Agathocles

Δύο χρόνια μετά το "Mincer", οι grindοπατέρες Agathocles επιστρέφουν με νέο full length album και όχι κάποιο ep ή split από τα «εκατοντάδες» που έχουν κυκλοφορήσει από το 1984, όταν και ιδρύθηκαν. Τώρα που το σκέφτομαι, 24 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα μουσικά δρώμενα δεν είναι λίγα, όταν μάλιστα δεν έχουν αποκλίνει και πολύ από τον ήχο που είχαν στις πρώτες τους κυκλοφορίες. Από αυτό και μόνο δίκαια θεωρούνται μια μπάντα η οποία στήριξε το είδος και αν μη τι άλλο έβαλε το λιθαράκι της στη μετέπειτα εξέλιξή του.

Στο "Grind Is Protest" μην περιμένετε να ακούσετε κάτι διαφορετικό από αυτό στο οποίο μας έχουν συνηθίσει οι Βέλγοι χρόνια τώρα. Στα 40 τραγούδια του δίσκου παίζουν grind που, ναι μεν δε διεκδικεί δάφνες, αλλά πορώνει σε ικανοποιητικό βαθμό, κάνοντας και τα 25 περίπου λεπτά του να ακούγονται ευχάριστα «μονοκοπανιά». Το σύστημα «παίζει πρώτα η κιθάρα το riff και μετά μπαίνουν τα υπόλοιπα όργανα και η φωνή» κάνει συχνά την παρουσία του και εδώ, βοηθώντας την ακρόαση και στα πιο «ανεκπαίδευτα» αυτιά. Με περισσότερο punk - hardcore, παρά metal, φιλοσοφία επιβεβαιώνουν την άρρηκτη σχέση τούτων των ιδιωμάτων με το grind, πόσο μάλλον αν κάποιος αλλάξει τα φωνητικά και αφαιρέσει όλα τα blastbeat.

Η αλήθεια είναι ότι από τα 40 κομμάτια του album οι Agathocles θα μπορούσαν να γράψουν 15 πραγματικά καλά - είμαι σίγουρος ότι είναι ικανοί για κάτι τέτοιο άλλωστε. Η συνήθεια του ανά ένα riff και τραγούδι με αποπροσανατόλισε λίγο, ειδικά όταν αυτά είναι αρκετά απλοϊκά. Ναι μεν πρόκειται για grind δίσκο, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει και τα στάνταρ του grind και του death grind έχουν ανέβει πολύ.

Χωρίς να φτάνει το επίπεδο του "Razor Sharp Daggers" και των υπόλοιπων '90s κυκλοφοριών, το "Grind Is Protest" των Agathocles δε θα χαλάσει κανέναν από τους φαν του είδους. Οι υπόλοιποι ας επενδύσουν σε άλλες σταθερές αξίες, όπως οι Napalm Death, και θα βγούνε κερδισμένοι.