Arghoslent

Εάν καθίσει κάποιος να αναρωτηθεί τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ένα death metal album να ξεχωρίσει από το σωρό, πρόχειρα θα καταλήξει σε δυο - τρία συμπεράσματα. Το riffing και γενικότερα η δουλειά στις κιθάρες είναι αυτό που θα συμφωνήσουμε όλοι ότι μπορεί πραγματικά να πάρει ένα συγκρότημα και να το ενθρονίσει στο πάνθεον ενός metal ιδιώματος, και δη του death metal.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους Arghoslent. Κάθισαν και έγραψαν έναν δίσκο που ό,τι και να παίζουν οι κιθάρες αποτελεί διδαχή για κάθε έναν που θα θελήσει να παίξει μελωδικό death metal. Όταν λέω μελωδικό death metal σε καμία περίπτωση μην πάει το μυαλό σας στην σκηνή του Γκέτενμποργκ. Χιλιοπαιγμένες πλέον μελιστάλαχτες μελωδίες δεν θα βρείτε εδώ. Αυτό που στην ουσία κάνουν οι κιθάρες είναι να αναλώνονται σε ένα ολοκληρωτικό true fuckin heavy metal όργιο, διαλύοντας οτιδήποτε βρεθεί στο πέρασμά τους. Heavy metal feeling σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, με γυρισμένο διακόπτη όμως σε όσο γίνεται πιο brutal μονοπάτια. Και όμως γίνεται αυτό και θα το καταλάβετε κι εσείς μόλις ακούσετε το “Hornets Of The Pogrom”. Οι Arghoslent είναι περισσότερο brutal από πολλές μπάντες εκεί έξω, που οι εταιρίες τούς έχουν αποδώσει τίτλους όπως “gore pure masters” ή “ultra brutal assault” και άλλες τέτοιες ανοησίες. Το θέμα με αυτό το τρίτο album των Αμερικάνων είναι ότι δεν υπάρχει σ’ αυτό κακό riff, ούτε καν μέτριο. Όλα ακούγονται λες και το ένα συμπληρώνει το άλλο, σα να γράφτηκαν για να παιχτούν μόνο σε αυτό το δευτερόλεπτο, στο συγκεκριμένο τραγούδι, σε αυτό ακριβώς το κομμάτι. Με πόσες κυκλοφορίες το έχετε νιώσει αυτό; Πόσες μπάντες σας έχουν ωθήσει να πείτε πως τα πάντα στη μουσική τους είναι απλά αυτό που έχετε εσείς στο μυαλό σας ως ιδανικό; Όχι πολλές να φανταστώ. Προσωπικά; Ελάχιστες. Οι Arghoslent όμως το κατάφεραν με κύριο όπλο το συνθετικό τους ταλέντο και την ικανότητα να δομούν και να οργανώνουν τέλεια τη μουσική τους.

Όσον αφορά στα φωνητικά και τα υπόλοιπα όργανα, μην περιμένετε να βρείτε μειονέκτημα. Η φωνή του Genocider δένει φανταστικά με τον ήχο, ενώ ταυτόχρονα το μπάσο με μπροστάρη τα τύμπανα που βγάζουν έντονη προσωπικότητα χτίζουν ένα rhythm section ογκόλιθο. Μίξη και παραγωγή ολόσωστες αφού τίποτα δεν είναι καλογυαλισμένο και το συγκρότημα βγάζει την απαιτούμενη σαπίλα.

Το μόνο για το οποίο κακίζω τους Arghoslent είναι ότι τους πήρε έξι χρόνια να βγάλουν κάτι καινούριο μετά το φοβερό “Incorrigible Bigotry” του 2002. Φαίνεται όμως ότι αυτή η αναμονή άξιζε τα μέγιστα, μιας και το album τους Hornets of the Pogrom με ταρακούνησε για τα καλά αποδεικνύοντας ότι φέτος είναι η χρονιά τους. Τέτοιας αξίας death metal δίσκοι δεν κυκλοφορούν και πολύ συχνά, γι’ αυτό κάντε αυτό που πρέπει και ακούστε τους. Αξίζουν. Πολύ.