Avril Lavigne

Προσοχή: το παρακάτω κείμενο περιέχει τοποθέτηση προϊόντων.

Κι όμως η παραπάνω σημείωση δεν είναι καθόλου άστοχη, καθώς στο video από το πρώτο single της νεαρής Καναδής διαφημίζονται τηλεοράσεις, κινητά, αρώματα και ρούχα, κάποια εκ των οποίων φέρουν και την υπογραφή της. Και αυτός είναι ο λόγος που δυσκολεύεσαι στην πραγματικότητα να ακούσεις το ίδιο το κομμάτι. Αυτός είναι ο ένας λόγος, καθώς ο άλλος λόγος είναι η ίδια η Lavigne και τα εσώρουχά της, καθώς πρώτη φορά ποζάρει τόσο απενεχοποιημένα και τόσο sexy σε video της (το οποίο μπορείτε να απολαύσετε εδώ). Σε video ναι, στην πραγματική ζωή όμως; Hey dude, think again...

Όταν χρειάστηκε να βγει στο Maxim, ε, όχι και πολύ ντυμένη είναι η αλήθεια, για να δηλώσει ότι ο διάδοχος του "The Best Damn Thing" του 2007 βγαίνει φέτος, μετά κόπων και βασάνων, ενώ είχε ήδη ηχογραφηθεί εδώ και ένα χρόνο και γι' αυτό φταίει η δισκογραφική της, αλλά και η έλλειψη έμπνευσης, λόγω του χωρισμού της με τον Deryck Whibley, μέχρι πρότινος άντρα της και τραγουδιστή των Sum 41, καταλαβαίνεις πως το «νανούρισμα» είχε ήδη από τις πρώτες του νότες κακό mojo. Όταν ξέρεις ότι την ίδια περίοδο έκανε καριέρα μοντέλου, σχεδιάστριας, σα μουτράκι εταιριών ηλεκτρικών ειδών στην Άπω Ανατολή, οι απαιτήσεις σου αρχίζουν και πέφτουν επικίνδυνα. Και όταν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ενδεχομένως η Ke$ha είναι σήμερα αυτό που προσπάθησε να γίνει η Lavigne το 2007 και δεν τα κατάφερε και παράλληλα ο δίσκος των Pretty Reckless, με το άλλο 17χρονο eye candy, είναι καλύτερος, όσο να 'ναι σε ζώνουν τα φίδια.

Γιατί; Γιατί η Lavigne από μια πολλά υποσχόμενη τραγουδοποιός, με αρκετά single και κάποια αξιοσημείωτα τραγούδια στις πρώτες της δουλειές, κατέληξε μια ωραία γκόμενα-brandname για τον εαυτό της και τις εταιρίες από πίσω της. Στο "Goodbye Lullaby" ευτυχώς απομακρύνεται από την εξευτελιστική αφέλεια του προηγούμενου δίσκου, αλλά όταν πάει να κάνει το επόμενο ώριμο βήμα (καθώς τα χρόνια περνάνε και όταν μεγαλώνει το κοινό σου, δε μπορείς εσύ να μένεις πιτσιρίκα με allstar και wristbands, ιδιαίτερα όταν φωτογραφίζεσαι με εσώρουχα κτλ.), δυσκολεύεται: η μετριότητα που ακούει στο όνομα "Alice" για την πιο άστοχη ταινία των Burton/Depp το αποδεικνύει, καθώς το κομμάτι μετά βίας ακούγεται. Το "What The Hell", που έχετε ήδη ακούσει θέλοντας και μη, ακολουθεί τη συνταγή των pop-anthems, που στην Αμερική κάνουν θραύση, αλλά δεν περιμένω να βρουν κοινό στην Ελλάδα, πέραν ίσως από αυτούς που «chattάρουν» ανελέητα μέσω των καινούργιων τους κινητών με όλη την «παλιοπαρέα». Ευτυχώς, πέραν της απλοϊκής pop, η Lavigne προσφέρει και κάποια πιο ώριμα κομμάτια, στη λογική της ακουστικής μπαλάντας, που είχε πλασάρει στο παρελθόν τόσο καλά, αλλά αν δε μας γίνουν πνευματικό έμπλαστρο από τις συνεχείς επαναλήψεις, αμφιβάλλω αν θα έχουν την δυναμική ενός "My Happy Ending" πχ. Της αναγνωρίζω ότι είναι πληγωμένη λόγω των προσωπικών της και έτσι τα κομμάτια της μιλούν αφενός μεν για την απελευθέρωση μιας 26χρονης από τα «κοινωνικά πρέπει», αφετέρου για τη μελαγχολία της απώλειας, ευτυχώς χωρίς τον κραυγαλέο απελπισμένο ερωτικό οίστρο που χαρακτήριζε τον προηγούμενο δίσκο.

Η τελική αποτίμηση είναι πως η ομορφούλα Avril κάνει ένα βήμα πέρα από τη sexy pop πλευρά της, αλλά δυστυχώς όχι τόσο μπροστά, όσο πλάγια, κοιτώντας παράλληλα προς τα πίσω, στην εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία των πρώτων της δίσκων. Αν διαβάζοντας αυτό το κείμενο πακετάρεις για πενταήμερη, ίσως το "Goodbye Lullaby" να σε νανουρίσει μετά από ένα βράδυ κρεπάλης. Αν όμως μεγάλωσες και μαζί σου μεγάλωσε και η Avril, ε, ναι, έχεις περισσότερες απαιτήσεις από μια τραγουδοποιό που άρχισε ώριμα, γράφοντας απενεχοποιημένη rock-pop που ακούγεται εύκολα ένα ζεστό καλοκαίρι υπό τη θέα της Ακρόπολης και με την παράλληλη κατανάλωση μπύρας, αλλά συνέχισε πιο ανώριμα, γράφοντας κομμάτια με στίχους-απάντηση σε γράμμα 15χρονης στο Cosmopolitan, για να επιστρέψει φέτος με ένα δίσκο μεταβατικό. Μέχρι το επόμενο βήμα, λοιπόν, κρατάμε την εναρκτήρια εικόνα του video για το "What The Hell" και ελπίζουμε σε μια επόμενη καλύτερη δουλειά, που επιτέλους η ηλικία της τραγουδίστριας και η ηλικία του δίσκου θα συμπίπτουν. Και ίσως να συμπίπτουν και με τη δική μας ανάλαφρη πλευρά. What the hell δηλαδή...