Ars Magna Umbrae

Apotheosis

I, Voidhanger (2020)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 15/09/2020
Το μοναχικό μονοπάτι του δημιουργού συνεχίζεται σε χαρτογραφημένα νερά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν δύο χρόνια, οι Ars Magna Umbrae, το solo project του Πολωνού (με ελληνικές ρίζες) K.M. είχαν κυκλοφορήσει ένα ιδιαίτερο ατμοσφαιρικό ντεμπούτο ονόματι "Lunar Ascension". Δημιουργώντας σχετική αίσθηση, η πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Ars Magna Umbrae, παρουσίασε μια ικανοποιητική προσπάθεια η οποία έδειχνε σαφή διάθεση να κινηθεί προς το περίφημο ορθόδοξο black metal. Βασιζόμενος σε μελωδίες κοντινότερες στο ύφος των Nightbringer και της συνομοταξίας τους παρά σε αυτό των Deathspell Omega, ο ήχος της μπάντας ήταν τουλάχιστον ελπιδοφόρος.

Φέτος, οι Ars Magna Umbrae κυκλοφορούν το δεύτερο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, τιτλοφορούμενο "Apotheosis". Εμμένοντας αλλά ταυτόχρονα εμβαθύνοντας στην ίδια νοοτροπία, το "Apotheosis" παρουσιάζει μια πιο συνεκτική ηχητική πρόταση γύρω από την οπτική του δημιουργού του. Έπειτα από την εισαγωγική επίκληση στα ελληνικά, απευθυνόμενη στην Εκάτη, οι Ars Magna Umbrae θα αναπτύξουν οκτώ κεφάλαια, εντός των οποίων ξεδιπλώνεται ο ιδιαίτερος αποκρυφισμός τους. Όπως αναφέρει η μπάντα, ο δίσκος είναι μια απόπειρα απόδοσης τιμών σε ονειρικές δυνάμεις και Χθόνιες νυκτόβιες θεότητες. "To Her Darkness", όπως καταλήγουν και οι ίδιοι.

Μουσικά, ο δίσκος επιχειρεί να εντάξει το τελετουργικό και, ομολογουμένως κατανυκτικό πνεύμα σε ατμοσφαιρικές συνθέσεις οι οποίες επιθυμούν να αποφέρουν ένα είδος μεταφυσικής ζάλης στον επίδοξο ακροατή. Βέβαια, οι Ars Magna Umbrae, δεν παραλείπουν εντός των, προσεκτικά δομημένων τους συνθέσεων, να παραθέτουν και πιο κλασικότροπα ξεσπάσματα, είναι όμως ξεκάθαρο πως τα mid tempo σημεία είναι αυτά που επιτυγχάνουν καλύτερα το αποτέλεσμα. Κατά αυτόν τον τρόπο, η ενδιαφέρουσα αλλαγή ρυθμού με ένα χαρακτηριστικό riff στο εναρκτήριο "She Who Splits The Earth" προκαταβάλλει προς ένα ενδιαφέρον, ηχητικά, μονοπάτι.

Ενώ οι συνθέσεις διαδέχονται η μία την άλλη, καθίσταται σαφές πως ο δημιουργός δεν επιθυμεί ιδιαίτερες ηχητικές παρεκτροπές. Πέραν κάποιων εξαιρετικών synths στο βάθος, καθώς και μερικών σύντομων τελετουργικών χωρίων, το συνθετικό βάρος πέφτει στις επικές μελωδίες. Τα υπόλοιπα όργανα λειτουργούν συμπληρωματικά, ενώ η χαρακτηριστική εκφορά των φωνητικών είναι η μόνη ουσιαστικά που συντελεί επιπρόσθετα στην επίτευξη της ατμόσφαιρας. Η παραγωγή, αρκετά διαυγής, συνεισφέρει στη δημιουργία ενός λεπτού, κρυστάλλινου ηχητικού στρώματος, το οποίο ουσιαστικά διευκολύνει την πλήρη απορρόφηση του έργου από επίδοξα αυτιά και μυαλά.

Αν υπάρχει μια σαφής αδυναμία η οποία, μετά από επαναλαμβανόμενες ακροάσεις αποτρέπει το "Apotheosis" από το να υλοποιήσει τον τίτλο του, αυτή είναι η ανισορροπία μεταξύ των κομματιών. Το "On The Wings Of Divine Fires" περισσότερο υφίσταται ως μια ενοχλητική παρένθεση μεταξύ του προαναφερθέντος εναρκτήριου και του ποιοτικού ομότιτλου τραγουδιού, παρά, κατευνάζει τις αισθήσεις προς μια επιθυμητή κατανυκτική ατμόσφαιρα. Αντιθέτως, το "Mare Tenebrarum", ξεσηκώνει μια ηχητική τρικυμία η οποία δείχνει πως το "Apotheosis" δεν θυσίασε όλα του τα δόντια έναντι μιας ευκόλως αντιληπτής αισθητικής.

Το "Apotheosis" δεν καταλήγει όμως σε καμία περίπτωση να είναι φθηνός εντυπωσιασμός, ή αναμασημένη αισθητική πρόταση. Σίγουρα, οι ηχητικές επιρροές είναι έντονες, αλλά αυτό, όπως έχω αναφέρει ξανά, πιστεύω πως είναι πλέον, κάτι που δεν απασχολεί πολλές μπάντες του συγκεκριμένου παρακλαδιού. Η διάθεση για δημιουργία ενός ολοκληρωμένου έργου, όπως αποκαλύπτει και το εξαιρετικό εξώφυλλο, δεν λογαριάζει επιμέρους συνθέσεις ή υποψήφιες ηχητικές διαταραχές της τελετουργίας. Εν τέλει, η εξαιρετική κορύφωση του "Of Divine Divergence", φανερώνει μια μπάντα που γνωρίζει που θέλει να καταλήξει, αλλά και το πώς. Οι κιθαριστικές πινελιές που μετατρέπουν εφιαλτικούς ήχους βγαλμένους από ταινίες τρόμου σε σιδηροδρομικά riff, είναι μάρτυρες.

Ο δεύτερος δίσκος των Ars Magna Umbrae δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από «μεγαλύτερα» και ανερχόμενα ονόματα μελωδικού black metal. Κατά κάποιο τρόπο, επιτυγχάνει να βρεθεί σε μια μέση κατάσταση, όπου, αν και ξεδιπλώνοντας την ουσία του ντεμπούτου της μπάντας, δεν επιτυγχάνει να τη μεταφέρει σε ένα μεγαλύτερο, επόμενο βήμα. Το "Apotheosis" όμως, δεν πρόκειται για ένα βήμα πίσω, ή πλάγια. Είναι, μια συμπαγής και αυστηρά προσεγμένη προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα ηχητικό υπόβαθρο για την μπάντα. Αν επιθυμείτε λοιπόν 39 λεπτά τελετουργικού και μελωδικού black metal, το "Apotheosis" είναι σίγουρο πως δεν θα σας απογοητεύσει.

Bandcamp
Youtube

  • SHARE
  • TWEET