Black Francis

Επτά τα δάχτυλα σε κάθε χέρι του τιμώμενου Ιρλανδού μυθικού ήρωα Κουχούλιν και, σε επτά ημέρες, ο Black Francis προσέθεσε επτά ευφάνταστα τραγουδάκια στο ζηλευτό προσωπικό του ρεπερτόριο, ενώ οι πιθανότητες επανασύνδεσης των Pixies προκαλούν πυρετό στους λάτρες αυτών των φερομένων ως πραγματικών πατέρων της εκκλησίας του grunge.

Τηρώντας μια κάποια απόσταση από το ύφος των Pixies, αν εξαιρέσουμε ένα έντονο «κάτι» στο "The Tale Of The Lonesome Fetter", το εικοσάλεπτο "Svn Fngrs" γίνεται πεδίο μάχης ατσούμπαλων και υπεραρμονικών ιδεών του Αμερικανού καλλιτέχνη. Περιεκτικό, παρά τη μικρή του διάρκεια, το ευφυές δοκίμιο χάνει το μπούσουλα και τον ξαναβρίσκει τόσο πονηρά, που ο ακροατής αναθεματίζει τη μουσική του δίψα, γιατί δεν πρόκειται για «ολοκληρωμένο» άλμπουμ.

Οι Beastie Boys συναντούν τον Captain Beefheart, σε ένα χαώδες απολαυστικό τερατούργημα, το εναρκτήριο "The Seus". Το απλοϊκό ογκώδες ρεφρέν του "Garbage Heap" επιβάλλεται με το πιο εξαμερικανισμένο Bowie «έτσι θέλω». Μια αγχωμένη garage rock δέηση στη βρωμιάρα μακαριότητα των Stooges εκρήγνυται στο "I Sent Away" και η ασύνετη συνήθης κατά Frank Black ψευδοcountry γιγαντώνει το "Seven Fingers", σε λιγότερο από δύο λεπτά. Το δε "When They Come To Murder Me" υπενθυμίζει την επικαιρότητα του nineties μηνύματος, καθώς το μπήγει στην ιστορία του rock, σα σημαία στο φεγγάρι.

Ο κύριος Black χαίρει άκρας δημιουργικής υγείας. Το "Bluefinger" βρήκε άξιο διάδοχο, με περισσά δάχτυλα, αν και κουτσό ως προς τη διάρκεια. «Ξεχνώντας» τα φωνήεντα στον τίτλο, σα βιαστική προφορά, το "Svn Fngrs" ανακεφαλαιώνει στο τσάκα-τσάκα τα προσωπεία της προσωπικής καριέρας, για να ξαναγεννήσει ύπουλα την ελπίδα για μια νέα μουσική συνύπαρξη με την Kim Deal. Την επανένωσην υμών την επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες τα σάπια. Αμήν.