Arjen Anthony Lucassen

Προσπαθούσα να καταλάβω για ποιό λόγο ευχαριστήθηκα περισσότερο το νέο άλμπουμ του Arjen Lucassen από τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες του και την απάντηση μου την έδωσε ο ίδιος. Εδώ είναι πιο χαλαρός, πιο ήρεμος και περισσότερο ο εαυτός του, σε σχέση τόσο με το "Guilt Machine", όσο και με το "Victims Of The Modern Age" των Star One όπου περιόρισε τον εαυτό του, προσπαθώντας να ικανοποιήσει πρωτίστως τα θέλω των οπαδώντου. Δεν λέω πως το "Lost In The New Real" είναι απαραίτητα καλύτερο άλμπουμ, όμως αποπνέει ένα όμορφο και αβίαστο συναίσθημα μέσα από τη μουσική που περιλαμβάνει.

Καταρχάς, είναι -έστω και τυπικά- ο πρώτος πλήρως solo δίσκος του Arjen Lucassen και αυτό εξαρχής του δίνει ένα συγκριτικό μειονέκτημα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, καθώς η φωνή του, πέραν του ότι δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο γενικά, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με την αφρόκρεμα των τραγουδιστών που επιστρατεύει συνήθως. Όμως, όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε άλμπουμ υπάρχουν αρκετά τραγούδια στα οποία έχει αναλάβει το ρόλο του τραγουδιστή, γεγονός που κάνει τη φωνή του οικεία στο άκουσμα και εν τέλει δεν αποτελεί τόσο ανασταλτικό παράγοντα στο τελικό αποτέλεσμα.

Στο νέο sci-fi concept του Arjen, ο πρωταγωνιστής πάσχει από μια ανίατη αρρώστια, οπότε αποφασίζει να «μπει στον πάγο» και να τον ξυπνήσουν όταν στο μέλλον έχει βρεθεί το γιατρικό της αρρώστιας του. Όταν, μετά από κάμποσα χρόνια τον ξυπνάνε, ένας ειδικός ψυχολόγος αναλαμβάνει να τον βοηθήσει να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον και τις αλλαγές που έχουν επέλθει. Ο ρόλος αυτός ανήκει στον γνωστό ηθοποιό Rutger Hauer (Blade Runner), που έχει αναλάβει την εισαγωγή κάθε τραγουδιού με μια μικρή αφήγηση και η οποία λειτουργεί ως πρόλογος του εκάστοτε θέματος με το οποίο καταπιάνεται ο Lucassen.

Στο κολλητικό "Pink Beatles In A Purple Zeppelin" αναρωτιέται αν έχει νόημα να γράφει ακόμα μουσική όταν όλα πλέον έχουν αποδοθεί, ενώ στο "When I'm Hundred Sixty Four" η αναφορά στους The Beatles είναι πάλι εμφανής καθώς προβληματίζεται τι κίνητρο θα έχει ένας άνθρωπος στο τόσο μακρινό μέλλον. Επιλέγει να αντιμετωπίσει με χιούμορ την ευθανασία στο "Dr Slumber's Eternity Hole" και στο "Where Pigs Fly" προσπαθεί (χιουμοριστικά) να αναθεωρήσει την ιστορία της τέχνης. Μουσικά, θα έλεγα πως είναι αρκετά λιγότερο σκοτεινό από τις τελευταίες του δουλειές και παρόλο που περιέχει στοιχεία από όλο το φάσμα της δισκογραφίας του, οι πλησιέστερες αναφορές θα ήταν το "The Dream Sequencer" και το "01011001", όντας πιο rock, παρά metal. Το δε "Yellowstone Memorial Day" μοιάζει να βγήκε κατευθείαν από το δεύτερο.

Κι αν το βασικό μέρος της κυκλοφορίας είναι το πρώτο CD των δέκα τραγουδιών και 50 λεπτών, μην ανησυχείτε. Ο Arjen ποτέ δεν αρκέστηκε σε τόσο λίγα κι έτσι έχουμε ένα δεύτερο CD με πέντε επιπλέον τραγούδια, αλλά και πέντε διασκευές σε κλασσικούς καλλιτέχνες που θεώρησε πως με κάποιο τρόπο συνδέονται με το concept. Συγκεκριμένα, φέρνει στα μέτρα του το "Welcome To The Machine" των Pink Floyd, το "Battle Of Evermore" των Led Zeppelin, το "Veteran Of The Physic Wars" των Blue Oyster Cult και το "Some Other Time" των Alan Parsons Project, αλλά πιο ενδιαφέρουσα από όλες μου φάνηκε η διασκευή στο "I'm The Slime" του Frank Zappa.

Χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό, η μουσική του άλμπουμ κυλάει με σχετική άνεση και το concept είναι για μια ακόμα φορά άρτια σχεδιασμένο. Το μουσικό επίπεδο του Arjen είναι δεδομένο, όπως επίσης η αισθητική του, κάτι που σημαίνει πως οι οπαδοί του θα βρουν στο "Lost In The New Real" πολλά στοιχεία από αυτά που αναζητούν. Δεν συγκαταλέγεται στις πραγματικά σπουδαίες στιγμές της δισκογραφίας του, ούτε καν πλησιάζει για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά με δεδομένους τους περιορισμούς που επιβάλλει μια δουλειά χωρίς τις συνήθεις εξωτερικές συνεισφορές, μια χαρά τα κατάφερε ο πάντα αξιαγάπητος Ολλανδός.