Biomechanical

Ο Jean Baptiste Grenouille είχε ένα μοναδικό χάρισμα και κατάφερε να δημιουργήσει το τέλειο άρωμα, τόσο μοναδικό κι εθιστικό, άρωμα ορόσημο, μνημειώδες, χάρη και στην ιδανική αναλογία των συστατικών του. Ο δημιουργός του από την άλλη, Patrick Süskind, τον ταλαιπώρησε αρκετά μέχρι να φτάσει στο σημείο αυτό, τον παίδεψε μέχρις εσχάτων, αν κι έχω την αίσθηση πως ο ήρωάς του είχε τα φόντα να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα πολύ πιο εύκολα, σε χρόνο μηδέν και χωρίς καν να ιδρώσει.

Κάπως έτσι είναι και η εικόνα μου για τον αξιότιμο συμπατριώτη μας κύριο John K. (Γιάννης Κουτσελίνης) και το "Cannibalised" του. Οι «αγάπες» του είναι πολλές, τις έχουμε αντιληφθεί άλλωστε και από το δισκογραφικό του παρελθόν, και η θέλησή του για να δημιουργήσει τον «τέλειο» δίσκο φτάνει στα όρια της μανίας, τουλάχιστον έτσι ακούγεται στα δικά μου αφτιά. Μου δίνει την εντύπωση πως πασχίζει να συνθέσει ένα δίσκο σημείο αναφοράς, που θα συζητά η metal κοινότητα για πολλά χρόνια, για πάντα ίσως, το "Painkiller" αν θέλετε των '00s, όχι όσον αφορά το ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά την επιδραστικότητα, τη διαχρονικότητά του.

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως το «έχει» πολύ εύκολα και σε όλα τα επίπεδα (σύνθεσης, ερμηνείας, κλπ), αλλά διαλέγει το δύσβατο δρόμο για να το επιτύχει και κάπου στη μέση της διαδρομής αυτής ο εντυπωσιασμός προσπερνά την ουσία κι εγώ κάνω επιτόπια μεταβολή. Ο λόγος; Μετά το πέρας αρκετών ακροάσεων, και σε αντίθεση με το "The Empires Of The Worlds", έψαχνα να βρω κάτι που να μου έχει μείνει, που να θυμάμαι, αλλά δυστυχώς έκαναν την εμφάνισή τους σκόρπιες μελωδίες δεξιά κι αριστερά, που κάπου κόπηκαν, προσπάθησαν να σχηματιστούν εκ νέου και λόγω φασαρίας δεν τα κατάφεραν.

Κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο το άκουσμα, αλλά πόσοι και πόσοι δεν έχουν συνθέσει πολυδιάστατα και τεχνικά τραγούδια που όμως μιλάνε με την πρώτη στα ώτα και στην καρδιά του ακροατή. Όχι, δεν αποζητώ μασημένη τροφή, αλλά ούτε και γρίφους για πολύ δυνατούς λύτες. Στο ομιχλώδες τοπίο των τριών πρώτων συνθέσεων κάνει την εμφάνισή της μια φιγούρα, αχνοφαίνεται για τα επόμενα τρία τραγούδια κι εκεί που ετοιμάζεται να πάρει μια πληρέστερη μορφή, εξαφανίζεται για πάντα μέσα στην ομίχλη των soundtrackικών συνθέσεων με τις πομπώδεις ενορχηστρώσεις.

Το να ακούω Priest, Nevermore, Death, Machine Head, Strapping Young Lad μέσα σε ένα δίσκο, ακόμα και με τον C. Tsangarides πίσω από την κονσόλα, αν δεν έχει τις σωστές αναλογίες με κουράζει. Αν αυτό είναι το metal της νέας εποχής, το "cinematic hi-definition metal", προτιμώ να σταματήσω το χρόνο στο παρόν. Αν πάλι το "Cannibalised" είναι τόσο μπροστά από την εποχή του, μακάρι να αναγνωριστεί η αξία του από τον κόσμο στα χρόνια που θα έρθουν. Ενδιάμεσα πάντως, θέλω να πιστεύω πως ο John K. δε θα ακολουθήσει τα βήματα του τραγικού Grenouille και θα δημιουργήσει το αριστούργημά του με πολύ απλότερες κινήσεις. Εκεί δεν κρύβεται άλλωστε και όλη η μαγεία; Στην απλότητα των πραγμάτων...