθιο) ξεχειλίζει, σφύζοντας αποπνικτικά τον ακροατή, γεμίζοντας τους πνεύμονές του, σε σημείο που δε μπορεί να ανασάνει. Ναι, έτσι ακριβώς αισθάνομαι κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με μια καινούρια κυκλοφορία των «ηλεκτρικών» (ή ηλεκτροφόρων, αν προτιμάτε) Diary Of Dreams και μετά από αρκετό καιρό προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου και να ανασυντεθώ, ώστε να προσδιορίσω με επιτυχία τι ακριβώς ήταν αυτό που μου προξένησε τη μεγαλύτερη ζημιά κατά το άκουσμα του εκάστοτε άλμπουμ.

Και φυσικά η απάντηση είναι πάντα (!) η ίδια: το χαρισματικό παιδί της σύγχρονης electro / dark wave σκηνής, Adrian Hates, γεννήθηκε με το προτέρημα να αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων και να απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο, μιας και οι συνθέσεις του από το 1989 (μπασίστας τότε στους μάγιστρους Garden Of Delight) έως και σήμερα (παρανοϊκό μυαλό και ψυχή των Diary Of Dreams) παραμένουν το ίδιο άμεσες και ανεξίτηλες, αγγίζοντας τα όρια του αστικού και του ψυχολογικού τρόμου.

Αυτή τη φορά, συνήθης ύποπτος είναι το "Nekrolog 43" (τι ανατριχιαστικός τίτλος κι αυτός!), τριάμισι χρόνια μετά το πολύ καλό "Nigredo", και οφείλω να ομολογήσω πως με περίσσιο τρόμο πρωτοαντίκρυσα το συγκεκριμένο «νεκρολόγιο» - ο λόγος είναι το αποκρουστικό αλλά συνάμα άκρως καλλιτεχνικό του εξώφυλλο, το οποίο έπαιξε και καταλυτικό ρόλο στην αγορά και το πότε ακριβώς θα έπαιρνε η συγκεκριμένη κυκλοφορία τη θέση της στη συσκευή αναπαραγωγής ψηφιακών δίσκων. Προσοχή: αν έχετε οποιοδήποτε είδος φοβίας και δη κλειστοφοβικής, παρακαλείστε να μη συνεχίσετε την ανάγνωση του παρακάτω κειμένου - ευχαριστώ.

Στο "Nekrolog 43" ο Adrian βάλθηκε να κάνει πραγματικότητα τους πιο σκληρούς εφιάλτες μας (λέγοντας «μας» εννοώ όλους τους αστούς που κάνουν μεγάλα όνειρα στον ύπνο και τον ξύπνιο τους), να ξυπνήσει το μικρό και φοβισμένο παιδί που έχουμε εγκλωβίσει εδώ και χρόνια στο δωμάτιο τιμωρίας για να μην το δει ο διπλανός μας και αρχίσει τα εμπαικτικά σχόλια, να δώσει γιγαντιαίες διαστάσεις στο μεγαλύτερο εχθρό του «πολίτη ipod», την απομόνωση. Όχι, δεν πρόκειται για κάτι καινούριο, ούτε ανακαλύψαμε ξαφνικά την Αμερική (!)- απλά σε αυτό το άλμπουμ σταθμό, κατ' εμέ, επιτυγχάνεται περισσότερο από ποτέ. Γενικά, η gothic / dark wave σκηνή αρέσκεται να ασχολείται με το άγνωστο, το σκοτεινό και το απαισιόδοξο - γι' αυτό άλλωστε προκαλεί και αποστροφή στο ευρύ κοινό, γι' αυτό προσελκύει και όσους «την ψάχνουν» λίγο παραπάνω, αψηφώντας το τίμημα.

Κλειστοφοβικοί στίχοι, αποπνικτική ατμόσφαιρα που ξεχύνεται από ένα ψηφιακό ομοίωμα ενός ζωντανού "Resident Evil", χωρίς απέθαντους και ιούς αυτή τη φορά, αλλά με όλους εμάς στη θέση της Alice να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το ακατανόητο «project» και στοιχειωμένες μελωδίες, δίνοντας λιγότερο πρωταγωνιστικό χώρο στα συνήθη πλήκτρα/ synths και περισσότερο «αέρα» στις industrial λούπες, συνοδευμένων από στεντόρειες κιθάρες και μεσαιωνικό πιάνο. Τα φώτα είναι όλα πάνω στο συναίσθημα: το συναίσθημα του μοναχικού ανθρώπου που έχει κάνει το παγωμένο του δωμάτιο ολόκληρο τον κόσμο του και προσπαθεί να ζήσει μέσα σε αυτό όπως κάνουν και όλοι οι άλλοι, τους οποίους δε βλέπει αλλά μυστηριωδώς γνωρίζει την ύπαρξή τους. Χαρακτηριστική η εικόνα (μέσα στο booklet που συνοδεύει αθόρυβα το cd) του Hates να κρέμεται νεκρός μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Οι 13 συνθέσεις αυτής της νεκρολογίας είναι μελετημένες μία προς μία και στον ακροατή δίνεται η αίσθηση πως δεν είναι διόλου τυχαία βαλμένες με τη συγκεκριμένη σειρά: από το εισαγωγικό ομότιτλο κομμάτι που μας βυθίζει αβίαστα, σχεδόν μεθυστικά, σε μια καινούρια "Dark City" του Proyas (που το ρόλο του σκηνοθέτη αυτή τη φορά παίζει ο Hates), μέχρι το "The Valley" που φέρει το νούμερο δεκατρία και κλείνει το άλμπουμ, βάζοντας μας ασυναίσθητα στο αιώνιο δίλημμα «to be or not to be», θαρρεί κανείς πως η συνομωσία είναι καλοστημένη και αλλοίμονο σε όσους αφεθούν χωρίς συναισθηματική κάλυψη.

Σίγουρα, το "Nekrolog 43" (στο οποίο ειδικά αυτό το μυστηριώδες νούμερο δίνει μια άλλη διάσταση, αφήνοντας ελαφριές ψευδαισθήσεις από τον κινηματογραφικό «Κύβο») κοίταξε κατάματα το "Futureperfect" των VNV Nation (συγκεκριμένα "Tears Of Joy" vs. "Beloved") κι έχει πάρει ήδη μια καλή θέση στα καλύτερα άλμπουμ του 2007, από τα οποία στρίμωξε αρκετά στον τοίχο, ενώ άλλα τα έπιασε από το λαιμό και προσπάθησε να τα αφήσει μισολιπόθυμα στο πάτωμα με μεγάλη επιτυχία.

PS:
"…So dark is my light
My demons were so right to leave me here
So painful my fight
As every night when I lay down to sleep
I listen to my heart
Expecting it to stop its beating
But every morning sun
Wakes up the sadness in me once again
You see now how it ends
I lay it in your hands
Take care of it my friend
In case you understand..."