Arjen Lucassen's Guilt Machine

On This Perfect Day

Mascot Records (2009)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 18/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Arjen Lucassen είναι ένας εξαιρετικός μουσικός/συνθέτης/παραγωγός και πολύ συμπαθής ως άνθρωπος, ο οποίος με τον πρότερο βίο και κυρίως τα έργα του έχει καταφέρει να κερδίσει τη θετική προδιάθεση, πράγμα πολύ σημαντικό όταν πρέπει να κριθείς για τη δουλειά σου.

Συνηθίζοντας μετά από κάθε δίσκο των Ayreon να καταπιάνεται με ένα νέο project, ο Arjen είχε καιρό τώρα στο πίσω μέρος του μυαλού του να κάνει ένα δίσκο επικεντρωμένο σε έναν και μόνο τραγουδιστή, έχοντας παραδεχτεί μάλιστα πως στο εξαιρετικό εκείνο Star One είχε στο μυαλό του ως ερμηνευτή τον Bruce Dickinson. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε λοιπόν και οι Guilt Machine είναι ότι πιο κοντινό σε κανονικό συγκρότημα μπορεί να παρουσιάσει μάλλον ο Arjen. Με τον παντελώς άγνωστο σε εμένα Jasper Steverlinck, κάποιων Arid, να αναλαμβάνει τα φωνητικά, τον Chris Maitland, πρώην drummer των Porcupine Tree στα τύμπανα και την Lori Linstruth να χαλάει τη σούπα, ε συγγνώμη, να παίζει τις κιθάρες.

Ο δίσκος αποτελείται από έξι σχετικά μακροσκελείς συνθέσεις και είναι η πρώτη δουλειά του Arjen που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τότε που μπήκα σε εκείνο το μαγικό ηλεκτρικό κάστρο, να βαριέται! Με απασχόλησε πολύ το ζήτημα μπορώ να πω. Η φωνή του «νέου πουλέν» του Arjen είναι μια χαρά, η παραγωγή είναι καθαρή και δυνατή, το θέμα που πραγματεύεται φαίνεται να κολλάει γάντι στον Arjen, που σημαίνει πως θα έπρεπε να πηγαίνουμε καλά. Το έψαξα και νομίζω βρήκα τι μου φταίει.

Που λέτε λοιπόν την είχα την απορία γιατί τον μάγεψε τόσο πολύ η κιθαριστική δουλειά της Lori στους Stream Of Passion, αλλά η αλήθεια είναι βαθύτερη, αφού τα παιδιά ένωσαν της μοναξιές τους. Και δεν είναι (μόνο) αυτό, αφού η κυρία, έγινε manager του Lucassen, ανέλαβε συνθετικό ρόλο και εξέπληξε τον Arjen με τους στίχους που έγραψε. Λέω και εγώ. Τώρα κάπως εξηγούνται τα πράγματα. Γιατί κάποια μέρη μου φαίνονται ανέμπνευστα και κάποια άλλα υπερβολικά επαναλαμβανόμενα;

Το όλο μουσικό τοπίο είναι σκοτεινό, με αργή μελαγχολική προσέγγιση που πραγματεύεται ευαίσθητα θέματα όπως η ενοχή, η μετάνοια και παρεμφερείς εσωτερικές καταστάσεις. Οι συνθέσεις είναι στο χαρακτηριστικό στυλ παιξίματος του Arjen, κοντά στον ήχο του "01011001", όλες mid tempo, ενώ εκτός από τα riff υπάρχουν και κάποια πιο καθαρά θέματα σε μεγαλύτερο εύρος. Συμπαθητικό το εναρκτήριο "Twisted Coil", αλλά την έχουμε ξανακούσει τη μελωδία σε παλαιότερη δουλειά και μάλλον καλύτερα. Τα 10 λεπτά του "Green And Cream" δεν πείθουν, ενώ και στο "Season Of Denial" περιμένεις ένα ξέσπασμα, μια αλλαγή ρυθμού, που τελικά δεν έρχεται. Το "Perfection?" παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον, χωρίς όμως να κάνει τη διαφορά. Ενδιάμεσα στα τραγούδια παρεμβάλλονται ηχογραφημένα μηνύματα οπαδών που αναφέρονται σε θέματα συναφή με του δίσκου, μια όχι και τόσο πρωτότυπη ιδέα που δεν προσθέτει κάτι ουσιαστικό.

Επειδή μας έχεις χαρίσει πολλές ωραίες μουσικές, Arjen και ξέρουμε ότι είσαι ωραίος τύπος, στο συγχωρούμε εύκολα αυτή τη φορά, αλλά φρόντισε να επανορθώσεις με κάτι πολύ δυνατό. Ήδη κάτι αναφέρεις εδώ και εκεί για νέο Star One. Δεν ακούγεται κακό. Επειδή από ιδέες έχεις πολλές, ζωή να χουν, αυτό που δίνει την επιπρόσθετη αξία στη μουσική σου είναι η προσωπικότητα των μουσικών που επιλέγεις να σε πλαισιώσουν. Δεν ξέρω πόσο καλή μουσικός μπορεί να είναι η Lori, αλλά από προσωπικότητα το αποτέλεσμα δείχνει πως δεν το έχει.

Το συγκεκριμένο album δεν με έπεισε και, όχι τίποτα άλλο, βλέπω αυτή την πανέμορφη συσκευασία του limited edition και ψήνομαι να το αρπάξω και να το βάλω δίπλα στα αντίστοιχα του "Human Equation", το "01011001" και του "Space Metal", αλλά υπάρχουν τόσα άλλα ωραιότατα πράγματα που αξίζουν περισσότερο. Θα το πάρω, αλλά θα πρέπει να θυμάμαι να το ξεσκονίζω που και που…
  • SHARE
  • TWEET