Comus

Η καλύτερη δυνατή περιγραφή που θα μπορούσα να δώσω για τη μουσική των Comus, όπως αυτή έχει λατρευτεί από το πρωτοποριακό "First Utterance" του 1971, είναι ότι πρόκειται για το μουσικό αντίστοιχο του Βρετανικού θρίλερ "The Wicker Man". Όπως και η ταινία, έτσι και η μουσική ήταν ατμοσφαιρική, ανησυχητική, αγροτική, παγανιστική, συγκλονιστική. Ταυτόχρονα, πατούσε με το ένα πόδι στην folk ψυχεδέλεια και με το άλλο στο πρώιμο progressive.

Η εκτίμηση που με τα χρόνια αναπτύχθηκε προς τον δίσκο αυτό με πολλούς και συχνά δίασημους δηλωμένους θαυμαστές τους (οι «Διόσκουροι» Steven Wilson και Mikael Akerfeldt ανάμεσά τους) έκανε όλο και πιο έντονες τις συζητήσεις για το συγκρότημα και όλο και πιο έντονη τη φημολογία για ένα χαμένο τραγούδι που ακολουθεί τα χνάρια του ντεμπούτο τους. Αυτό δεν είναι άλλο από το "The Maalgard Suite" που δείχνει να είναι, ίσως, το βασικό κίνητρο της κυκλοφορίας αυτής. Το κακό είναι ότι η ηχογράφηση που μας προσφέρεται εδώ είναι παρμένη από μία κακίστης ποιότητας ερασιτεχνική ηχογτράφηση μίας ζωντανής εκτέλεσής του από την πρώτη εκείνη περίοδο του συγκροτήματος.

Πέρα από την αρχειακή αξία του τραγουδιού, δεν μπορούν πολλά ακόμα να κριθούν σε αυτό με βάση τα όσα μπορούμε να ακούσουμε. Κινείται στη φιλοσοφία του "First Utterance" αλλά «απλώνεται» υπερβολικά, με λίγη ενορχηστρωτική και συνθετική φαντασία. Από τα δεκαπέντε λεπτά της διάρκειάς του καταφέρνει να «πάρει τα πάνω του» από το ήμισυ και μετά. Είναι δύσκολο, πάντως, να φανταστούμε πώς θα ήταν η πιθανή στουντιακή εκδοχή του, όπου θα μπορούσε να είχε καταλήξει πολύ καλύτερο - έχει αντίστοιχες προοπτικές.

Και αυτό είναι το κρίμα. Διότι, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του «χαμένου» αυτού τραγουδιού, σχεδόν άπαντες από την αυθεντική σύνθεση των Comus προσφέρουν άλλα τρία ολόφρεσκα και προσφάτως ηχογραφημένα τραγούδια. Δικαίως, λοιπόν, θα αναρωτηθεί κανείς γιατί να μη συμβεί το ίδιο και με το "The Maalgard Suite". Εξάλλου, τουλάχιστον ενορχηστρωτικά, οι νέες εκτελέσεις στέκουν επάξια στην ιστορία των Comus. Η αποκλειστική χρήση ακουστικών οργάνων με το ηχητικό τείχος που δημιουργούν και την ποικιλία ρυθμών και δυναμικών παραμένουν όπως τα θυμόμαστε. Οι συνθέσεις δεν θα διεκδικούσαν θέση στο "First Utterance", αλλά δεν προσβάλλουν και τον θρύλο του, ενώ η φωνή της Bobbie Watson παραμένει ανατριχιαστική όπως στην εφηβεία της. Αυτό που εμφανώς έχει πληγεί από τον χρόνο είναι η φωνή του Roger Wootton που συχνά καταφεύγει σε τραβηγμένες θεατρικότητες για να καλύψει την αδυναμία του.

Αυτό που απομένει είναι ένας δίσκος που δεν θα έπρεπε να είναι η πρώτη επαφή κανενός με τους Comus, αλλά είναι ένα ευχάριστο «ξύπνημα από το κώμα τους» και κατάλληλο fade out (λογικά) στην καριέρα τους.