Ayreon

The Theory Of Everything

Inside Out (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/10/2013
Ο Arjen Lucassen παρουσιάζει μια από τις πιο απαιτητικές στιγμές της δισκογραφίας του, αποδεικνύοντας πως τα καταφέρνει και στα δύσκολα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αν και πολλοί δυσκολεύονται ακόμα και να προφέρουν σωστά το όνομα των Ayreon, η αναγνώριση του ονόματος του Arjen Lucassen ως ενός εκ των σημαντικότερων προσωπικοτήτων της progressive μουσικής στη σύγχρονη εποχή και κυρίως το ότι πρόκειται το πιο γνωστό -και πιθανότατα πιο επιτυχημένο- εγχείρημα στον χώρο των rock / metal όπερων καθιστούν κάθε νέο project ιδιαιτέρως σημαντικό.

Ο ήχος των Ayreon -παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις- είναι άμεσα αναγνωρίσιμος και οι συμμετοχές σε κάθε άλμπουμ πάντα ενθουσιάζουν, καθώς είτε αφορούν σε μουσικούς με σημαντική ιστορία, είτε οι συμμετέχοντες βρίσκονται στην καλύτερή τους περίοδο, είτε γιατί ο Ολλανδός καταφέρνει να εκμαιεύσει από αυτούς τις καλύτερες ερμηνείες και αποδόσεις. Στο νέο άλμπουμ, βρίσκονται όλα τα παραπάνω.

Στο "Theory Of Everything", ο Arjen επέλεξε έναν καινούργιο δρόμο προσέγγισης, συνεργαζόμενους αποκλειστικά με μουσικούς που δεν είχαν προϋπηρεσία σε κάποιο άλλο έργο του, ενώ παράλληλα προσέγγισε την μουσική ως σύνολο, παρά ως επιμέρους τραγούδια, καταλήγοντας στο τέλος με τέσσερα τραγούδια, τα οποία διαρκούν από 20 ως 25 λεπτά. Σε μια απόφαση της τελευταίας στιγμής αποφάσισε να σπάσει τα τέσσερα τραγούδια σε πολλά επιμέρους μέρη και τα 39 που προέκυψαν έγιναν εύκολα 42 ώστε να αποτίσει φόρο τιμής στο αγαπημένο του βιβλίο "The Hitchhike's Guide To The Galaxy". Όπως και να το προσεγγίσει κάποιος, πάντως, πρόκειται για ένα απαιτητικό άκουσμα, με συνεχείς εναλλαγές, ελάχιστες επαναλήψεις και ακόμα λιγότερες συμβατικές δομές.

Στα της ιστορίας, ο βασικός πρωταγωνιστής Prodigy (Tommy Karevik) υποδύεται ένα νεαρό με πηγαίο ταλέντο στις φυσικές επιστήμες, το οποίο ανακαλύπτει ο δάσκαλός του (JB) και το οποίο αποφασίζει να εκμεταλλευτεί λίγο «ύπουλα» ο επίσης επιστήμονας πατέρας του (Michael Mills) για να εκπληρώσει την έρευνά του. Η μητέρα του (Cristina Scabbia) και η φίλη του (Sara Squadrani) είναι εκεί για να στηρίζουν, να ανησυχούν και να γκρινιάζουν (γυναίκες γαρ), ενώ ο κακός της υπόθεσης (Marco Hietala) έχει σκοπό να δείξει πως είναι καλύτερος του Prodigy, υπονομεύοντάς τον. Επιπρόσθετα, ένα μικρό ρόλο έχει κι ο ψυχοθεραπευτής (John Wetton), ο οποίος καλείται να βοηθήσει τον πρωταγωνιστή να ανταπεξέλθει των προβλημάτων που του παρουσιάζονται. Πρόκειται για μια απλή και κατανοητή ιστορία, κάτι που δεν ισχύει και με το μυστηριώδες τέλος της...

Μουσικά, λαμβάνουν χώρα πολλά μικρά πράγματα, όπου μέχρι να τα αφομοιώσεις, η μουσική έχει προχωρήσει παρακάτω, κάτι το οποίο στις πρώτες ακροάσεις μπορεί να δημιουργήσει μια αίσθηση «υπερπληροφόρησης» στον ακροατή, όμως η ποιότητα είναι εμφανής και το μόνο που χρειάζεται είναι επένδυση σε χρόνο και προσοχή. Η μουσική των Ayreon δεν ήταν ποτέ κατάλληλη για να παίζει στο background, αλλά εδώ η ανάγκη για περισσότερη εστίαση είναι ακόμα πιο σημαντική, ανταμείβοντας τον ακροατή, μέσω της επιπρόσθετης αξίας που παρέχουν οι καλεσμένοι μουσικοί. Όταν στη ροή μπαίνουν σημεία από τους Rick Wakeman (Yes), Keith Emerson (ELP), Steve Hackett (Genesis) και Jordan Rudess ξέρεις πως κάτι ξεχωριστό θα προσφέρουν κι όντως έτσι είναι. Συμπληρωματικά, ο Troy Donockley των Nightwish με τους χαρακτηριστικούς ήχους των pipes και whistles δίνει ένα επιπλέον ηχητικό χρώμα στα σημεία που συνεισφέρει.

