Adagio

Οχτώ χρόνια σιωπής ήταν πολλά, με τους Adagio να επιστρέφουν ξανά στο προσκήνιο με τον φετινό και πέμπτο ολοκληρωμένο τους δίσκο. Οι Γάλλοι metallers ανήκουν στις σημαντικότερες μονάδες του προοδευτικού power metal χώρου και η μακροχρόνια απουσία τους υπήρξε κάτι παραπάνω από αισθητή, παρά τις δύο αρκετά ενδιαφέρουσες solo προσπάθειες του mastermind τους, Stephan Forte, που κυκλοφόρησαν την τελευταία εξαετία.

Βέβαια, η μπάντα από το Μονπελιέ, ακόμη και πριν το διάλλειμα διαρκείας μέσα στα '00s, βρισκόταν σε μια κρίσιμη καμπή στην καριέρα της, με τα "Dominate" και "Archangels In Black" να αποτελούν δύο δυνατά μεν, μα αρκετά κατώτερα άλμπουμ συγκριτικά με τους προκατόχους τους (και κυρίως από το κορυφαίο "Underworld"). Έτσι, αναμενόμενα σχεδόν, αρκετές αλλαγές έχουν συμβεί στις τάξεις της μπάντας, ξεκινώντας με τις προσθαφαιρέσεις μελών στις κομβικές θέσεις του τραγουδιστή και του ντράμερ (αλλά και την προσθήκη της βιολίστριας Mayline Gautie ως μόνιμο μέλος).

Κι ενώ στη θέση των τυμπάνων δεν μπορούσαμε να έχουμε μια πλήρη εικόνα για τις δυνατότητες του Jelly Cardarelli προτού τον ακούσουμε στο δίσκο (αν κι εκ του αποτελέσματος ο Γάλλος κάνει εξαιρετική δουλειά), ο Kelly Sundown Carpenter μονάχα άγνωστος δεν είναι στο ευρύ κοινό, έχοντας δώσει τα εντυπωσιακά ερμηνευτικά του διαπιστευτήρια πολλάκις. Μάλιστα, ο Αμερικάνος ερμηνευτής δεν είναι άγνωστος στη μπάντα, έχοντας περιοδεύσει μαζί της στο Ιαπωνικό σκέλος της περιοδείας για την προώθηση του "Dominate" πριν μια δεκαετία, συνεπώς η επιλογή του ως μόνιμος πια τραγουδιστής των Γάλλων έφερε μονάχα χαμόγελα στους γνώστες των φωνητικών του ταλέντων.

Περνώντας στο κυρίως μέρος του "Life", ο πέμπτος δίσκος των Adagio τους βρίσκει να επιχειρούν μια μερική (επι)στροφή στα όσα σπουδαία παρουσίασαν στο "Underworld", ξεσκαρτάροντας ένα αρκετά μεγάλο μέρος του brutal χαρακτήρα των δύο προηγούμενων δίσκων (με τα ελάχιστα brutal του Carl Bensley και ορισμένα riff να αποτελούν το συνδετικό κρίκο με εκείνους). Έτσι, αν και ο νεοκλασικός λυρισμός που διακρίνονταν στον χαρακτήρα της μπάντας εντόνως μέχρι και το "Dominate" έχει υποχωρήσει αισθητά, οι δομές, η αισθητική και η εν γένει αύρα των κομματιών προσεγγίζει το "Underworld", έστω κι αν οι εμπνεύσεις τους διυλίζονται υπό διαφορετικό φίλτρο.

Πάντα με κύριο γνώμονα τους Symphony X, η επιρροή των οποίων δεν αμφισβητείται σε κανένα σημείο του δίσκου (αλλά, αντιθέτως, αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο στο κομβικό "The Grand Spirit Voyage"), αλλά και των Dream Theater ( όπου το δεύτερο μισό του περιπετειώδους "The Ladder" αποτείνει έναν μικρό φόρο τιμής στις ένδοξες '92-'94 ημέρες τους), κάθε μία από τις συνολικά εννέα περιεχόμενες συνθέσεις αποτελεί ένα δαιδαλώδες, σκοτεινό μουσικό ταξίδι.

Για τη μουσικότητα και την τεχνοκρατική υπόσταση του άλμπουμ δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαιτέρως, καθώς η εκτελεστική ομάδα γύρω από τον βιρτουόζο Stephan Forte είναι υψηλοτάτου επιπέδου. Ωστόσο, μια μικρή επιπλέον αναφορά αξίζει στον Kevin Codfert, στου οποίου τις εμπνεύσεις στα πλήκτρα βασίζονται οι ατμοσφαιρικές δυναμικές του υλικού (μα και ένα μεγάλο μέρος του prog χαρακτήρα της μπάντας), αλλά και στην Mayline Gautie, που προσθέτει αρκετές πινελιές με το βιολί της στο συνολικό αποτέλεσμα. Εκεί, όμως, που ο δίσκος διαφοροποιείται σαφώς, είναι στον τομέα των φωνητικών, με τον Carpenter να μοιάζει ως η ιδανική επιλογή για τη θέση.

Παραδίδοντας μεστότατες ερμηνείες, πιθανόν από τις πιο ολοκληρωμένες που έχει παρουσιάσει σε δίσκο, ο Αμερικάνος τραγουδιστής δοκιμάζει τη φωνή του σε ολόκληρο το εύρος της έκτασης της με εκπληκτικά αποτελέσματα. Κι αν για τα υψίφωνα χαρίσματα του είναι ξακουστός ήδη από την εποχή των Beyond Twilight και των Outworld, εδώ μας χαρίζει και μια εξαιρετική ερμηνεία στο μπαλαντοειδές "Trippin' Away" (που φέρνει μνήμες από το υπέροχο "Promises"), στεκούμενος, μαζί  με τον David Readman, στην κορυφή των όσων τραγουδιστών έχουν περάσει από τους Adagio μέχρι στιγμής.

Συνολικά, το άλμπουμ συνεχίζει και «μεγαλώνει» με κάθε επιπλέον άκουσμα, παρ’ όλο που ήδη από τις πρώτες ακροάσεις αφήνει να φανεί η μουσική του ποιότητα. Και σίγουρα, στη συνολική δισκογραφία των Adagio κατατάσσεται εμφανώς χαμηλότερα μονάχα από το απλησίαστο "Underworld", καταφέρνοντας να αναζωπυρώσει για τα καλά το ενδιαφέρον για τους Γαλλους prog/power metallers και τις επόμενες τους κινήσεις.

Μπορείτε να το ακούσετε εδώ.