Black Label Society

Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής σκηνής, ο "πολύς" Zakk Wylde, επιστρέφει στη δισκογραφία με καινούρια δουλειά. Τεχνικά και δημιουργικά είναι από τους καλύτερους κιθαρίστες των τελευταίων 20 ετών, πολλά από τα riffs του κοσμούν κυριολεκτικά τη μουσική μας και, σε συνδυασμό με τα solos του που θυμίζουν υπερταχεία, τον έχουν καθιερώσει ως έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους κιθαρίστες. Η προσωπικότητα του, από την άλλη, είναι η πλέον αμφιλεγόμενη: εριστικός, εγωίσταρος, "Αμερικάνος", πολεμοχαρής, θρησκόληπτος, εθνικιστής (σε βαθμό ενοχλητικό) και με τη διάθεση να προκαλεί με κάθε του δήλωση. Όσοι ενδιαφέρονται για το γενικότερο image του εκάστοτε καλλιτέχνη εκτός από τη μουσική του εικόνα, μάλλον αδιαφορούν πλήρως για τους Black Label Society. Το άτιμο, όμως, το ταλέντο του είναι πολύ σπάνιο για να "προσπεράσεις" απλά τις κυκλοφορίες του.

Στο "Mafia" ο Zakk προσπαθεί να περάσει καινούρια στοιχεία στον ήχο της μπάντας και να οδηγήσει το group του μακριά από το τέλμα που έδειχνε να έχει πέσει μετά το "1919...". Ο ήχος τους απέκτησε πολλά στοιχεία απο Seattle (Alice In Chains), από Guns N' Roses (ιδίως στον τρόπο που τραγουδάει ο Zakk), southern και η παραγωγή "καθάρισε" περισσότερο σε βαθμό που νομίζεις ότι ακούς άλλη μπάντα. Αυτή η χαρακτηριστική βαρύτητα που είχε ο ήχος των BLS πλέον δεν υφίσταται, αυτό όμως δε γίνεται αισθητό γιατί τα κομμάτια τους ηχούν φρέσκα, καλοδουλεμένα και άκρως πορωτικά. Οι κιθάρες είναι υπεράνω συζήτησης (πως θα μπορούσαν άλλωστε;), τα riffs απλά σπέρνουν και τα solos (αν και έχουν μειωθεί αισθητά) είναι ξεσηκωτικά και σε προκαλούν για headbanging. Το rhythm section όμως (το μεγάλο μειονέκτημα των ΒLS) είναι απλά συνοδευτικό και μοιάζει σα να αναμασάει συνέχεια τον ίδιο ρυθμό, με αποτέλεσμα να περιορίζει αισθητά την μουσική των BLS. Τα φωνητικά κινούνται στα γνωστά μονοπάτια με την γρέτζα φωνή του Zakk (κάτι μεταξύ OzzY, Layne Stanley και Axl Rose) να ακούγεται καλύτερη από ποτέ.

Ο Zakk Wylde προσπαθεί να φέρει τους BLS στο επόμενο επίπεδο αλλά τελικά δεν ξέρω αν τα καταφέρνει, όχι γιατί ο δίσκος είναι κακός, κάθε άλλο μάλιστα, απλά λείπει αυτός ο τσαμπουκάς, το τσαγανό που είχαν οι πρώτες κυκλοφορίες των BLS και σε συνδυασμό με το μετριότατο rhythm section σου μένει μια αίσθηση πως κάτι λείπει. Φαίνεται σαν ο Zakk να έχει προσκολληθεί σε ένα συγκεκριμένο ύφος το οποίο καλώς ή κακώς δεν έχει πολλά περιθώρια εξέλιξης. Εν αναμονή λοιπόν του επόμενου (καθοριστικού κατά την προσωπική μου άποψη) δίσκου, το "Mafia" αποτελεί μια αρκετά καλή μουσική πρόταση η οποία παρά τα μειονεκτήματα της σίγουρα θα κρατηθεί στο στερεοφωνικό μου... Τουλάχιστον περισσότερο από το "The Blessed Hellride"...