D-Noiz

Τι μπορεί να πει κάποιος όταν ένα συγκρότημα έχει προσέξει όλες τις λεπτομέρειες, αλλά χάνει σε ταυτότητα; Τι μπορεί να πει κάποιος όταν έχει στα χέρια του μια δουλειά από ένα ταλαντούχο, νέο, ελληνικό συγκρότημα, το οποίο μοιάζει να "βλέπει το δέντρο, αλλά να χάνει το δάσος"; Τι να φταίει όταν όλα μοιάζουν σωστά, αλλά δεν είναι;

Οι D-Noiz με δυσκόλεψαν πραγματικά πολύ... Όταν κάποιος κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο, μόλις δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου του demo ("The Circle, The Fall"), σίγουρα δεν είναι τυχαίος... Όταν αυτή η δουλειά είναι επαγγελματική με τα όλα της και επιπροσθέτως περιέχει και καλές μουσικές ιδέες, φανταστείτε την δυσκολία της καταγραφής της αίσθησης που σου αφήνει... Και όλα αυτά, γιατί; Γιατί τα παιδιά εδώ είναι κλασική περίπτωση ανθρώπων που αγαπούν την μουσική και επιρρεάζονται σαφώς από μεγάλους μουσικούς. Το ένα μέρος της αλήθειας είναι ότι έχουν ενσωματώσει στην μουσική τους διαφορετικά είδη και ρεύματα. Το άλλο (και κακό) μέρος της αλήθειας είναι ότι τα μέρη αυτά τα έχουν εντάξει το καθένα και σε διαφορετικό κομμάτι τους, φτιάχνοντας έτσι ένα περίεργο μωσαϊκό, που αν κοιτάξεις την κάθε ψηφίδα του σε καλύπτει, αλλά αν το κοιτάξεις ως σύνολο, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν δένει.

Και εξηγούμαι: το εξώφυλλο και το booklet του album είναι μεν καθόλα προσεγμένα και καλαίσθητα, αλλά παραπέμπουν ευθέως σε harcore συγκρότημα. Έτσι καθώς έχεις ψηθεί να ακούσεις κάτι βαρβάτο, πέφτεις πάνω στο πρώτο οκτάλεπτο κομμάτι του album που αποτελεί μια μίξη του ήχου των Godspeed You! Black Emperor με τους Procupine Tree, δηλαδή αργόσυρτο και μελαγχολικό. Λες "ok, γουστάρω τέτοιον ήχο". Μετά από μια "γέφυρα" παρόμοιου ύφους, περνάς στο επόμενο το οποίο μοιάζει βγαλμένο από τα sessions του "Reload" των Metallica, δηλαδή γρεζάτο και επίσης αργόσυρτο. Ας σημειωθεί κάπου εδώ πως τα φωνητικά από κατατονικά αρχίζουν και Priestίζουν με τρόπο... Στη συνέχεια, στο μέσον του δίσκου έρχονται δύο heavy Dickinson-meets-Judas Priest κομμάτια και με τα φωνητικά να Priestίζουν ακόμα εντονότερα, λες "εντάξει θα ακούσω ένα heavy album"... Τελικά το "D-Noiz" κλείνει με άλλα δύο κομμάτια τα οποία παραπέμπουν ευθέως τόσο σε Dream Theater όσο και σε Wastefall (ίδια εταιρεία γαρ), δηλαδή σε progressive! Άβυσος η ψυχή του μουσικού...

Το καλό με τους D-Noiz είναι ότι παίζουν πολλές μουσικές, το ίδιο καλά. Το κακό είναι ότι τις έβαλαν όλες σε ένα album, χωρίς να τις αναμείξουν σχεδόν καθόλου. Και αν το "D-Noiz" κερδίζει σε μουσική, χάνει σε ομοιογένεια. Αν έχετε όρεξη για ένα τρελιάρικο δίσκο που έχει απ' όλα και συμφέρει, προτιμήστε τον...