Ardi

Μια one man μπάντα έχει κάτι το ελκυστικό και προσωπικά με τραβάνε περισσότερο όσοι αρέσκονται στο black, το doom και το παλιακό βρώμικο ροκ. Η αλήθεια είναι πως δεν με λες και φυσιογνωμιστή κι έτσι πολλές φορές κουβαδιάζομαι. Όπως ακριβώς έγινε και με το φίλτατο Ardi Ardissoni. Αρχικά δε μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη κι εν συνεχεία με το που ξεκίνησε το EP, τα πήρα πανηγυρικά στο χέρι. Ποτέ να μην κρίνεις τη μουσική ενός καλλιτέχνη από το μουστάκι του. Νόμος.

Ο μοναχικός λύκος από την Καλιφόρνια τα κάνει όλα λοιπόν, μέχρι να καίει εκκλησίες. Του πήρε λέει δυο χρόνια να ολοκληρώσει το "Let It Burn" και πιστεύω πως πρέπει να αισθάνεται περήφανος γι’ αυτό. Κυρίως επειδή καταφέρνει να ακούγεται σαν τρίο κι ενίοτε σαν τετραμελής ή πενταμελής μπάντα που όμως στην πραγματικότητα είναι τρίο. Μη μπερδεύεσαι. Ναι, είναι τόσο καλός και στην ενορχήστρωση.

Αν είσαι ντουμοροκάς και λατρεύεις τους Pentagram, σου προτείνω να ξεκινήσεις την ακρόαση με το "Not Alone" που τα 'χει όλα κεφαλαία. Αν έχεις την υπομονή που απαιτείται για τέσσερις συνθέσεις (οι δύο με κεφαλαία ε), τότε το πιάνεις από την αρχή του, παραδοσιακά και ορθόδοξα. Δεν είμαι σε θέση να επιλέξω σε πιο όργανο τα πάει καλύτερα. Άλλο που ο ήχος της κιθάρας είναι τόσο οικείος και παραβιάζει το άβατο της μουσικής σου ψυχοσύνθεσης με τις ευλογίες όλων.

Η αποδοχή μου για το έργο του Ardi είναι καθολική. Έχει τάξη και πρόγραμμα στις συνθέσεις κι έτσι η τοποθέτηση του κάθε οργάνου είναι πέρα για πέρα αρμονική. Τα φωνητικά μου έφεραν στο νου τους σύγχρονους παλιοροκάδες φωνακλάδες Σκανδιναβούς, χωρίς να φωνάζει όμως. Το πρωτόγονο ροκ του είναι εμπλουτισμένο με όλες εκείνες τις παραμέτρους, εκτός των blues, που θα το κάνουν αρεστό στην πλειοψηφία των vintage ακροατών. Φωνητικές γραμμές που πατάνε πάνω στη μελωδία που ελίσσονται κι εξελίσσονται.

Η ομότιτλη, με κεφαλαία κι αυτή σύνθεση, είναι η αχίλλειος πτέρνα μου: Δε μπορώ να σου πω τι μου θυμίζει αν κι όλο γυροφέρνει στο μυαλό μου. Ίσως να είναι αυτή η μεγάλη επιτυχία του δημιουργού της. Να μεταφέρει τόσο καλά τις επιρροές του στα θέλω του, που να μην έχεις τη διαύγεια αναγνώρισης της έμμεσης καταγωγής αυτών. Ναι μεν είναι μικρό σε διάρκεια το "Let It Burn", η στόφα του όμως είναι ικανή και αρκετή να το βάλει στη λίστα με τα αγαπημένα underground της χρονιάς και όχι μόνο. Well done Ardi, well done.