Amy Macdonald

Φτάσαμε, αισίως, στον τρίτο δίσκο για τη Σκωτσέζα του "This Is The Life" και μετά την ελαφρώς πιο rock προσέγγιση του "A Curious Thing" (2010) τη βλέπουμε να επιστρέφει στα pop/rock μονοπάτια (με τις μπόλικες folk αποχρώσεις) με τα οποία μας συστήθηκε. Υπό αυτήν την έννοια, τo "Life In A Beautiful Light" είναι ένας δίσκος χωρίς εκπλήξεις που κάνει το "Don't Tell Me That It's Over" και τα κολλητηλίκια με τον Paul Weller να μοιάζουν σαν μακρινές rock φωτοβολίδες από το παρελθόν. Βέβαια, δε χωράει αμφιβολία ότι η κοπέλα αυτή ξέρει να γράφει τραγούδια (του είδους των τραγουδιών που ξέρει να γράφει...) και αυτό δεν μπορούμε να μην της το αναγνωρίσουμε. Προσθέστε και την αψεγάδιαστη παραγωγή του Pete Wilkinson (ο οποίος επιμελήθηκε και τις πλούσιες ενορχηστρώσεις με τα πολύ εύστοχα τοποθετημένα έγχορδα) και έχετε ένα άλμπουμ «εκνευριστικά» αψεγάδιαστο, αλλά -συγχρόνως- εύκολα προβλέψιμο.

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι, καθώς αφενός μεν δεν υπάρχει κάποιο «άσχημο» track, αφετέρου δε, απουσιάζει κάποιο που να βρίσκεται αισθητά πάνω από το μέσο όρο του δίσκου. Το πρώτο single, "Slow It Down", είναι απολύτως ενδεικτικό για το περιεχόμενο του άλμπουμ. Πρόκειται για μια χαριτωμένη μελωδία, πλήρως ευθυγραμμισμένη με το ύφος που έχουμε συνηθίσει από την 24χρονη αυτοδίδακτη μουσικό. Αν εξαιρέσεις μια κάπως ενοχλητικά δυνατή μπότα στο ρεφρέν, ο ήχος είναι πεντακάθαρος (ηλεκτρικός, αλλά όχι περισσότερο από όσο θέλει να ακούσει το κοινό στο οποίο απευθύνεται), οι εκρήξεις απουσιάζουν και -ως είθισται- τα πάντα είναι προσαρμοσμένα στη χαρακτηριστική φωνή της Macdonald. Ο δίσκος είναι γεμάτος με κομμάτια σαν κι αυτό και θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι μέσα από το "Life In A Beautiful Light" θα προκύψουν πολλά singles, όπως συνέβη και με τις προηγούμενες δουλειές της (από το πρώτο άλμπουμ κυκλοφόρηαν έξι και από τo δεύτερο πέντε!).

Πρέπει να σημειωθεί ότι η αδιανόητη επιτυχία της Adele, που μεσολάβησε από την κυκλοφορία του "A Curious Thing", άνοιξε (στη Macdonald και την ομάδα που βρίσκεται πίσω της) την όρεξη για την κατάκτηση της μεγάλης αγοράς των Η.Π.Α. Αυτό γίνεται φανερό ήδη από τον τίτλο του καλού εναρκτήριου track ("4th Of July"), το οποίο είναι από τα πιο καλοδουλεμένα κομμάτια του δίσκου. Το ίδιο σκεπτικό συναντούμε και στο "Pride" (προορίζεται για δεύτερο single) που το έγραψε για την πατρίδα της, αφού είπε τον εθνικό ύμνο σε ένα ποδοσφαρικό παιχνίδι της Σκωτίας με την Ισπανία. Εδώ πατάει με το ένα πόδι στην country ή πιο σωστά, στις μακρινές κέλτικες καταβολές της country. Παρ' όλα αυτά, το μεγάλο μήλο μοιάζει να παραμένει ασυγκίνητο τη στιγμή που στα Βρετανικά charts (και αυτό) το άλμπουμ κατάφερε να βρεθεί πολύ ψηλά, φτάνοντας στο #2 την πρώτη εβδομάδα από την κυκλοφορία του.

