Artillery

Παρατείνοντας τη δεύτερη δισκογραφική επάνοδό τους, οι Δανοί Artillery κυκλοφορούν την τρίτη τους δουλειά μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια, θέλοντας να υπερασπιστούν το καλό σερί των "When Death Comes" και "My Blood". Το φετινό "Legions" τούς βρίσκει ανανεωμένους κατά τα δυο πέμπτα τους, με νέα πρόσωπα τους Michael Bastholm Dahl και Josua Madsen, σε φωνητικά και drums, αντίστοιχα. Βέβαια, κόντρα στις ευεργετικές ιδιότητες που συνήθως προσφέρει ένα τέτοιο λίφτινγκ, το ύφος τους δεν φαίνεται να αλλάζει ιδιαίτερα. Η μουσική παραμένει thrash στον πυρήνα της, οι διαθέσεις μελωδικές  με μια προφανή εμπορικότητα - με την έννοια του κλασικού heavy, ενώ οι «καρφωτές» στον δίσκο-ορόσημο "By Inheritance" δεν λείπουν ούτε αυτή τη φορά...

...αρχής γενομένης από το "Chill My Bones (Burn My Flesh)" που κάνει ποδαρικό στο άλμπουμ με μια «εύκολη» ανατολίτικη μελωδία, για να δώσει τη θέση της σε ένα ρεσιτάλ από riffάρες και μία αίσθηση κλιμακωμένης πώρωσης. Δώσε "Khomaniac" στο λαό, δηλαδή... Όχι ότι αποδοκιμάζω τέτοιες τακτικές˙ ίσα-ίσα, φαντάζομαι πόσο μανίκι θα 'ναι να προσπαθείς να πιάσεις το feeling που έβγαζες πριν 20-30 χρόνια και επικροτώ όσους το κάνουν αρκετά πειστικά (π.χ. Suicidal Tendencies, Overkill, Paradox). Ε, οι Stützer bros κάπου εδώ το χάνουν, είτε κουράζοντας με ορισμένες διάρκειες, είτε πλησιάζοντας επικίνδυνα προς Testament μεριά (ομώνυμο ≈ "Burnt Offerings"), είτε ξεπερνώντας τα όρια του «τυπικού και αχρείαστου» με το -natural born filler και γενικώς απαράδεκτο- "Doctor Evil".

Απ' την άλλη, μέσα σ' αυτά ο δίσκος σαφώς έχει και τις γαμηστερές στιγμές του, με τα "Enslaved To The Nether" και "Anno Requiem" (repeat και κοπάνημα το βασικό του riff) να αποτελούν δύο από τα καλύτερα παραδείγματα και τα "Dies Irae" και "Global Flatline" να ακολουθούν. Επιπλέον, ο Dahl αποδεικνύεται εξαιρετικά ταιριαστή προσθήκη, με τη χροιά του να «κολλάει» καλύτερα στους Artillery απ' ότι αυτή του προκατόχου του και τα ψηλά του να πλησιάζουν τα αντίστοιχα του Biff Buford στα νιάτα του!

Αυτό που θέλω να πω, καταλήγοντας, είναι ότι το "Legions" δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό άλμπουμ. Και σωστά δομημένο είναι, και εκτελεστικά άρτιο, και riffάρες άφθονες έχει, και γενικώς μια χαρά χτυπήθηκα όσο το άκουγα. Παρ' όλα αυτά -τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά- βρίσκεται ένα σκαλί κάτω από το "My Blood" σε επίπεδο συνθέσεων, αναμασάει τα περασμένα λίγο παραπάνω απ' όσο πρέπει και εν τέλει χάνει την ουσία, τόσο ώστε να μην ανταποκρίνεται στην ποιότητα της δισκογραφίας της μπάντας.