Chickenfoot

Του supergroup το ανάγνωσμα... πρόσχωμεν.

Μόδα, αρπαχτή ή τίμια σύμπραξη; Τα τρια αιώνια ερωτήματα που θα βασανίζουν ημάς κάθε φορά που κάποιοι, άλλες φορές γνωστοί και κάποιες άλλες φορές πολύ γνωστοί, μουσικοί αποφασίζουν να συνεργαστούν και να δουλέψουν σε κάτι «πολύ μεγάλο» ώστε να χαρακτηριστεί απλά ως ένα ακόμη project. Τα αποτελέσματα, όπως είναι φυσικό, ποικίλουν από ανούσια έως καταπληκτικά και τα παραδείγματα είναι πολλά, μα τον Τουτάτη.

Οι Chickenfoot ανήκουν στην κατηγορία super-supergroup, αφού τα ονόματα των μουσικών που συμμετέχουν είναι από τα πλέον καταξιωμένα στη μουσική βιομηχανία, έχοντας πουλήσει εκατομμύρια δίσκους με τα συγκροτήματά τους (Van Hallen / Red Hot Chili Peppers), ενώ για τον Satriani και μόνο ο κατάλογος των συμμετοχών σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών προκαλεί ζαλάδα.

Έτοιμο λοιπόν το επόμενο χτύπημα για το group, υπό τον όχι και τόσο ευφάνταστο τίτλο "Chickenfoot III" (αν και δεν πρόκειται για την τρίτη studio δουλειά τους), και τα νέα αυτή τη φορά είναι καλύτερα από το αναμενόμενο, καθώς, σε σύγκριση με το ντεμπούτο τους, το νέο αυτό άλμπουμ έχει κάτι παραπάνω να προσφέρει. Και τι είναι αυτό; Μα φυσικά καλυτέρα τραγούδια, αφού φαίνεται πως ο Satriani δούλεψε περισσότερο τις συνθέσεις.

Κατά κύριο λόγο θα ακούσουμε groove-άτο hard rock με όμορφα φωνητικά από τον Hagar, τα οποία όμως δε βγάζουν την ένταση του παρελθόντος, ωραίες κιθάρες από τον Satriani και τους Antony / Smith να κρατάνε σωστά το ρυθμό με πολύ καλό και δυναμικό παίξιμο σε σημεία από τον Smith. Σε αυτό το μήκος κύματος κινούνται συνθέσεις όπως τα "Last Temptation", "Up Next", "Lighten Up" και "Big Foot" με το εμφατικό και συμπαγές hard rock το οποίο πρεσβέβουν. Από την άλλη, έχουμε και κάποιες πιο χαλαρές / ραδιοφωνικές στιγμές με το ερωτιάρικο "Come Closer" (από τα καλύτερα του δίσκου) και το blues-ίστικο "Something Going Wrong". Τα τραγούδια εκπλήσουν με τη στιχουργική τους ποικιλία, αφού εκτός των rock cliché θα ακούσουμε και πιο βαθυστόχαστες σκέψεις και προβληματισμούς από τον Hagar. Θεωρώ τον Satriani ως έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες της εποχής μας και υπάρχουν πολλές στιγμές στο δίσκο που το αποδεικνύει, όχι τόσο λόγω τεχνικής, η οποία δεν αμφισβητείται, αλλά κυρίως με την απλότητα και το συναίσθημα που βγάζει.

Δε μπορώ να ισχυριστώ πως περίμενα κάτι πολύ καλό απο τη μπάντα, πόσο μάλλον κάποιο αριστούργημα, αλλά το "Chickenfoot III" με ξάφιασε ευχάριστα. Η βελτίωση των Chickenfoot είναι αισθητή, τόσο στις συνθέσεις, όσο και στη χημεία και το δέσιμο τους. Το νέο τους άλμπουμ θα αποτελέσει μια αξιόλογη προσθήκη στη δισκοθήκη μας, αλλά το πόσοι θα το αποκτήσουν είναι μια άλλη ερώτηση.