Circle II Circle

Μετά το περσινό ομώνυμο album των Machines Of Grace, που πέρασε μάλλον απαρατήρητο, ο Zak Stevens επιστρέφει με τη full-time μπάντα του. Η αλήθεια είναι ότι το ντεμπούτο των Circle II Circle υπήρξε κατά γενική ομολογία ο πιο αξιόλογος δίσκος τους. Έκτοτε, δεν είναι ότι ακολούθησε κατακόρυφη πτώση, όμως όλες τους οι προσπάθειες έμοιαζαν να οδεύουν, αργά αλλά σταθερά, προς ένα αδιέξοδο. Οι δουλειές τους, αν και πάντοτε πληρούσαν τις ποιοτικές προδιαγραφές που οι ίδιοι έθεσαν εξαρχής στο "Watching In Silence", άρχισαν να περιέχουν όλο και πιο έντονα το στοιχείο της προβλεψιμότητας και, ως αποτέλεσμα, πολλές συνθέσεις τους κατέληγαν άνισες. Αντιπροσωπευτικότερο album αυτού του τέλματος ήταν το πιο πρόσφατο τους, "Delusions Of Grandeur".

Σήμερα, δύο χρόνια μετά, ο Zak και η παρέα του έρχονται να ανατρέψουν -εν μέρει- την κατάσταση και να μας προσφέρουν έναν όμορφο prog-power δίσκο (με ένα εξίσου όμορφο prog-power εξώφυλλο), βαδίζοντας και πάλι στα μονοπάτια των "Edge Of Thorns" και "Handful Of Rain" των Savatage. Η φωνή του Stevens, με τη χαρακτηριστική της μεστότητα, κινείται στα γνωστά υψηλά επίπεδα, ενώ η υπόλοιπη μπάντα, άψογη τεχνικά αλλά ποτέ υπερφίαλη, την υποστηρίζει με τον καλύτερο τρόπο. Από τις επιθετικές κιθάρες των "Whispers In Vain", "Episodes Of Mania" και τους uptempo Maidenισμούς του ομότιτλου, στην progressive αισθητική του "Take Back Yesterday" και στις καθιερωμένες à la Savatage ευαισθησίες που εμφανίζονται με τη μορφή του "Blood Of An Angel", κάθε τραγούδι περιέχει και κάτι εντυπωσιακό (riff, refrain ή solo), έτσι ώστε να καταφέρνει να σε κρατάει μόνιμα σε επαγρύπνηση.

Επίσης, μία από τις θελκτικότερες πτυχές του δίσκου είναι η εξαιρετική παραγωγή του. Ζεστή και γήινη, αφήνει υποδειγματικά χώρο για όλα τα όργανα, προσδίδει στον δίσκο έναν ωμό live χαρακτήρα και διαχειρίζεται σοφά το χάρισμα του Stevens, δίνοντάς του περισσότερες διαστάσεις μέσα από διάφορα εφέ και ποικίλους ήχους. Παρ' όλα αυτά, βρίσκω λίγα μέρη μεταξύ φωνής-μουσικής κάπως αταίριαστα για τα δεδομένα του, ενώ σε κάποια άλλα (ακόμα λιγότερα) έναν Zak ελαφρώς ανέμπνευστο...

...γεγονός που ίσως να επιφέρει και την ανεπάρκεια ουσιαστικότητας και βάθους στο σύνολο των κομματιών. Ποιοτικές διακυμάνσεις διακρίνονται σε ορισμένα σημεία ("Out Of Nowhere", "Anathema"), όπως και τάση για επανάληψη, και μάλιστα σε συνεχόμενα τραγούδια ("Remember" ≈ "Mirage"), πράγμα που χτυπάει κάπως άσχημα. Ελαττώματα, που, ως συνέπεια, φέρνουν τη σταδιακή εξασθένηση του ενδιαφέροντος στο "Consequence Of Power".

Σε τελική ανάλυση, θεωρώ πως ο πέμπτος δίσκος των Circle II Circle, χωρίς να είναι το αριστούργημά τους, έχει τα φόντα για να τους επανατοποθετήσει στο χάρτη. Μοιάζει σα σύνοψη της μέχρι τώρα καριέρας τους, περιέχοντας κορυφές, μετριότητες, αλλά και κάμποση από την αύρα των τεράστιων Savatage. Όπως και να 'χει πάντως, η αξία οποιουδήποτε album αυξάνεται γεωμετρικά όταν μία τέτοια φωνή αποτελεί μέρος του. Ένα τέτοιο album είναι και το "Consequence Of Power".