Bardo Pond

Τα είπαμε και πέρσι, η μπάντα είναι παλιά καραβάνα και δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να ακολουθείς τις δουλειές τους. Το περσινό "Under The Pines" βέβαια έσκισε. To συγκρότημα από το 2000 μέχρι το 2009 είχε κυκλοφορήσει εφτά διαφορετικούς δίσκους (CDr ήτανε) που τιτλοφορούνται σαν το φετινό. Για την ακρίβεια οι δουλειές λέγονται "Vol. 1" έως και "Vol. 7" αντίστοιχα. Αν όχι όλα, τα περισσότερα είναι τζαμαρίσματα της μπάντας που κινούνται τριγύρω από μια μαστουρωμένη ψυχεδέλεια και κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι, σε αντιγραμμένα cd. Νόμιζα ότι είχε σταματήσει αυτή η σειρά. Μάλιστα, καθώς δεν τα θεώρησα ποτέ πραγματικούς και ολοκληρωμένους δίσκους τους, δεν έδωσα ποτέ την απαιτούμενη προσοχή σχεδόν σε κανένα από αυτά. Λέω σχεδόν γιατί το έβδομο της σειράς είναι αρκετά καλό και ξεπερνάει κάποια standards. Γενικά μιλάμε για εντελώς underground και δυσεύρετα δισκάκια, που μόνο το internet μας βοήθησε να τα ακούσουμε τελικά. Ευτυχώς η λονδρέζικη δισκογραφική Fire, που τους έχει αναλάβει εδώ και χρόνια, αποφάσισε το φετινό πείραμα να το εκδώσει κανονικά μέχρι και σε βινύλιο.

Φυσικά, πάλι είναι οι Michael και John Gibbons στις κιθάρες, η Isobel Sollenberger στο φλάουτο και τα φωνητικά, ο Clint Takeda στο μπάσο και ο Jason Kourkounis στα τύμπανα. Η ψυχεδέλεια τους έχει πάλι αρκετό θόρυβο και βρομιά, αλλά εύκολα διακρίνεις και το χαμένο ή καλύτερα ταξιδιάρικο διαστημικό στιλάκι που τους εφαρμόζει τέλεια. Πέντε συνθέσεις, η τελευταία κοντά στα δεκαεπτά λεπτά σε διάρκεια, φτιάχνουν μια σαραντάλεπτη μουσική τέχνη. Το βασικό στοιχείο είναι φυσικά η μαστούρα. Μιλάμε για πολλά τριπάκια. Έχουμε να κάνουμε με καθαρό acid. Είναι μια lsd παράνοια. Είναι το πιο υποχθόνιο αλλά μοντέρνο psychedelic/shoegaze/space/noise-rock του κόσμου. Τα πράγματα πηγαίνουν σε διαφορετικά επίπεδα αυτοσχεδιασμού.

Ο ήχος τους, όπως και να το κάνουμε, αν και δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολος, είναι για  μυημένα αυτιά. Έντονες παραμορφώσεις. Θόρυβοι που μπλέκονται με αεράτα τύμπανα. Παλαβά και υποχθόνια φωνητικά, τα οποία θα τα ήθελα περισσότερα. Θεϊκό φλάουτο. Σκόπιμες υπερβολές στο fuzz, το feedback και το reverb ("Kailash") και σταθερά υπνωτικό ("Cud"), χαλαρό ("Power Children") και φευγάτο παίξιμο ("Flayed Wish"). Αν τύχει και τους πετύχεις κάπου ζωντανά, πήγαινε ακόμα κι αν δεν έχεις ακούσει νότα από αυτούς. Παραμένουν τόσα χρόνια ακέραιοι, αυθεντικοί και καθόλα τίμιοι. Δεν σταματούν τον αυτοσχεδιασμό ποτέ.

Μιλάμε για ένα νέφος θορύβου. Ένα υπερβατικό ταξίδι. Μια βαθιά και εντελώς ταξιδιάρικη μουσική παράσταση. Δεν είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει από αυτούς και δεν θα το λάβω καν σαν κανονική κυκλοφορία τους, αλλά είναι ένα πολύ καλό άκουσμα. Είναι περισσότερο σαν ένα τζαμάρισμα.  Αλλά είναι καλό. Σε στέλνει σε νιρβάνα. Είναι χίπικο. Ειδικά το τελευταίο “And I Will” εκτός του ότι θα ταίριαζε τέλεια στην περσινή κυκλοφορία τους, είναι  εξαιρετικό. Μακάρι όλες οι δεύτερες ή παράπλευρες δουλειές κάθε συγκροτήματος να ήταν τόσο καλές.

Bandcamp