Alfie

Crying At Teatime

EMI (2005)
17/10/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Alfie είναι ένα ακόμα συγκρότημα που προέρχεται από το Manchester, την πόλη της Αγγλίας που από τη δεκαετία του '80 και έπειτα έχει δώσει το δικό της ξεχωριστό στίγμα στην pop -ular- μουσική, μια μουσική σκηνή συνυφασμένη με έννοιες όπως "εξέλιξη" και "πρωτοπορία". Συγκροτήματα και φυσιογνωμίες όπως οι Buzzcocks, οι Joy Division -από τις στάχτες των οποίων ξεπετάχτηκαν οι New Order-, οι Stone Roses, οι Happy Mondays, οι Charlatans, ο περιβόητος διοργανωτής Tony Wilson και πολλοί άλλοι, συνέβαλλαν τα μέγιστα στη δημιουργία και εξάπλωση μουσικών κυμάτων όπως το punk, το new wave, το indie rock, την ηλεκτρονική μουσική, την κουλτούρα του rave κλπ.

Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω -και ενδεχομένως σε πείσμα αυτών- η μουσική των Alfie δεν έχει να παρουσιάσει κάτι το πρωτοποριακό και σίγουρα δεν κινείται στα χωράφια της εξέλιξης, καθώς η σκέψη τους απέχει πολύ από τους ήχους και τη φιλοσοφία που καθόρισαν τη σκηνή της πόλης τους. Όσο περίεργο λοιπόν και αν ακούγεται, οι Alfie είναι ένα συγκρότημα από το Manchester που ο ήχος του, οι επιρροές του και η εν γένει φιλοσοφία του βρίσκει καταφύγιο στις χαώδεις κοιλάδες της ψυχεδέλειας και στη folk απόχρωση της δεκαετίας του '60. Αυτό ξεκίνησαν να κάνουν στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, όταν πραγματοποίησαν την πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση με το "If You Happy With You Need Do Nothing", αυτό συνεχίζουν να κάνουν -πιο ολοκληρωμένα ομολογουμένως- και με το μόλις εμφανιζόμενο στα ράφια των δισκοπωλείων "Crying At Teatime".

Ευθύς εξ' αρχής το "Your Own Religion" φροντίζει να μεταφέρει τον ακροατή στις ακτές τις California, εκεί που γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '60 τα πρώτα ψυχεδελικά όνειρα με θέα τον ωκεανό αποτυπώθηκαν σε παρτιτούρα. Μελωδικές γραμμές, κιθάρες με παιχνιδιάρικη διάθεση και μια αίσθηση ανεμελιάς, δημιουργούν τη σύνθεση που οι Alfie προωθούν ως single του δίσκου. Στο "Look At You Now" η περιήγηση στην California συνεχίζεται με το Roger McGuinn να βολτάρει στις παραλίες και στο μυαλό της μπάντας, η οποία κλείνει με νόημα το μάτι στους Byrds. Το ταξίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κορυφώνεται με το "'Til The End" όπου η συνύπαρξη των πλήκτρων με τα βιολιά και τα διπλά φωνητικά δημιουργεί την πιο περίπλοκη και συγχρόνως ενδιαφέρουσα σύνθεση του album, μην έχοντας τίποτα να ζηλέψει από τις σπουδαίες ψυχεδελικές στιγμές του παρελθόντος.

Η προσγείωση του αεροπλάνου των Alfie στα αγγλικά εδάφη δίνει ένα σαφώς πιο λυρικό τόνο στις εμπνεύσεις τους, αλλά παράλληλα χάνεται η σπιρτάδα, ο ενθουσιασμός και το νεύρο που υπήρχε στο πρώτο μισό του δίσκου. Το "Colours" αντλεί την έμπνευση του από τον πρωτομάστορα των ψυχεδελικών αναζητήσεων της αγγλικής folk, Donovan -στη δισκογραφία του οποίου υπάρχει ομότιτλο κομμάτι-, ενώ το "Wizzo" με την παράδοξη σύνθεση του, την ευδαιμονική του αισθητική και το χαρακτηριστικό ήχο των πλήκτρων και των πνευστών, θυμίζει έντονα Beatles εποχής "Magical Mystery Tour".

Το ταξίδι στο χρόνο των Αlfie βαδίζει προς το τέλος του και το γλυκόπικρο "Where Did Our Love Go?" με ορισμένα όμορφα κιθαριστικά περάσματα υπό τη διακριτική συνοδεία βιολιών, προσφέρει μια ακόμη ενδιαφέρουσα σύνθεση στο όλο εγχείρημα.

Το "Crying At Teatime" είναι ένα album που ακούγεται ευχάριστα και σαφέστατα υπάρχουν κάποιες στιγμές που το κάνουν να λάμπει, χωρίς βεβαίως να εκπλήσσει ούτε και να συμβάλλει σε οποιαδήποτε εξέλιξη της σκηνής που μετέτρεψε το Manchester στο στομφώδες αποκαλούμενο "Madchester".

  • SHARE
  • TWEET