Asia

Αν και έχουν περάσει 28 χρόνια από το περίφημο ντεμπούτο των 15 εκατομμυρίων πωλήσεων και του διαχρονικού "Heat Of The Moment", ο νέος δίσκος των Asia είναι μόλις ο τέταρτος με την αυθεντική σύνθεση των John Wetton, Geoff Downes, Steve Howe και Carl Palmer. Η dream team αυτή, που μεσουράνησε στις αρχές των 80s, μετά από ένα διάλειμμα 22 ετών επανήλθε στο προσκήνιο το 2006, και το ολοκαίνουργιο "Omega" είναι η δεύτερη προσπάθειά τους από τότε, στο να αγγίξουν έστω και λίγη από τη δόξα της πρώτης περιόδου.

Για την ιστορία: Οι «ενδιάμεσοι» Asia, αυτοί δηλαδή των οποίων ηγήθηκε ο χαρισματικός John Payne από το 1991 έως και το 2005, είναι αρκετά διαφορετικοί από αυτούς που... αγάπησε ο πατέρας σας. Περισσότερο προοδευτικοί και δυναμικοί. Αν τύχει και πέσετε πάνω στο "Aqua" (1992) ή το "Aura" (2000), «τσιμπήστε» τα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πίσω στο σήμερα λοιπόν, ή μήπως... επιστροφή στα 80s; Αναμφίβολα, οι Asia του σήμερα ακούγονται περισσότερο σαν τους Asia του χθες. Η νοσταλγία και η αναπόληση μιας άλλης –ξεχασμένης για τους περισσότερους- εποχής είναι το κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου.
Σε αντίθεση με την προσπάθεια για έναν πιο «επικό» ήχο στο "Phoenix" (2008), το "Omega" είναι εμφανώς πιο συμπαγές, έχει σαφή κατεύθυνση, με περισσότερη έμφαση στα μελωδικά refrain και λιγότερη στην «εκτελεστική» δεινότητα των μελών, δείχνοντας πως οι νέοι-παλιοί Asia είναι πλέον περισσότερο μπάντα, παρά project.   

Το εναρκτήριο "Finger On The Triger" (το οποίο εμφανίστηκε πρώτη φορά στο "Icon II – Rubicon", των Wetton και Downes), με το εξαιρετικό riff του Howe και το πομπώδες refrain, εκπλήσσει ευχάριστα και αποκτά μονομιάς τον τίτλο του «νεοκλασικού». Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται το εξίσου γρήγορο και εντυπωσιακό "Holy War", καθώς και το vintage pop "Listen Children".

Τα πράγματα δεν είναι αναλόγως «ρόδινα» και στις πιο αργές συνθέσεις όμως. Εξαιρώντας 1-2 στιγμές, και πιο συγκεκριμένα την εξαίσια «κέλτικη» μπαλάντα "There Was A Time" και το mid-tempo "End Of The World", το οποίο θυμίζει έντονα την εποχή του "Astra", ο δίσκος φανερώνει μεγάλη αδυναμία στο να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο, όταν οι ρυθμοί πέφτουν. Κομμάτια όπως το "Through My Veins" ή το "Emily", για παράδειγμα, έχουν ακουστεί τόσες φορές από τη φωνή του Wetton, που πλέον κουράζουν.

Συμπερασματικά, σαν σύνολο το "Omega" είναι αρκετά άνισο: Ενδιαφέρουσες οι –λίγες- γρήγορες στιγμές του, ανιαρές οι αργές. Αυτό στο οποίο καταλήγω είναι ότι τόσο το "Phoenix" όσο και το "Omega", αφήνουν μία αίσθηση πως δημιουργήθηκαν για να δικαιολογούν τις περιοδείες των Asia και να διανθίζουν με 2-3 κομμάτια έκαστο το φτωχό (λόγω εμμονής στα δύο πρώτα άλμπουμ) set-list.

Θα το επαναλάβω και ας γίνω κουραστικός. Άλλοι έχουν το «όνομα» και άλλοι τη χάρη: Οι Asia του John Payne έχουν να σας προσφέρουν πολλά περισσότερα από τους κλασσικούς, αν εξαιρέσουμε βέβαια το ντεμπούτο, άντε και το "Alpha".