Blackwall

Blackwall

Faba (2010)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 20/10/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μια παρέα τεσσάρων, σε κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και φωνητικά, προερχόμενη από την Ελβετία, παρουσιάζει την πρώτη και ομώνυμη δουλειά της. Έντονο, άμεσο και επιθετικό metalcore. Στοιχεία hardcore και punk σε μια πιο μεταλλική απόδοση. Μουσική που δεν έχει ιδιαίτερη βάση και επιρροή από την Ευρώπη, αλλά που μπορεί εύκολα να απευθυνθεί σε φίλους αμερικανικών ρευμάτων.

Το στοιχείο που τους χαρακτηρίζει είναι η ένταση. Η ταχύτητα και τα blast-beats έπονται. Τα φωνητικά στηρίζουν όλο το οικοδόμημα και ο σκληρός, οξύς, «εκνευριστικός» έως και ακραίος χαρακτήρας τους αποτυπώνουν την ταυτότητα της μπάντας. Όλες οι συνθέσεις σταθεροποιούνται και στηρίζονται στη φωνή του Rob Miola. Ουρλιαχτά, βραχνάδες, κραυγές μέχρι screamo τσιριχτά περάσματα γεμίζουν απόλυτα τον ήχο του συγκροτήματος. Οι κιθάρες βραχνές και punk μεν, αλλά με μια δύναμη που θα ζήλευαν περήφανες hardcore μπάντες. «Τραγανά» riff και απότομα τύμπανα καθ' όλη τη διάρκεια των είκοσι-έξι λεπτών της κυκλοφορίας. Ευτυχώς, ακόμα και στα σημεία που δημιουργείται μια κοιλιά ή μια αισθητή μονοτονία από τα έγχορδα, τα φωνητικά κουβαλάνε στην πλάτη τους το σύνολο και εξυψώνουν τα κομμάτια.

Μπορεί να τους πεις heavy, μπορεί να τους εντάξεις σε thrash metal κοινότητες, μπορεί να τους ακούσεις σε διάφορα hardcore και λοιπά core φεστιβάλ. Είναι ασύλληπτα ενεργητικοί και δημιουργούν την εντύπωση ότι αυτό το μικρό album δεν είναι τίποτα μπροστά σ' αυτά που μπορούν πραγματικά να παίξουν. Ωμό, βίαιο και πολλά υποσχόμενο λοιπόν, χωρίς ίχνος αντιγραφής και «δηθενιάς».

Οκτώ, λοιπόν, συμπαγείς και σύντομες συνθέσεις που ανταλλάσσουν γροθιές με punk φάτσες και κουτουλιές με grind κεφάλια. Είναι ουσιαστικά και κατά βάθος σκληρό και ακραίο metal και διαθέτει μια όρεξη και ενέργεια που θα αρέσει σε όλους τους φίλους της σκληρής, από κάθε άποψη, μουσικής. Ένα μπλέντερ γεμάτο hardcore και thrash που βγάζει black metal ταχύτητα και metalcore τραχύτητα.
  • SHARE
  • TWEET