Blazon Rite

Endless Halls Of Golden Totem

Gates Of Hell Records (2021)
Από τον Πάνο Ζαρκαδούλα, 18/05/2021
Συναγερμός τέλος, το επικό heavy metal δίνει και φέτος δυναμικό παρόν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Σιγή εκκωφαντική παρατηρείται έως τώρα στο πολεμικό παρακλάδι του metal. Οι πιστοί του ακόλουθοι ακόμα «χωνεύουν» τις περσινές κυκλοφορίες, ενώ συχνά πυκνά ανατρέχουν στους εμβληματικούς δίσκους που το σμίλεψαν. Μια απροσδιόριστη ανησυχία φωλιάζει στις γωνιές του μυαλού τους. Σπαθιά, κράνη, δόρατα και ασπίδες, σχεδόν παρατημένα σε αποθήκες και υπόγεια, σχηματίζουν μια ατάκτως ερριμμένη μάζα. Σκόνη πολλή καλύπτει τα σχέδια, τις λεπτομέρειες και την ομορφιά τους, μαζί με ιστούς από αράχνες που κρέμονται πάνω τους. Σαν να περιμένουν να ζωντανέψουν και πάλι, μια αφορμή ζητούν, ένα καλπάζον ριφ, ένα σάλπισμα. Blazon Rite, για εσάς χτυπά η καμπάνα.

Η άγουρη προσπάθειά τους με την οποία μας συστήθηκαν μόλις ένα χρόνο πριν -το Dulce Bellum Inexpertis EP - άφηνε μπόλικα περιθώρια ωρίμανσης και εξέλιξης. Τα συστατικά υπήρχαν, δουλεύτηκαν λεπτομερώς και παρουσιάζονται στο εν λόγω full length LP με επικολυρικό τρόπο. Βάζουν χρώμα στο εξώφυλλο και στη μουσική τους, ξεδιπλώνουν τις ιδέες τους με αξιοζήλευτη αρμονία, με τις φωνητικές γραμμές του Johnny Halladay να λειτουργούν σαν τον Grond προ των πυλών της Minas Tirith. Χάριν συνεννόησης αναφέρονται οι κάτωθι μπάντες, καμία σύμπτωση ο obscure χαρακτήρας τους, μάλλον εκτίμηση των Αμερικανών σε αυτήν τη μορφή του heavy metal: Manilla Road, Slough Feg και οι κιθάρες του James Kirn δε λαθεύουν ούτε για μια στιγμή.

Κρατούν τον επιθετικό και επικό προσανατολισμό τους, τα leads είναι χάρμα ώτων, και η συνύπαρξη κιθάρας - πλήκτρων προσδίδει μια λυρικότητα στο όλο άκουσμα. Δε φοβούνται τις εναλλαγές ρυθμών και μελωδιών, καλή ώρα σαν τους προαναφερθέντες Slough Feg. Μαζί με τη βελτιωμένη παραγωγή - μιλάμε για DIY καταστάσεις, ηχογραφημένο στο υπόγειο του κιθαρίστα - είναι οι σημαντικότερες αλλαγές σε σχέση με το EP. Η πρωτόλεια μορφή του, όσο ιδιαίτερη και να ήταν, υπολειπόταν σε δυναμική και εύρος συνθέσεων. Το μυθικό, πολεμικό, φανταστικό και μυστικιστικό στιχουργικό πλαίσιο είναι εξίσου διευρυμένο, δεν έχουμε concept ιστορία αυτή τη φορά. Βρίσκουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός δήμιου, πλάι με μια ιστορία για μια νύχτα πάθους, πριν τη μάχη. Επίσης, θα βρούμε ίσως την καλύτερη σύνθεση της μπάντας έως τώρα. "The Night Watchmen of Starfall Tower" θα λέμε και κάτι θα θεριεύει μέσα μας, η αφήγηση στη μέση του κομματιού είναι μια στιγμή ατόφιου έπους.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν αρκετές τέτοιες στιγμές στον δίσκο, οι συνθέσεις είναι σχεδόν όλες μία και μία. Σχεδόν, καθώς εκείνη με τη νύχτα πάθους πριν τη μάχη, θεωρώ ότι είναι η παραφωνία σε έναν εξαιρετικό δίσκο. Χίλιες φορές να ήταν μια power μπαλάντα, παρά αυτή η γλυκανάλατη στιγμή. Παραμένει γεγονός πάντως, ότι το ντεμπούτο των Αμερικάνων αφήνει τις καλύτερες των υποσχέσεων για το άμεσο μέλλον. Οι απώλειες συνεχίζουν ακάθεκτες, ήρθε η ώρα οι αναπληρωματικοί να γίνουν βασικοί.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET