Arion

Φαντάζομαι όλοι γνωρίζουμε και θυμόμαστε τους Φινλανδούς Lordi και την εμφάνιση τους στη Eurovision της Αθήνας που κέρδισαν τον διαγωνισμό με το "Hard Rock Hallelujah". Στα βήματα τους θέλησαν να πατήσουν οι συμπατριώτες τους Arion το 2013 όταν συμμετείχαν στα προκριματικά της χώρας τους με το τραγούδι "Lost" αλλά δεν πήραν ποτέ το πολυπόθητο (;) εισιτήριο και έτσι η καριέρα τους... απ' ό,τι φαίνεται δεν επηρεάστηκε αρνητικά, το αντίθετο μάλιστα. Δυο αξιόλογες κυκλοφορίες, σχετική εγχώρια φήμη και πλέον ένα τρίτο άλμπουμ με μεγαλύτερες ακόμα φιλοδοξίες για μεγαλύτερη αναγνώριση που δεν αμφιβάλλω οι ίδιοι σίγουρα πιστευουν πως αξίζουν.

Το ερώτημα οπότε είναι αν το pop power symphonic metal τους είναι αρκετό για να τους κερδίσει περισσότερη διασημότητα, κοινό και πωλήσεις. Δεν αντιλέγω πως το περιτύλιγμα είναι καλογυαλισμένο, ραφιναρισμένο και σίγουρα θυμίζει αυτό που μάλλον εσκεμμένα θέλει να θυμίζει: Amaranth και ολίγον Battle Beast, υπάρχει μάλιστα και η ενδιαφέρουσα συνεργασία με τη Noora Louhimo στο "Bloodline".

Θα χώριζα το άλμπουμ σε δύο μέρη. Το ένα πιό εμπορικό, με τους power ύμνους που θα ταίριαζαν στον διαγωνισμό Eurovision 2020 και είναι πιό ανάλαφρα -οχι απαραίτητα κακά- κομμάτια που όμως δεν έχουν βάθος και ιδιαίτερο νόημα απλά τα ακούς και ξεχνάς τί άκουσες αλλά σου μένει ένα θετικό συναίσθημα. Τέτοια κομμάτια είναι το "Out Of My Life" και το "Bloodline" που προανέφερα και που σε ταρακουνάει καλά και μένει στο μυαλό σου με το όμορφο ρεφρένν. To "Break My Chains" θα ήθελε πολύ να είναι Nightwish και έχει αρκετά επικά στοιχεία που υποστηρίζονται σε καλό βαθμό από τις μουσικές ικανότητες των μελών της μπάντας και ιδιαιτέρως τα πλήκτρα του Arttu Vauhkonen και την κιθάρα του Iivo Kaipainen. Φωνητικά ο Lassi Vääränen δεν εντυπωσιάζει ούτε όμως ενοχλεί. Το άλλο μέρος ίσως είναι αυτό στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούν περισσότερο οι Arion. Μεστό, επικό σε στιγμές progressive symphonic metal με κέντρο βαρύτητας το υπέροχο instrumental "Where The Ocean Greets The Sky" που με ανατρίχιασε κυριολεκτικά. Το "I Love To Be Your Enemy" είναι ένα κομμάτι πολύ δυνατό και επιθετικό που ξεφεύγει από τον mainstream χαρακτήρα για παράδειγμα του "In The Name Of Love" και δείχνει ότι μπορούν και πιό σκληρά αν θέλουν. Το heavy metal "I Don’t Fear You" είναι ακόμα ένα τέτοιο παράδειγμα.

Μελωδικό, συμφωνικό, ακραιφνώς mainstream αλλά χωρίς ποιοτικούς συμβιβασμούς είναι μια καλή πρόταση για χαλαρή ακρόαση χωρίς τεράστιες απαιτήσεις.