Deus Ex Machina

The Sound Of Liberation

The Lab / Laburinth Of Thoughts (2013)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 24/09/2013
Ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος από ένα συγκρότημα - σταθμό για την ελληνική underground σκηνή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Για να είμαι ειλικρινής, είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω σοβαρά ολοκληρωμένο δίσκο των Deus Ex Machina, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έχω χάσει και την επαφή μου με το συγκρότημα. Κάθε άλλο μάλιστα, καθώς οι Deus Ex Machina, είναι από τις λιγοστές ελληνικές μπάντες της «παλιάς σειράς» που παρέμειναν άφθαρτες στον χρόνο, εξακολουθώντας ακόμη και σήμερα να πρωταγωνιστούν στα εγχώρια underground μουσικά δρώμενα, με ζωντανές εμφανίσεις παντός χαρακτήρα, από shows σε μεγάλα clubs μέχρι live αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης.

Το "The Sound Of Liberation" έρχεται δέκα ολόκληρα χρόνια μετά τον τρίτο full-length δίσκο τους, "Signs", και βρίσκει το συγκρότημα σε φόρμα και σαφέστατα επίκαιρο, όπως άλλωστε υπήρξε στα μέσα των 90s ή στις αρχές των 00s, σε πολλές δηλαδή στιγμές αυτής της πλούσιας και μακρόχρονης καριέρας του. Με εναρκτήριο λόγο από τον Jello Biafra -πάλαι ποτέ frontman των θρυλικών Dead Kennedys- ο δίσκος μπαίνει κατευθείαν στο «ψητό» με καθαρά επαναστατικό μήνυμα και με έντονη την διάθεση του ξεσηκωμού.

Η αρχή του άλμπουμ, με τα πέντε πρώτα κομμάτια του, συμπεριλαμβανομένου και του ομώνυμου, ομολογώ ότι δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, πράγμα που με ανησύχησε πολύ στην πρώτη ακρόαση. Δεν ξέρω τι φταίει ακριβώς, αλλά μία επιθετικότητα που προσπαθεί να περάσει η μπάντα στο καθαρά μουσικό σκέλος ορισμένων κομματιών της απλά δεν μου κάθεται καλά, θεωρώ πως πλέον δεν της ταιριάζει. Τα riff δεν είναι ακριβώς «μεταλλικά» που λέμε, αλλά κάπως «aggressive» χωρίς όμως να είναι και απειλητικά για να το πω όσο πιο υπεραπλουστευμένα γίνεται (επαναλαμβάνω πως δεν αναφέρομαι φυσικά στους στίχους). Το δε «ανατολίτικο» feeling που εκπέμπει το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι κάτι που σίγουρα δε μου αρέσει και πολύ, αλλά αυτό έχει να κάνει καθαρά με το προσωπικό μου γούστο.

Ευτυχώς, και για καλή δική μου τύχη, από το έκτο κομμάτι "Deeper" και μετά, ο δίσκος αποκτά αυτό ακριβώς που πάντα γούσταρα και περίμενα από τους Deus Ex Machina. Αυτό το πολύ προσωπικό, δυναμικό και μελωδικό mid-tempo punk rock που μας έκανε να τους αγαπήσουμε, με τα φανταστικά και ανά στιγμές μελαγχολικά leads και την φωνή, που ως «voice of liberation» μάς κράτησε συντροφιά σε όλες σχεδόν τις δύσκολες στιγμές. Προς το τέλος, με τα "One Step Back" και "Life Is Dead" το άλμπουμ πραγματικά απογειώνεται. Τα κομμάτια της δεύτερης πλευράς θα μπορούσαν χαλαρά να εμπεριέχονται στο mixtape μίας πορείας με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά. Ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος από ένα συγκρότημα - σταθμό για την ελληνική underground σκηνή.
  • SHARE
  • TWEET