Convulse

Cycle Of Revenge

Svart (2016)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 11/03/2016
Τι κοινό μπορεί να έχει η Nokia με τους Convulse;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είμαστε στη δεκαετία του ’90 και η Nokia βγάζει το 3210. Το καλύτερο κινητό του κόσμου όλου, που πούλησε πιο πολλά κομμάτια και από iPhone. Η Φινλανδία βρίσκεται σε παραγωγικό οργασμό. Οι Sentenced υπάρχουν, η Bodom είναι ακόμα μόνο λίμνη, οι Amorphis δεν αντιγράφουν τους εαυτούς τους και στην Ελλάδα θεωρούμε τους Φινλανδούς ασπρουλιάρηδες αποτυχημένους γιατί η οικονομία τους έσκασε σαν φούσκα Μπιγκ Μπαμπολ. ΧΑ! Τα λογότυπα που στάζουν αίμα και τα brutal γαργαρό-βοθρέ φωνητικά ακόμα προκαλούν εντύπωση και κάπου εκεί σκάνε μύτη και οι Convulse που είναι όντως από την πόλη που λέγεται (πάντα θα γελάω) Nokia.

Σήμερα 26 χρόνια μετά το ιστορικό, λέμε τώρα, demo τους, κυκλοφορούν τον 4ο δίσκο τους. Θα μου πείτε ότι δεν είναι και πολύ παραγωγικοί, αλλά έκαναν και ένα μικρό διάλλειμα για 19 χρόνια σε κάποια φάση. Ίσως να μην κάνουν τον κόσμο να σείεται από την πρωτοτυπία τους και το μετά-πρωτόγονο death metal τους, αλλά είναι μια κυκλοφορία που σίγουρα αξίζει μερικές καλές ακροάσεις. Όμως, ταυτόχρονα, ξέρουμε προκαταβολικά ότι θα πάει και τελείως άκλαυτη προς το καθαρτήριο των metal δίσκων. Πολύ κρίμα. Δεν του αξίζει, ούτε λίγο.

Αλλά ας πούμε πέντε λόγια για τους μερικούς εκλεκτούς νοσταλγούς του ήχου αυτού. Πρώτα έχουμε τα Φινλανδό-folk στοιχεία με ολίγο τσιφτετέλι, όπως τα έχουν καταστήσει δημοφιλή οι Amorphis, άλλα ίσως όχι με τoν ντελικάτο και ραφιναρισμένο τρόπο που προέρχεται και από την μακρόχρονη εμπειρία τους. Μετά έχουμε τις χαρακτηριστικές συνθέσεις που ανεδείξαν και διαμόρφωσαν όχι μόνο συγκροτήματα από την Φινλανδία όπως οι Sentenced και οι Amorphis, αλλά ολόκληρο τον σκανδιναβικό ήχο. Εξάλλου οι αναφορές στο "Amok" αλλά και πιο πρώιμο υλικό δεν είναι λίγες.

Ο ήχος με το fully distorted μπάσο και το χαμηλό κούρδισμα τους παραπέμπει αρκετά στους Dismember, αλλά ειδικά στα πιο groovy σημεία παραπέμπει στους Sepultura όταν την πάλευαν ακόμα και στους φοβερούς Ούγγρους αντιγραφείς τους, Ektomorf. Θεωρώ στα instrumental τραγούδια, αλλά και στα σημεία που πειραματίζονται με διάφορα είδη φωνητικών, αναδεικνύεται ένας εκπληκτικός mid-tempo δίσκος, με έντονες μελωδίες, folk σημεία, ψευτό-prog περάσματα και απύθμενα βαριά grooves. Αλλά ό,τι και να λέμε αφού επιμένει ο κυρ-Jämsä να ακούγεται πιο τερατώδης και από τον Chris Barnes με δυσπεψία, ο κύριος όγκος των φωνητικών είναι βορβορώδη, ακαταλαβίστικα αλλά και λίγο ντεμοντέ πια ρε γαμώτο. Και αυτό το γεγονός «φτηναίνει» τον δίσκο, τον κατηγοριοποιεί εύκολα και συνεπώς του στερεί ένα πιο ευρύ ακροατήριο. Σίγουρα του δίνει ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα που λίγοι τολμούν, αλλά υπάρχει καλός λόγος για αυτό. Ε, ας πρόσεχε και αυτός ο Jämsä, αφού μπορεί καλύτερα και υπάρχουν και ένα κάρο τραγουδιστές εκεί πάνω στα βόρεια.

Κάποτε θα μιλάμε για έναν καλά κρυμμένο θησαυρό, ένα υποτιμημένο διαμαντάκι, ένα (ήδη) ρετρό παραγνωρισμένο λείψανο του παρελθόντος, αλλά θα είμαι εγώ εκεί στην κουνιστή μου καρέκλα με το γουόκμαν μου και θα λέω με τρεμάμενη φωνή «σας τα έλεγα».

 

  • SHARE
  • TWEET