D.A.D.

Δεκαέξι χρόνια τον περίμενα αυτόν τον δίσκο. Από το "Helpyourselfish" του 1995. Όχι γιατί οι D.A.D. δεν κυκλοφόρησαν ενδιάμεσα άλλους δίσκους αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Γιατί κυκλοφόρησαν. Πέντε. Που και να μην τους είχαν κυκλοφορήσει μικρή διαφορά θα έκανε.

Η διαρκώς ανοδική πορεία των Δανών hard rockers που έφτασε στο αποκορύφωμά της με το ζεύγος των "Riskin’ It All" και "Helpyourselfish", έδειξε πολύ γρήγορα τα όριά της και με μία σειρά άλμπουμ φθίνουσας ποιότητας που είτε απέτυχαν να συνεχίσουν το μέχρι τότε ποιοτικό σερί του συγκροτήματος, είτε απέτυχαν να πιάσουν το σφυγμό του αμερικάνικου κολεγιακού ραδιοφώνου που επεδίωξαν, κατάφεραν πολύ γρήγορα να χάσουν τη δυναμική τους και λίγο ως πολύ να τους ξεχάσουν ακόμα και οι εκτός Δανίας οπαδοί τους. Ο φετινός δίσκος επιχειρεί να αλλάξει όλα αυτά. Αν και για κάποια πράγματα είναι μάλλον ήδη πολύ αργά, υπάρχει ακόμα καιρός τόσο να ξανασυσπειρώσουν τους οπαδούς τους όσο και να κερδίσουν μέρος του χαμένου τους σεβασμού ως ένα από τα αξιολογότερα hard rock συγκροτήματα της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Πρώτο σημάδι επιστροφής στο παρελθόν είναι ο τίτλος του άλμπουμ που αποτελεί μία, έστω και κατά πολύ καθυστερημένη, έξυπνη εκδίκηση του συγκροτήματος. Για την ιστορία το πλήρες όνομά τους ήταν Disneyland After Dark το οποίο ποτέ δεν κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν υπό την απειλή αγωγών από τους υπευθύνους του συγκεκριμένου «πάρκου διασκέδασης» οπότε και το συνέτμησαν στα αρχικά του. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, ουσιαστικά αυτό είναι το «ομώνυμο» άλμπουμ τους. Υπό αυτό το συμβολισμό κρύβεται και μία γενικότερη προσπάθεια για αναβίωση της εφηβικής αφέλειας των πρώτων ημερών τους. Αυτή απαντάται κυρίως στα πρώτα τραγούδια του CD που αποτελούν και τις καλύτερες στιγμές του. Τα αυθάδικα και παραδοσιακά riff των "New Age Moving In", "I Want What She’s Got", "The End" και "The Place Of The Heart" ήδη φαντάζουν ως αντάξιο υλικό στις μελλοντικές συναυλίες τους και ευθεία προέκταση των καλύτερων στιγμών του παρελθόντος τους.

Φυσικά όταν μιλάμε για τους D.A.D. δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε δύο από τα trademark τους που αμφότερα σχετίζονται με τον Jesper Binzer. Δεν είναι άλλα από τους κυνικούς, έξυπνους και εν τέλει διασκεδαστικούς και χιουμοριστικούς στίχους που συχνά δεν διστάζουν να περιλαμβάνουν λογοπαίγνια και λεξιπλασίες. Αυτό συνδυάζεται και με την χαρακτηριστική φωνή του και την ακόμα πιο ιδιαίτερη εκφραστικότητά του που εν πολλοίς διαμορφώνουν χαρακτήρα στα τραγούδια. Ένα τρίτο σημείο αναφοράς στους D.A.D. είναι φυσικά το μπάσο του Stig Pedersen που, προδίδοντας τις punk καταβολές του, αποτελείται από δύο ή το πολύ τρεις χορδές (συχνά, δε, πρόκειται για ιδιοκατασκευή) αλλά αυτό είναι κάτι που ηχητικά περνάει απαρατήρητο. Εκεί που φανερώνουν μία αδυναμία, αλλά και ποτέ δεν ήταν η ειδικότητά τους, είναι οι μπαλάντες και το "Dic.Nii.Lan.Daft.Erd.Ark" έχει κάποιες από αυτές που τουλάχιστον κυλάνε ευχάριστα.

Δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα της μουσικής, ούτε καν για τον καλύτερο δίσκο των D.A.D. αλλά, μα την αλήθεια, πόσο ευχάριστα πέρασα ακούγοντάς τον ξανά και ξανά! Και πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό για δική τους δουλειά. Thumbs Up από εμένα.