Burzum

From Τhe Depths Οf Darkness

Byelobog (2011)
Από τον Αντώνη Κονδύλη, 11/11/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάθε «πολιτικά ορθή» αναφορά στους Burzum και κατ' επέκταση στον Vikernes ξεκινάει με το «παραγνωρίζουμε ενέργειες του παρελθόντος, όπως και διάφορες δηλώσεις του αναφορικά με την προέλευση της μεταλλικής μουσικής και όχι μόνο». Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο «περίεργος» Νορβηγός μάς έχει προσφέρει κάποιους από τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία του black metal και έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη διαμόρφωση του ήχου αλλά και της γενικότερης φιλοσοφίας του ιδιώματος. Την τελευταία διετία έχει επιδείξει ιδιαίτερη εργατικότητα και έμπνευση και, πέρα από τη δημιουργία δύο εξαιρετικών άλμπουμ, αποφάσισε να ξεθάψει το σεντούκι και να αγγίξει κάποιους από τους θησαυρούς του μακρινού παρελθόντος. Συγκεκριμένα, έχουμε τον Varg να επαναηχογραφεί επιλεγμένα κομμάτια από τα δύο πρώτα full length άλμπουμ των Burzum (έξι από το "Burzum" και δύο από το "Det Som Engang Var"), έτσι όπως πραγματικά θα ήθελε να ακούγονται, σύμφωνα με το δελτίο τύπου της εταιρείας.

Γυρνάμε το ρολόι του χρόνου πίσω, όταν στις 6 Ιουνίου 1992 καίγεται η πρώτη εκκλησία. Τους επόμενους μήνες ακολουθούν και άλλες, όπως επίσης και κάποιες δολοφονίες. Μέσα σε αυτό το ιδιαίτερα ακραίο και τεταμένο (μουσικά και διαπροσωπικά) κλίμα εκείνης της εποχής, στη φιλήσυχη κατά τα άλλα Νορβηγία, ο νεαρός τότε Vikernes ηχογραφούσε κάποια άλμπουμ τα οποία αποτύπωναν πλήρως στον ήχο τους αυτή την ατμόσφαιρα και την επιθετικότητα. Από τότε έχει μεσολαβήσει ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και μια επίσης μακροχρόνια παραμονή στις ειδυλλιακές (κυριολεκτικά) νορβηγικές φυλακές, κάτι που ενδεχομένως τον έχει ωριμάσει και πιθανότατα τον κάνει να βλέπει και τη μουσική με διαφορετική λογική.

Στο προαναφερθέν πλαίσιο εντάσσεται και η συγκεκριμένη κυκλοφορία. Προσωπικά προσεγγίζω την προσπάθεια με προσοχή και με διστακτικότητα πατάω το play, καθώς η σύγκριση με τα original θα είναι αναπόφευκτη και οποιαδήποτε βεβήλωση ανεπίτρεπτη και καταδικαστέα.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρείται είναι ο διαφορετικός ήχος, καθώς προσαρμόζεται στα σημερινά δεδομένα της μπάντας και η παραγωγή βρίσκεται πιο κοντά σε αυτήν του "Belus". Σε σύγκριση με το ντεμπούτο, δε θα συναντήσουμε εκείνη την πρωτόγονη επιθετικότητα που τόσο έχουμε λατρέψει, ενώ στα κομμάτια από το "Det Som Engang Var" η ηχητική προσέγγιση βρίσκεται πιο κοντά στο πρωτότυπο. Γενικότερα, οι τωρινές ηχογραφήσεις ακούγονται λιγότερο επιθετικές, η παραγωγή είναι συγκριτικά περισσότερο γυαλισμένη και απουσιάζει η αίσθηση του αυθορμητισμού εκείνης της εποχής.

Οι δομές των κομματιών δεν έχουν πειραχθεί και σε γενικές γραμμές παραμένουν ίδιες, όπως επίσης και οι βασικές ιδέες και τα θέματα. Κάποιες μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες, προσθήκες ή ελαφρώς εκτενέστερες εκτελέσεις δεν αλλοιώνουν τις ιδέες, τις μελωδίες και τα riff του πρωτότυπου. Η μεγαλύτερη τροποποίηση παρατηρείται στο "Black Spell Of Destruction", του οποίου η εκτέλεση είναι πιο αργή, προσδίδοντάς του ένα μεγαλύτερο μυστήριο. Στο "A Lost Forgotten Sad Spirit" παρατηρείται μια αλλαγή στo riff που κυριαρχεί στη μέση του κομματιού, ενώ στο "Channeling The Power Of Minds Into A New God" εκεί που την ατμόσφαιρα δημιουργούσαν τα πλήκτρα, τη θέση τους έχει πάρει ο βαρύς ήχος της κιθάρας.

Η μεγάλη διαφορά είναι εμφανέστατη στα φωνητικά, ιδιαίτερα στα κομμάτια του ντεμπούτου, καθώς έχουν εξαφανιστεί οι ακρότητες και οι όποιες υπερβολές του παρελθόντος, εκείνη η γεμάτη μίσος και παραφροσύνη επιθετικότητα που ακόμα και σήμερα σε κάνει να αισθάνεται άβολα και αμήχανα σε κάθε άκουσμα. Το "Key To The Gate" είναι το κομμάτι στο οποίο, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, τα φωνητικά προσεγγίζουν σε πάθος αυτά του παρελθόντος.

Συνολικά θα έλεγα ότι ο Vikernes μεταχειρίζεται τα κομμάτια με σεβασμό και τα φέρνει στην εποχή μας, χωρίς σημαντικές διαφοροποιήσεις. Παρά τους ενδεχόμενους ενδοιασμούς που μπορεί κάποιος οπαδός να έχει, το συγκεκριμένο εγχείρημα δε νομίζω ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις και μπορεί να ακουστεί με άνεση από όλους, νεότερους ή παλιότερους.

Τι μου έλειψε περισσότερο; Οι σχιζοφρενικές κραυγές του Count Grishnackh στο "Black Spell Of Destruction", αλλά πάνω από όλα μου λείπει αυτή η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και το αρρωστημένο κλίμα που κυριαρχούσε σε πολλά από τα άλμπουμ εκείνης της εποχής και το οποίο εκ των πραγμάτων δε μπορεί να μεταφερθεί και να αποδοθεί σήμερα, ούτε από τους ίδιους τους πατέρες του είδους.
  • SHARE
  • TWEET