Hooverphonic, Marva Von Theo @ Fuzz Club, 14/12/19

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο (κάποιες φορές)

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 17/12/2019 @ 21:02

Οι Hooverphonic είναι ένα από εκείνα τα σχήματα που είχαν την τύχη και την ατυχία να κυκλοφορήσουν ένα πραγματικά τεράστιο hit single. Όλοι το ξέρουν αυτό. Και όπως είναι γνωστό, το συγκεκριμένο δεν είναι κάτι που ο οποιοσδήποτε μπορεί να το πετάξει από πάνω του. Υπάρχουν ορισμένες λαμπρές εξαιρέσεις στον κανόνα, δεκτό. Για τους περισσότερους όμως το μεγάλο σουξέ είναι ένα βάρος που υποχρεωτικά κουβαλάνε εσαεί. Οι Βέλγοι ανήκουν ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Το "Mad About You" από μόνο του φτάνει και περισσεύει για να τους κρατήσει μία θέση ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα του εναλλακτικού ήχου, όμως οι τακτικές αλλαγές της τελευταίας δεκαετίας κόβουν τις όποιες βλέψεις προς κάτι μεγαλύτερο. Κοιτώντας αποστασιοποιημένα, το βράδυ του Σαββάτου έμοιαζε με την τέλεια απεικόνιση αυτής της κατάστασης.

Λίγα λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα έναρξης, το κάτω μέρος του venue έμοιαζε ήδη τουλάχιστον μισογεμάτο και οι Marva Von Theo είχαν ξεκινήσει να παρουσιάζουν το υλικό τους. Το ηλεκτρονικό ύφος του ντουέτου χωρίς να είναι παράταιρο με το κλίμα της βραδιάς έδειχνε να μην αγγίζει τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού. Η απόδοση των φωνητικών ήταν άψογη, οι κατά βάση μπλε αποχρώσεις και τα παιχνίδια με τα φώτα έδεναν πανέμορφα, και οι ψηφιακές λεπτομέρειες σιγόνταραν ταιριαστά. Ίσως είχε να κάνει με την υπερβολικά χαμηλή ένταση, ή πιθανότερα με τη γνωστή κατάρα του δεύτερου ονόματος. Σε κάθε περίπτωση η πολυπόθητη σύνδεση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον κόσμο δυστυχώς δεν επιτεύχθηκε ποτέ στον επιθυμητό βαθμό.

Marva Von Theo

Μέχρι τις 22.30 που τα φώτα χαμήλωσαν για την εμφάνιση των πρωταγωνιστών της βραδιάς ο χώρος είχε γεμίσει. Τα πρώτα μέτρα του "Concrete Skin" ακούστηκαν και η μπάντα παρατάχθηκε χωρίς μεγαλεπήβολες εισόδους ή ροκσταριλίκια. Οι Hooverphonic, για καλό ή για κακό, ποτέ δεν ήταν από εκείνους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «διασκεδαστές». Αυτό που όλοι οφείλουν να παραδεχθούν ωστόσο είναι ότι σε όλη τη μέχρι τώρα πορεία τους δεν έχουν κάνει εκπτώσεις στη ζωντανή απόδοση του υλικού τους. Η βασική τριάδα πάντα κινείται κάπου ψηλότερα από τον καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό, ενώ οι session μουσικοί που τους πλαισιώνουν δίνουν το κάτι παραπάνω στο συνολικό αποτέλεσμα.

Hooverphonic

Έχοντας πάρει μια γεύση για το πώς στέκονται επί σκηνής οι Βέλγοι εν έτει 2019 από την καλοκαιρινή εμφάνισή τους στο πλάι του Hozier στο Release Festival, σε γενικές γραμμές ξέραμε περίπου τι να περιμένουμε. Το έργο της Luka Cruysberghs ήταν, είναι και θα είναι κάθε άλλο παρά εύκολο. Κι αν η απόδοσή της στα φωνητικά δεν σηκώνει πολλές αμφισβητήσεις, από αντικειμενική σκοπιά και όχι σε άσκοπες συγκρίσεις τουλάχιστον, η μαζεμένη σκηνική παρουσία της είναι κάτι που δεν γίνεται να περάσει ασχολίαστο. Ιδιαίτερα σε συνδυασμό με τους εξίσου αντί-ροκ-σταρ Alex Callier και Raymond Geerts, το σύνολο βγάζει κάτι που μπορεί να διαβαστεί ως καλώς εννοούμενη εσωστρέφεια, αλλά και ως αμηχανία.

Hooverphonic

Πέρα από τα όποια μη μουσικά σχόλια, η δισκογραφία του συγκροτήματος είναι τόσο γεμάτη που μπορεί να γεμίσει εκατό λεπτά χωρίς καν να εξαντλήσει τα μεγάλα singles. Η απόδοση του "Stranger" ήταν τόσο άψογη όσο η εισαγωγή για τις αποθεωτικές κριτικές και τις απογοητευτικές πωλήσεις του "The President Of The LSD Golf Club". Στο "Vinegar & Salt" η Cruysberghs έδωσε τα διαπιστευτήριά της. Το "Anger Never Dies" γύρισε με τον καλύτερο τρόπο τον χρόνο στις ημέρες που πίσω από το μικρόφωνο βρισκόταν η Noémie Wolfs. Το "Eden" με την τεράστια μελωδία και την αντισυμβατική δομή του ήταν μια υπενθύμιση του ότι αυτή η μπάντα ακόμα και στις πραγματικά mainstream μέρες της, έπαιζε με τους δικούς της κανόνες.

Hooverphonic

Η ισορροπία ανάμεσα στο νέο και το παλιότερο υλικό διατηρήθηκε προσεκτικά. Το σερί του πιανίστικου "Sleepless" με την "Jackie Cane" έδειξε ότι η απόσταση των δύο κόσμων δεν είναι δεσμευτική. Η διασκευή στο "Suspirium" ήταν ένα υπέροχο δώρο. Οι ενδυματολογικές αλλαγές της μπροστάρισσας έδωσαν νότες τσαχπινιάς σε μία υπερβολικά προσγειωμένη εμφάνιση. Οι στιγμές που ο δεύτερος κιθαρίστας έβγαινε στο προσκήνιο ακολούθησαν από κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι τότε ήταν που το κοινό έμπαινε στην εξίσωση. Όταν ακούστηκε η γνωστή μπασογραμμή και το "feel the vibe, feel the terror, feel the pain" όλο το κλαμπ συγχρονίστηκε. Αν αυτό συνέβαινε σε περισσότερα κομμάτια, θα παραμιλούσαμε. Τώρα απλά θυμηθήκαμε γιατί τους αγαπάμε.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης

SETLIST

 

Concrete Skin
On And On
Stranger
Vinegar & Salt
Heartbroken
Anger Never Dies
Horrible Person
Eden
Romantic
Sleepless
Jackie Cane
The Night Before
Hiding In A Song
Mad About You
Uptight
One Two Three
Badaboum
Looking For Stars
Amalfi 

Encore:

Suspirium (διασκευή Thom Yorke)
2 Wicky
Long Time Gone

  • SHARE
  • TWEET