Devildriver

Καταιγιστικό, γρήγορο και στακάτο είναι το μελωδικό death metal των Καλιφορνέζων Devildriver και αυτό φαίνεται όσο ποτέ άλλοτε στην ολοκαίνουρια, τέταρτη δουλειά τους, που φέρει τον απειλητικό κι ευφάνταστο τίτλο "Pray For Villains", δυο χρόνια μετά το χλιαρό, κατά τη γνώμη μου, "The Last Kind Words". Τι άλλαξε, τι μεσολάβησε μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια; Πολλά και τίποτα ίσως, αφού το label παραμένει η αξιόπιστη Roadrunner Records και το line up της μπάντας εξακολουθεί να αποτελείται δυναμικά από τους Fafara και Spreitzer στις επάλξεις, ενώ οι Kendrick, Miller και Boecklin κρατάνε τα μπόσικα. Γιατί να ασχοληθούμε μαζί τους τότε;

Οι λόγοι είναι δεκατρείς (μου αρέσουν τα προληπτικά καθέκαστα), χωρίς την παραμικρή υποψία filler, και βρίσκονται όλοι εντός του "Pray For Villains", με πρώτο και καλύτερο το ομώνυμο: καλοπαιγμένο groove-άτο death metal, στα χνάρια των Machine Head θα έλεγε κανείς, χωρίς πολυλογίες και περιττά μέρη, απαλλαγμένο από ψήγματα core και άλλες τέτοιες «made in America» ιστορίες, με απώτερο σκοπό να σε πιάσει κατευθείαν από το λαιμό και να μη σε αφήσει μέχρι να ουρλιάξεις «κάθαρμα». Η φωνή του κυρίου Fafara σε μεγάλα κέφια, δένει απόλυτα με τις καλπάζουσες και ρυθμικές κιθάρες, άλλοτε, ακόμη και μελωδικές, δείχνοντας τι ακριβώς σημαίνει Devildriver.

Δεν τελειώσαμε εδώ όμως: η σχολή «Kreator / Slayer» (αλφαβητικά πάντα) φαίνεται πως έχει κάνει δουλειά, επηρεάζοντας ακόμα και τις πέτρες, κι έτσι και τα υπόλοιπα κομμάτια χαρακτηρίζονται από μία ηχητική έμμεση thrash-ολαγνεία. Κορυφαία στιγμή το Priest-ίζον "Fate Stepped In" (αφήστε για λίγο τα σκληρά φωνητικά στην άκρη), το μελωδικότατο (!) "I 'Ve Been Sober" και το απροσπέλαστο "Another Night In London" (στα «o» μπορείτε άφοβα να βάλετε διαλυτικά), που θα κάνει τον κύριο Kilmister να λάμπει από χαρά κι ευτυχία και να δώσει δίχως δεύτερη σκέψη την ευχή Του. Κερασάκι στην τούρτα το αγαπημένο μου από το δίσκο, "Resurrection BLVD", και αν αναρωτιέστε γιατί, κολλήστε το αυτί σας στο ηχείο μεταξύ 00:28 και 00:44, τη στιγμή που τα σκληρά φωνητικά συνοδεύουν αυτό το εμπνευσμένο κιθαριστικό ιντερλούδιο: μεγάλη έμπνευση - για να μην αναφερθώ στην ατμοσφαιρικότατη, στοιχειωμένη εισαγωγή του, που θυμίζει Αμερική, Οκτώβριο του 1990.

Ακόμα άπιστοι; Σας αφιερώνω το ρυθμικότατο "Bitter Pill", που για κάποιον λόγο μου ακούμπησε τις Dark Tranquillity χορδές μου, κι αν είστε λάτρεις του σκληρού, μοντέρνου αλλά και του πιο παλιού ήχου, κάντε στον εαυτό σας τη χάρη και αγοράστε αυτό το άλμπουμ, δυναμώστε την ένταση για να χαρείτε την κρυστάλλινη παραγωγή του, γονατίστε και «pray for Villains», όχι ότι δεν υπάρχουν αρκετά! Καλή σας ακρόαση.