Coco Montoya

Σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι το σπουδαίο stand up κωμικό George Carlin, όταν έλεγε σε ένα από τα σκετσάκια του ότι οι λευκοί δε θα έπρεπε να τραγουδάνε blues. «Τι έχουν για να είναι μελαγχολικοί (blue);», συνήθιζε να λέει, «χάλασε η μηχανή του εσπρέσο;». Και συνέχιζε: «Δεν είναι αρκετό να ξέρεις ποιές νότες να παίξεις, πρέπει να ξέρεις και γιατί πρέπει να παιχτούν».

Αυτό νομίζω ότι είναι και το βασικό πρόβλημα σε αυτό το δίσκο. Ίσως ο Coco Montoya να είναι χαρούμενος. Ίσως είναι ερωτευμένος, είναι ευτυχισμένος, πετάει στα σύννεφα, οτιδήποτε. Ίσως και να μην ισχύει τίποτα από όλα αυτά, αλλά σίγουρα έντονο συναίσθημα δε μπορεί να βγάλει. Και αν οι μαύροι (Αφρο-Αμερικανοί επιτάσσει η πολιτική ορθότητα να τους αποκαλούμε πλέον) έχουν βαθιά στην κουλτούρα τους αιώνες βασάνων που μπορούν να ανακαλούν από τη συλλογική τους μνήμη και φυσικά τα blues ήταν και παραμένουν η δική τους παραδοσιακή μουσική, οι λευκοί πρέπει μάλλον να τα βιώνουν στην καθημερινότητά τους. Ενστάσεις και εξαιρέσεις πολλές και δεκτές, αλλά σίγουρα όχι σε αυτό το άλμπουμ.

Αυτό που προκύπτει λοιπόν σε αυτό το δίσκο είναι μία soulful, για να το θέσω ευγενικά, αλλά και νερουλή εκδοχή των blues. Άνευρη και υποτονική, χωρίς να πείθει. Είναι οι συνθέσεις κακές; Είναι οι μουσικοί άτεχνοι; Είναι ο Montoya κάποιος νεόκοπος μουσικός που του λείπει η εμπειρία; Προς Θεού, τίποτα από όλα αυτά. Οι συνθέσεις δεν έχουν εμφανείς αδυναμίες και η περιστασιακή funkιά του "Don't Go Makin' Plans" ή τo Chicago blues του "Fannie Mae" μπορεί και να έχουν κάποιες δόσεις έμπνευσης. Επιπλέον, η συμμετοχή του Keb' Mo' στη ρυθμική κιθάρα και κυρίως του Jeff Paris στο hammond πλαισιώνουν ωραία την κιθαριστική τεχνογνωσία του Montoya. Αλλά και πάλι, κατά τη διάρκειά του, ο δίσκος δε μπορεί να κρατήσει την προσοχή του ακροατή και μετά το τέλος του δεν υπάρχει κάποια σύνθεση που να μένει στη μνήμη. Ίσως όλα αυτά να ήταν κατά ένα επίπεδο τουλάχιστον βελτιωμένα αν η φωνή του είχε τη δυνατότητα να καλύψει ερμηνευτικά το συναισθηματικό κενό του δίσκου. Δυστυχώς όμως Robert Cray δεν είναι.

Ο Coco Montoya, λοιπόν, μπορεί να παίζει τις νότες που πρέπει να παιχτούν, αλλά στο "I Want It All Back" δεν ξέρει γιατί τις παίζει. Και με αυτό φτιάχνεις έναν ανεκτό, σίγουρα όμως όχι έναν καλό blues δίσκο.