Daylight Dies

Αν οι My Dying Bride έβγαζαν το πρώτο τους άλμπουμ το 2008, σίγουρα θα ακουγόταν κάπως έτσι. Καταθλιπτικό death / doom με πεντακάθαρες μουσικές katatoniaκές φόρμες, μπρουτέ φωνητικά που βαδίζουν ολοταχώς στην απόγνωση και μελωδικά riffs που κάνουν τις καρδιές μας να σφίγγονται στο άκουσμά τους για να τη βγάλουν «καθαρή». Αυτοί είναι κυρίες και κύριοι οι Αμερικανοί Daylight Dies και υπερήφανα μας παρουσιάζουν το "Lost To The Living", την τέταρτη studio δουλειά τους, η οποία, μετά από αρκετές προσεκτικές ακροάσεις, μας κάνει να αναφωνούμε «ποιοι Opeth και πράσσειν άλογα;!» και δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό.

Το εναρκτήριο επτάλεπτο "Cathedral" είναι ό,τι πρέπει για να βάλει τον ανυποψίαστο ακροατή στο κλίμα, ακόμη και καταμεσήμερο καλοκαιριού με τον υδράργυρο να ακουμπά αναιδώς τους 38°C, και το "A Portrait In White" μας κλείνει ασυναίσθητα το μάτι, καθώς η σχέση ανάσας / ιδρώτα έχει γίνει ήδη αντιστρόφως ανάλογη - προς Θεού όμως, μη σας ξεγελάσει το αθώο «white» στον τίτλο: το κομμάτι είναι ο ορισμός του ατμοσφαιρικού melodic dark έπους.

Κορυφαίες στιγμές θα βρείτε στα ιδιαίτερα "Woke Up Lost" και "Last Alone", σε σχέση με το υπόλοιπο άλμπουμ πάντα, καθώς το αχανές λαρύγγι του Nathan Ellis δίνει τη σκυτάλη στην καθάρια μελαγχολία της χροιάς του Egan O'Rourke (βλέπε μπάσο), απογειώνοντας κυριολεκτικά το cd. Η φωνητική δε δυνατότητα του δεύτερου θα σας φέρει στο νου anathemaτισμένες και katatoniaκές εικόνες από τα μέσα των '90s (προσωπικά θα προτιμούσα να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στην εναλλαγή των φωνητικών στο μέλλον), ενώ το τελεσίδικο "The Morning Light" θα σας χτυπήσει συμπονετικά την πλάτη, λίγο πριν το οριστικό σπρώξιμο στο κενό - έχετε κάτι λιγότερο από οκτώ λεπτά να το ξανασκεφτείτε.

Όταν η ευαισθησία και η απόγνωση ντύνονται με τα πιο ωραία τους μαύρα χρώματα, τότε χαιρόμαστε (!) να βουλιάζουμε στα βάθη τους κι ας μην υπάρχει γυρισμός ή σωτηρία. Οι Daylight Dies είναι το ολοζώντανο παράδειγμα της σκοτεινής μελαγχολίας στην αρχή των '00s και ειδικά με το "Lost To The Living" αποδεικνύουν πως είναι ισάξιοι με πολλά φτασμένα, προπατορικά ονόματα του χώρου. Ο ποιητής άλλωστε το λέει ξεκάθαρα: "empty is this life / a portrait, painted all in white / a conclusion which was written / in words that failed to define".