Davie Allan/Joel Grind

Από πού ξεφύτρωσε ο Joel Grind; Πιθανόν οι φίλοι του thrash που τον γνωρίζουν (;) από το συγκρότημά του Toxic Holocaust να αναρωτιούνται το ανάποδο. Από πού ξεφύτρωσε ο Davie Allan. Θα απαντήσω στο δεύτερο, αφού είναι και κάτι που όχι μόνο μου είναι πιο οικείο, αλλά είναι και πιο σχετικό με την παρούσα κυκλοφορία.

Ο Davie Allan ως ο μπροστάρης των Arrows (ένα σχήμα που απλώς εξυπηρετούσε τους όποιους μουσικούς τον πλαισίωναν κάθε φορά) υπήρξε μία καθοριστική φιγούρα στην κουλτούρα των '60s αλλά και την εξέλιξη της κιθάρας. Γνωστότερος για τις μουσικές του επενδύσεις με surf ήχους αρκετών biker movies αυτής της δεκαετίας (με κορωνίδα το "The Wild Angels" που λίγο ως πολύ όρισε και το είδος), ήταν επίσης και αυτός που, μετά τον Link Wray, «βρώμισε» με το fuzzbox οριστικά και αμετάκλητα το surf και το οδήγησε προς το garage. Στη δική του πλευρά αυτού του split παρουσιάζει ακριβώς αυτό το στοιχείο, με μία παραγωγή που μπορεί να αναδείξει όλα του τα συστατικά που ίσως χάνονταν στις παλιότερες ηχογραφήσεις. Ίσως είναι και αυτό που κάνει την έκπληξη πιο μεγάλη για το πώς μπορεί να ακούγεται τόσο δυναμικός παρά την ηλικία του.

Ο Joel Grind από τη μεριά του και στη δικιά του πλευρά ακούγεται, στην χειρότερη, σαν ένας μεταλλάς που προσπαθεί να παίξει surf και στην καλύτερη ως ένας κιθαρίστας που εξερευνά τα όρια στα οποία το surf έχει αγγίξει και έχει επηρεάσει το thrash. Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή του "The Invisible Landscape" το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον και όχι μόνο από επιστημονικό/τεχνοκρατικό ενδιαφέρον.

Παρότι ως κυκλοφορία έχει ένα, μάλλον, συγκεκριμένο κοινό στο οποίο απευθύνεται, αν τη συναντήσετε μη βιαστείτε την απορρίψετε.