Almah

Τελικά, η νέα μορφή της μουσικής βιομηχανίας θα μας αποσυντονίσει όλους, μουσικούς και μουσικόφιλους. Δείτε τι γίνεται! Πλέον για να μπορεί να επικεντρωθεί κάποιος σε μια μόνο δουλειά (aka συγκρότημα) πρέπει αυτή να είναι επιπέδου... Metallica. Ακόμα και τα μεγαλύτερα εμπορικά μεγέθη στην πλειονότητά τους έχουν την κανονική μπάντα σε συνδυασμό με το side project, την προσωπική καριέρα ή το «supergroup» που διατηρούν παράλληλα. Κάπως έτσι συμπληρώνει τα προς το ζην και ο τραγουδιστής των Angra, Edu Falaschi, που είναι ο ιδρυτής και ιθύνων νους πίσω από τους Almah.

Το βραζιλιάνικο αυτό σχήμα ξεκίνησε ως καθαρά προσωπικό σχήμα του Falaschi, ο οποίος προσέλαβε κάποιους αρκετά γνωστούς μουσικούς για να ηχογραφήσει το πρώτο άλμπουμ του πριν πέντε περίπου χρόνια. Ξεκίνησε παίζοντας μάλλον τυποποιημένο ευρωπαϊκό power metal, ενώ στη συνέχεια, βλέποντας πως υπάρχει η δυνατότητα, μετέτρεψε το project σε κανονική μπάντα, προσέλαβε μόνιμους συμπατριώτες του μουσικούς, ένας εκ των οποίων ο συμπαίκτης του στους Angra, Felipe Andrioli. Το δεύτερο βήμα ήταν κάπως πιο δυναμικό, με το "Fragile Equality" να παρουσιάζει μεγαλύτερη μεστότητα στις συνθέσεις.

Στο νέο -τρίτο τους- άλμπουμ, "Motion", οι Almah επιλέγουν να κινηθούν μέσω αρκετά διαφοροποιημένης μουσικής κατεύθυνσης, ενώ η κυκλοφορία του συνοδεύεται από κλασικές υπερβολές περί του καλύτερου άλμπουμ που έχει δημιουργήσει ποτέ ο -γενικά πολύ συμπαθής- Edu. Το γεγονός αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν οι εν λόγω δηλώσεις υποδεικνύουν πως οι Angra έχουν εκ νέου προβλήματα και οι Almah φαίνεται να ανάγονται σε πρώτη προτεραιότητα ή μήπως όντως το άλμπουμ είναι τόσο εκθαμβωτικά καλό.

Μετά από πολλαπλές ακροάσεις του "Motion" κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι ένα αρκετά καλό άλμπουμ, αλλά όχι κάτι το πραγματικά ιδιαίτερο, ώστε να στηρίζει τα λεγόμενα που το συνοδεύουν. Αρχικά, η κατεύθυνση είναι σαφώς πιο βαριά από ό,τι μας έχει συνηθίσει ο Falaschi, με χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, αρκετά κοφτά riff και φωνητικά που δε διστάζουν να γίνουν πιο επιθετικά. Παράλληλα, το άλμπουμ διακατέχεται από υψηλό τεχνικό επίπεδο, έχοντας ως αιχμή τα πολύ δυνατά lead των Marcelo Barbosa (απόφοιτος Berklee) και Paulo Schroeber, οι οποίοι σε σημεία είναι όντως εντυπωσιακοί. Η παραγωγή, αν και φορτωμένη, έχει διατηρήσει τα πλήκτρα σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να κρατάνε τη μελωδία διακριτή, αν και ο ήχος στις κιθάρες είναι λίγο ξερός, ειδικά στα ρυθμικά σημεία.

Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Hypnotized" να κάνει σαφείς τις ενδείξεις της αλλαγής της μπάντας, με επιθετικότητα που θα ξανασυναντήσει κανείς πιο κάτω και στο "Zombies Dictator" ή στην εισαγωγή του "Soul Alight", νομίζοντας προς στιγμήν ότι είναι άλλη μπάντα, ενώ την ίδια στιγμή το group ενσωματώνει στα τραγούδια και κάποια μελωδικά πλήκτρα ή γραμμές για να ισορροπήσει το αποτέλεσμα.  Αυτή την ισορροπία νομίζω πως την έχουν πετύχει καλύτερα σε τραγούδια όπως το "Days Of The New" ή το "Daydream Lucidity", με τις πιο ξεκάθαρα μελωδικές στιγμές να προκύπτουν από το όμορφο/ατμοσφαιρικό "Late Night In '85" και τη μπαλάντα που κλείνει το δίσκο, "When And Why", η οποία δεν καταφέρνει να σου αποτυπώσει τη μελωδία της, παρά τις ωραίες αρμονικές που χρησιμοποιούνται στην κιθάρα.

Αυτό εν τέλει που κρατάει γενικότερα το δίσκο από το να ανέλθει σε υψηλότερα επίπεδα είναι η έλλειψη μελωδιών που θα αποτυπωθούν στον ακροατή, θα τις κρατήσει και θα θέλει να τις ξανακούσει. Παράλληλα, στην προσπάθειά του ο Falaschi να παρουσιάσει μεγαλύτερη ποικιλία στην ερμηνεία, πατάει ορισμένες φορές σε χωράφια που δεν ταιριάζουν στη φωνή του, η οποία έτσι κι αλλιώς φημίζεται περισσότερο για το πάθος της. Έχω εν τέλει την εντύπωση πως οι Almah σε αυτό το άλμπουμ έκαναν τρόπο τινά το δικό τους "Jugulator" πείραμα, που ναι μεν είναι καλό, αλλά είναι κομματάκι βαρύτερο από αυτό που τους ταιριάζει και τους χαρακτηρίζει.

Μη διστάσει κανείς να του ρίξει μια αυτιά, την αξίζει, ειδικά αν είστε από αυτούς που ξετρελάθηκαν με την επιθετική διάθεση του "The Cold" των Flotsam And Jetsam ή χειροκροτήσατε τη μονομερή στροφή των Symphony X στο "Iconoclast". Συγκαταλέγεται στις συμπαθητικές κυκλοφορίες του είδους για την τρέχουσα χρονιά, χωρίς όμως να αποτελεί κάτι το εξαιρετικό και χωρίς να μπορεί να σταθεί ως σημαντικό αντίβαρο στην απραξία των Angra.