Όμως, τι είναι αυτό που λείπει από την (επίσης πρόσφατα χωρισμένη) Macdonald που το έχει η Adele; Τι είναι αυτό που απουσιάζει από το "Life In A Beautiful Light" και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει "21" (2011); Αν θέλετε την άποψή μου, λείπει η ομάδα που είχε η Adele από πίσω της (συνθέτες, παραγωγοί κλπ.), η οποία της έδωσε την άνεση να «αφεθεί» βγάζοντας τα εσώψυχα (και τα άπλυτά της) στη φόρα με πάθος, αλλά πάντα με το μέτρο που της διασφάλιζε η σωστή καθοδήγηση. Λείπουν βέβαια και οι κορυφαίες συνθέσεις που καλύπτουν ένα μεγάλο μουσικό εύρος, καθώς, όπως και οι προηγούμενες δουλειές της Macdonald, έτσι και αυτή είναι αρκετά μονοδιάστατη, τόσο συνθετικά όσο και εκφραστικά.

Οι ερμηνείες της Macdonald είναι ειλικρινείς και τα τραγούδια, πράγματι, βγαίνουν από την καρδιά της, αλλά η ίδια «αφήνεται» ελάχιστα διατηρώντας την αυτοκυριαρχία της σε βαθμό που καταλήγει απόμακρη. Μοναδικές εξαιρέσεις το "Left That Body Long Ago", στο οποίο ακούγεται αποστεωμένη καταφέρνοντας να αγγίξει κάποιες ευαίσθητες χορδές και το κρυφό track που έρχεται στα 04:12 του "In The End", όπου μόνη με την κιθάρα της ακούγεται πραγματικά άμεση. Συμπαθητικό και πειστικά δραματικό είναι και το βαλσάκι "The Game", ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα έγχορδα που προσφέρουν βάθος στο δίσκο και ιδιαίτερα στο ομότιτλο "Life In A Beautiful Light", στο οποίο, ωστόσο, βρήκα την παραμορφωμένη κιθάρα του solo αρκετά αταίριαστη με ένα κομμάτι που μιλάει για το φως που πλημμυρίζει μια ερωτευμένη καρδιά. Πιο συμπαθητικό είναι το "The Green And The Blue" που αναφέρεται στο παραδοσιακό σκωτσέζικο ντέρμπι της Celtic με τη Rangers (η Macdonald υποστηρίζει φανατικά τη δεύτερη).

Οι στίχοι της είναι χαριτωμένοι χωρίς, ωστόσο, να παρουσιάζουν κάτι το ιδιαίτερο. Στο "Human Spirit" υπάρχει μια ενδιαφέρουσα και άκρως αισιόδοξη στροφή που θα αποκτήσει επιπρόσθετη αξία τα Χριστούγεννα:

«No matter how many bombs we've dropped
No matter how many wars we've fought
It’s good to see that it's not dead
Human spirit is alive and well»

Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα κομμάτι, τότε αυτό θα ήταν το "Across The Nile", το οποίο αποτελεί μια «εξευγενισμένη» εκδοχή των U2 του "Unforgettable Fire" (1984) και αφορά στην περσινή αραβική Άνοιξη που καθήλωσε τον κόσμο («And 18 days while the world looked on you stood your ground»). Με κάτι τέτοια είναι, βέβαια, που καθιερώνονται οι συνειρμοί για τις ομοιότητες της Macdonald με την Dolores O'Riordan των Cranberries, αλλά και τη Sinéad O'Connor (για όσους δε θέλουν να γίνουν αυστηροί τοποθετώντας τη δίπλα στους Corrs...).

Είναι πρόδηλο ότι η Macdonald νιώθει μια χαρά στην ασφαλή ζώνη ενός μουσικού μοτίβου που άλλοι έχουν τελειοποιήσει πολύ προτού αυτή εμφανιστεί. Ωστόσο, τα βήματα που παίρνει είναι υπέρ το δέον εκ του ασφαλούς. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι το στυλ αυτό πάντοτε θα έχει πέραση, οπότε δεν μπορούμε και να την κακολογήσουμε για την επιμονή της. Άλλωστε μέσα σε αυτό το πλαίσιο γαλουχήθηκε και εκεί νιώθει ότι εκφράζεται καλύτερα, ενώ θα ήταν άδικο να μην της αναγνωρίσουμε ότι ακούγεται πειστική και ειλικρινής κινούμενη εντός των συγκεκριμένων ορίων.

Από την άλλη μεριά όμως, υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο κόστος που πρέπει να πληρώσει για την επιλογή της αυτή, καθώς, όσο «φιλόξενο» κι αν αποδεικνύεται το συγκεκριμένο μουσικό είδος, άλλο τόσο πεπερασμένο είναι. Κακά τα ψέματα, υπάρχει μια οροφή όταν κινείσαι δίχως ρίσκο και πάθος και παράγεις «αποστειρωμένη» pop/rock. Συμπαθήτικα τραγούδια, ωραία και χαρακτηριστική φωνή, καλογυαλισμένη παραγωγή, αλλά τελικά λίγα πράγματα μένουν.