Attila

Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα των οποίων το μέγεθος της επιτυχίας με ξεπερνά. Οι Attila είναι ένα από αυτά. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι μεγαλώνω και γερνάω, με το ότι το στυλιστικό κομμάτι στο οποίο στηρίζονται βρίσκεται πολύ μακριά από τα γούστα μου ή είναι που απλά δεν έχω μεγαλώσει σε κάποια από τις κεντρικές πολιτείες της Αμερικής. Όπως και να έχει, οι τεράστιες περιοδείες και οι συνεχείς παρουσίες τους στα billboard μου δημιουργούν πραγματικά μεγάλες απορίες.

Για να μη βλέπουμε τα πράγματα μόνο από μια πλευρά, πάντως, ο Chris "Fronz" Fronzak και η παρέα του σε αυτό που κάνουν είναι καλοί. Από μόνο του το γεγονός ότι σε deathcore πλαίσιο καταφέρνουν να χωρέσουν nu metal αναφορές και hooks, διατηρώντας μια ατμόσφαιρα πάρτυ, είναι αρκετό για να τους ξεχωρίζει από την υπόλοιπη σκηνή. Το ότι κατά περιπτώσεις γράφουν δυνατά riff και πιασάρικα ρεφρένν έρχεται ως μπόνους. Κάτι ακόμα που οφείλει οποιοσδήποτε να τους παραδεχτεί είναι ότι ξέρουν να διαχειρίζονται το business κομμάτι της μουσικής. Μιλάμε για μια μπάντα που κινείται σε έναν ακραίο (για το mainstream) χώρο και παρ' όλα αυτά καταφέρνει να βρίσκεται στις κορυφές των πωλήσεων μιας τεράστιας αγοράς όπως η αμερικάνικη. Καθόλου μικρό κατόρθωμα.

Στα καθαρά μουσικά, έχουν περάσει δύο χρόνια από το "Guilty Pleasure" κι ένας παραπάνω από τη μεγάλη επιτυχία του "About That Life". Το συγκρότημα πλέον παρουσιάζεται ως τετράδα και δείχνει να έχει όρεξη να τραβήξει τα όρια του ήχου του σε σχέση με το παρελθόν. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση είναι ότι το σύνολο ακούγεται σχεδόν σοβαρό. Βάρος στο "σχεδόν", γιατί από άποψη ανωριμότητας το αποτέλεσμα στέκεται σε πολύ ψηλά επίπεδα. Το εισαγωγικό "Ignite" παραμένει πιστό στη λογική της μπάντας, με μια σχετική έμφαση στη μελωδία, ενώ στο "Bulletproof" υπάρχουν και καθαρά φωνητικά. Το "Public Apology" είναι από τις δυνατότερες στιγμές του δίσκου και λειτουργεί σαν μανιφέστο της μπάντας. Μετά την έξυπνα διαλεγμένη εισαγωγική τριάδα ξεχώρισα το προσφατο-korn-ικό "Moshpit", το groovy "Let's Get Abducted" και το ροκάδικο (duh!) "All Hail Rock And Roll".

Το "Chaos" τα έχει τα ζητήματά του βέβαια. Σε σημεία ο ήχος μοιάζει βγαλμένος από τη περασμένη δεκαετία, όχι με την καλή έννοια, και για στίχους ας μη ξεκινήσουμε καλύτερα. Ακόμα κι αν ο στόχος τους είναι απλά να προκαλέσουν, οι ατάκες που η κακογουστιά πιάνει ταβάνι ουρανοξύστη είναι υπερβολικά πολλές για να μετρηθούν. Παραδόξως, το σύνολο είναι πιθανότατα ό,τι πιο αξιόλογο έχουν παρουσιάσει ως τώρα οι Attila, με δουλεμένα τραγούδια και λιγότερα cringe-worthy σημεία. Σε όσους φαντάζει ωραία ιδέα μια core εκδοχή των Limp Bizkit αυτή η μπάντα είναι για σας, οι υπόλοιποι με προσοχή.