Από πλευράς αποδόσεων, όσοι γνωρίζουν τις ικανότητες του Karevik δεν αμφισβήτησαν ποτέ για το αν θα τα καταφέρει έξοχα, παρόλο που δεν μπορώ να πω ότι είναι οι καλύτερες ερμηνείες τις καριέρας του (βλέπε Seventh Wonder για αυτές), ενώ ο JB είναι σίγουρα σε αυτούς που διακρίνονται με τις μεστές ερμηνείες και τη βαθιά φωνής του. Εντύπωση προκαλεί η εξαιρετική απόδοση της Cristina Scabbia για την οποία είχα τις αμφιβολίες μου, (και τις οποίες διέψευσε πανηγυρικά), αλλά η πραγματική αποκάλυψη είναι ο Michael Mills που δίνει μεγάλες ερμηνείες και αξίζει να ασχοληθούμε την μπάντα του Toe Hider, η οποία είναι το κάτι άλλο κυριολεκτικά. Ο ρόλος του κακού ταιριάζει γάντι στον Hietala, ενώ οι υπόλοιποι είναι απλά οκ στους ρόλους τους, χωρίς κάτι το εξέχων.

Αν ψάξουμε για επιμέρους σημεία θα πρέπει να σταθούμε στην πιάνο μελωδία που παίζει ο Wakeman στο "The Theory Of Everything Pt.1", στο εντυπωσιακό instrumental "Progressive Waves" με τον Rudess να ακολουθεί τον Emerson, στο πολύ δυνατό refrain του "Diagnosis" (το μόνο στο άλμπουμ) και στο "Mirror Of Dreams", που αποτελεί ένα νέο "Valley Of The Queens".

Από την άλλη, αν ψάξουμε για κάποιους ανασταλτικούς παράγοντες, ο πιο προφανής είναι πως αυτό το άλμπουμ δεν είναι για όλους και δεν είναι για όλες τις ώρες, καθώς αναμένεται να δυσκολέψει έναν οπαδό της μουσικής των Ayeron ή έναν progster, κάτι που λογικά θα κοστίσει σε έναν βαθμό. Επίσης, επειδή ο Arjen θεώρησε πως το όλο εγχείρημα ήταν ήδη απαιτητικό αποφάσισε να χρησιμοποιήσει όσο πιο απλές λέξεις μπορούσε στους στίχους, ώστε να είναι άμεσα κατανοητή η ιστορία και να μην επιφορτίσει επιπλέον τον ακροατή, κάτι που προσωπικά μου δίνει μερικές φορές την αίσθηση του πιο απλοϊκού και δεν μπορώ να μην το επισημάνω.

Εν συνόλω, το "The Theory Of Everything" είναι ένα μεγαλεπήβολο project -ακόμα και για τα δεδομένα του Arjen- και έχοντας υπόψη τα ρίσκα που εμπεριέχει, εν τέλει τον βγάζει δικαιωμένο, για μια ακόμα φορά. Η μοναδική του ικανότητα να φτιάχνει κόσμους και ιστορίες μέσα από τα άλμπουμ των Ayreon, επενδύοντάς τους με εμπνευσμένη μουσική είναι αδιαμφισβήτητη και με τη νέα του δουλειά καταφέρνει να κρατήσει τα standard ψηλά, όπως τα έχει θέσει ως σήμερα. Δεν θεωρώ πως το νέο του άλμπουμ μπορεί να συμπεριληφθεί στις top δουλειές των Ayreon, αλλά θα εκτιμηθεί δεόντως από τους οπαδούς του και τους φίλους της προοδευτικής μουσικής. Για να το πω κι αλλιώς, σε ένα μελλοντικό οδηγό αγορών αυτό το άλμπουμ έχει πολλές πιθανότητες να αποτελεί την επιλογή του Nerd Alert. Οι παροικούντες την (prog) Ιερουσαλήμ, παρακαλούνται να προσέλθουν για να μεταλάβουν...
  • SHARE
  • TWEET