Crone

Gotta Light?

Prophecy Productions (2022)
Δεν ταράζει τα νερά του dark rock, αλλά σε αφήνει να τα δοκιμάσεις με ασφάλεια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν έναν χρόνο, ο Αντώνης Καλαμούτσος έγραφε για το τελευταίο - χρονολογικά, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται και οριστικά - άλμπουμ των Secrets Of The Moon. Οι Γερμανοί, υπό την καθοδήγηση του Phil 'sG' Jonas, είχαν πια εγκαταλείψει το black metal, και έπαιζαν gothic rock με λοξοκοιτάσματα προς το metal και το alternative. Η διάλυση των Secrets Of The Moon λίγο αργότερα δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία, αν λάβουμε υπόψη ότι η ύπαρξή τους δεν έμοιαζε να προσφέρει πια κάτι ουσιαστικό, μιας και είχαν ήδη αναδυθεί από το 2014 οι Crone ως gothic rock side-project με τον Markus Renzenbrink των Embedded. Εφόσον ο ήχος των δύο σχημάτων θα μπορούσε εύκολα να ταυτιστεί, το ένα από τα δύο θα απορροφούσε αναπόδραστα το άλλο, και φαίνεται ότι οι Crone αποδείχτηκαν πιο ισχυροί. «Μέσα από τις στάχτες των Secrets Of The Moon, ένας σκοτεινός αναγεννημένος φοίνικας υψώνεται» εξηγούν στην περιγραφή του δίσκου τους, και οι Crone του "Gotta Light?" είναι η νέα αποτύπωση πάνω στο δημιουργικό παλίμψηστο, που αφήνει το ελεύθερο να εξερευνηθεί ένας post/dark/alternative rock ήχος μακριά από black συνυποδηλώσεις.

Ανάμεσα στο ατελείωτο name-dropping των αναφορών της δισκογραφικής θα βρούμε σταθερά τους Alice In Chains και τους Ghost, αν και οι ομοιότητες είναι μάλλον ευκαιριακές. Το Γερμανικό συγκρότημα μοιάζει να μοιράζεται παραπάνω χαρακτηριστικά - αλλά όχι και να ταυτίζεται - με μπάντες όπως οι Anathema (από το "Alternative 4" κι εξής), οι Katatonia (της "Dead End Kings" περιόδου), οι Antimatter, και οι Dool (που μοιράζονται και την ίδια δισκογραφική στέγη, όπως και οι νεοσύστατοι Venus Principle για τους οποίους μιλούσαμε πριν μερικούς μήνες). Εκείνο που τους κάνει να ξεχωρίζουν θετικά είναι τα υπέροχα σόλο του Kevin Olasz, παρόντα και στο ντεμπούτο "Godspeed" του 2018, με τρανό παράδειγμα το "Waiting for Ghosts", που φέρνει στο νου δύο σπουδαίους ροκ κιθαρίστες: τον Gilmour για το συναίσθημα, και τον Knopfler λόγω του καθαρού ήχου και των licks.

Μπορεί να κυριαρχεί η λυρικότητα και η μελωδία, με αρπίσματα, αέρινη παραγωγή, και καθαρά φωνητικά να δίνουν πιο rock χαρακτήρα και να μην σπρώχνουν την μπάντα προς συγκροτήματα τύπου Tribulation, ωστόσο υπάρχουν και στιγμές όπου οι ταχύτητες ανεβαίνουν. Υπάρχει μία διαρκής δυναμική που καθοδηγεί τα κομμάτια, κάτι που δεν διαφαίνεται εξ αρχής με το ράθυμο "No One Is Ever Alive", όπως στο εκπληκτικό "They" με την post-punk μπασάρα να καθοδηγεί τους καρδιακούς παλμούς μας, το "Abyss Road" με τις ηλεκτρισμένες κιθάρες και τα hammond, το κολλητικό "Quicksand" με τη βρωμιά και το απλωμένο ρεφρέν του, ή το ορχηστρικό χτίσιμο του "Kenosis", όπου σκάνε και οι δίκασες.

Εν τέλει, ομως, είναι αυτές οι στιγμές που μάλλον υπερτερούν στο τέλος έναντι των πιο απαλών, μιας και τα ένρινα φωνητικά μοιάζουν να μπορούν να τις υποστηρίξουν περισσότερο. Αντιθέτως, όταν καλούνται να ρίξουν τις ταχύτητες και να δώσουν έμφαση στο συναίσθημα, ακούγονται εύθραυστα και ασταθή, ίσως άγουρα, κι αυτό φαίνεται και στο "Gemini" και στο "Towers Underground", που χάνουν πόντους παρ’ όλο που είναι πραγματικά αξιόλογες συνθέσεις.

Από την άλλη, με δυνατό ρυθμικό κομμάτι, πανέμορφα σόλο, και μία εμπειρία στη σύνθεση που δεν κρύβεται, η φωνή μπορεί να λειτουργήσει ως μία γαρνιτούρα προσωπικής ιδιοτροπίας, η «τέλεια ατέλεια» που θα κάνει το συγκρότημα συμπαθητικό και με διακριτή προσωπικότητα. Έστω κι αν αυτό επιτευχθεί για μία μερίδα ακροατών. Με τον δεύτερο δίσκο τους, οι Crone αποδεικνύουν πως έχουν όλα τα σωστά εργαλεία, κατέχουν το λεξιλόγιο του ύφους που εκπροσωπούν, και γράφουν κομμάτια με ξεκάθαρες ιδέες και στίγμα, οπότε η ποιότητα είναι ένα εξασφαλισμένο minimum. Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί ασφαλή επιλογή για κάθε οπαδό του είδους, και μία εξαιρετική εισαγωγή για όποιο αναζητά μία φρέσκια κυκλοφορία για να δοκιμάσει τα νερά του dark rock.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET