Battle Beast

Οι Φινλανδοί Battle Beast έχουν καταφέρει μέσα σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να ηγηθούν εμπορικώς στο σύγχρονο heavy metal ήχο, με τη δημοφιλία τους στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη να φαντάζει ταυτοχρόνως αναμενόμενη όσο και παράδοξη. Σίγουρα, το πακέτο που προσφέρουν, αυτό το female fronted heavy metal με τις απενοχοποιημένα ξεκάθαρες pop βλέψεις ακούγεται αρκετά φρέσκο και η ηχητική συγγένεια με τους υπερεπιτυχημένους Sabaton εγγυάται την αποδοχή από ένα ευρύ κοινό, μα ενίοτε φαντάζει πεπερασμένο, με βραχεία ημερομηνία λήξης και αμφιλεγόμενη αντοχή στο χρόνο.

Φτάνοντας πλέον στον τέταρτο τους δίσκο, φαίνεται πως συνεχίζουν με σταθερούς ρυθμούς να εντείνουν τα pop στοιχεία του χαρακτήρα τους, στοχεύοντας σε ένα ακόμη πιο μεγάλο ακροατήριο και σχεδόν αδιαφορώντας στο να δικαιολογήσουν τον μεταλλικό χαρακτήρα των συνθέσεων τους. Σύμφωνοι, το "Bringer Of Pain" ακούγεται αρκούντως σκληρό, με μπόλικα όμορφα σολίδια και τη φωνή της αγριόγατας Noora Louhimo να πρωτοστατεί, τραβώντας τα περισσότερα φώτα πάνω της.

Παράλληλα, είναι αδιαμφισβήτητο πως οι συνθέσεις που περιέχονται στο νέο τους πόνημα έχουν δημιουργηθεί για να ακούγονται ευχάριστα και αβίαστα, έχοντας κάμποσα εύκολα hooks και μια μπομπάτη παραγωγή που ξέρει να αναδείξει τα δυνατά τους σημεία. Έτσι, ο δίσκος, τις πρώτες φορές που θα ακουστεί, θα εντυπωσιάσει ακόμη και τους όχι ιδιαίτερα φίλα προσκείμενους στο είδος που εκπροσωπεί, με τον flashy, λαμπερό χαρακτήρα του να κερδίζει την πρώτη εντύπωση.

Από την άλλη, αυτό το υπερ-catchy, δροσερό, AOR-meets-power metal υβρίδιο, με τα ξεδιάντροπα pop ρεφρέν, τον εκσυγχρονισμό του "Turbo" ήχου των Judas Priest και τα αμέτρητα «δάνεια» από τις πιο εμπορικές στιγμές των Stratovarius, στα δικά μου αυτιά φαντάζει γυαλιστερό και άκακο, δίχως τη στόφα του αξιομνημόνευτου που χαρακτηρίζει όλα τα προαναφερθέντα συγκροτήματα (ναι, και τους ομόηχους τους Sabaton, κυρίως προτού εγκλωβιστούν στον τυποποιημένο ήχο τους).

Παρ' όλα αυτά, δεν χρειάζεται να το αναλύουμε και πολύ. Το "Bringer Of Pain" είναι έξοχο γι' αυτό που είναι, δηλαδή ένας εμπορικός δίσκος για τις μάζες, ο οποίος μοιάζει σχεδόν βέβαιο πως θα προσδώσει στους δημιουργούς του τα αναμενόμενα. Αν, λοιπόν, το περσινό άλμπουμ των Amaranthe παραήταν pop για τον παραδοσιακό μεταλλά, ο νέος δίσκος των Battle Beast προσφέρει την heavy metal-ική εναλλακτική για μερικές πιο ανάλαφρες ακροάσεις, κάνοντας τους Bon Jovi και τους Judas Priest να έρθουν πολύ πιο κοντά απ' ό,τι είναι στην πραγματικότητα.