Αντίδραση, Psycorepaths, Konepistooli @ An Club, 04/01/20

Η επιστροφή στους συνήθεις συναυλιακούς ρυθμούς συνέβη άμεσα και με την πρώτη ικανή ευκαιρία στο νέο έτος, με την επετειακή εμφάνιση των ιστορικών Αντίδραση να αποτελεί έναν πρώτης τάξεως λόγο για να κατηφορίσουμε στο γνωστό μαγαζί της Σολωμού, το Σάββατο που μας πέρασε. Το συναυλιακό πακέτο, έτσι κι αλλιώς, φαινόταν ελκυστικό και σε ένα αντίτιμο άκρως προσιτό, οπότε οποιαδήποτε ένσταση μάλλον κάμφθηκε γρήγορα και δίχως ιδιαίτερο δισταγμό, με την επίσκεψη σε έναν οικείο χώρο και τις πρώτες αναγνωριστικές μπύρες να ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα. [Σ.Κ.]

Έτσι, έπειτα από μια καθυστέρηση, βάσει της ανακοίνωσης περί έναρξης στις 21:30, της τάξης της μιας ώρας σχεδόν, ανέβηκε στην σκηνή το τρίο των Konepistooli. Για την επόμενη σχεδόν μισή ώρα, η μπάντα επιδόθηκε στο αγαπημένο της hardcore punk, το οποίο αποτελεί συνολικά ένα ερωτικό γράμμα προς την φινλανδική σκηνή. Εϊναι τέτοια η αφοσίωση τους, στον εν λόγω ήχο, που ο ομότιτλος δίσκος που κυκλοφόρησαν φέτος, εκδόθηκε σε δυο εκδοχές, μια με φινλανδικό και μια με ελληνικό στίχο. Όπως αναμενόταν, το σετλιστ τους βασίστηκε στις ελληνόφωνες εκδοχές των κομματιών τους, και το αποτέλεσμα, παρά τον ήχο που στάθηκε εμπόδιο σε αρκετά σημεία, ήταν αξιοπρεπέστατο. Με το rhythm section να ηχεί αναμενόμενα groove-y, και τα σποραδικά Discharge -like κιθαριστικά leads να προσδίδουν την απαραίτητη βρωμιά, οι Konepistooli, ήταν μια ιδανική έναρξη, βάζοντας στο κλίμα, όσους τους παρακολουθήσαμε. Αξίζει να σημειωθεί και ο τρόπος με τον οποίο ο frontman κυρίως, μετέδιδε το punk attitude του στον κόσμο, συμπαρασέρνοντας μερίδα του κοινού. Αν ο ήχος ήταν λίγο καλύτερος, ο συνολικός πήχης θα ανέβαινε πιο ψηλά. [Α.Ζ.]

Δεν άργησε πολύ το κουαρτέτο των Psycorepaths να καταλάβει τη σκηνή, προσπαθώντας να επιβάλλει τους ρυθμούς της σε ένα μάλλον συνειδητοποιημένο - αν και διστακτικό - κοινό. Σε μια εμφάνιση - σφηνάκι, το αθηναϊκό σχήμα εκμεταλλεύτηκε το momentum που άφησε η εμφάνιση των Konepistooli, δείχνοντας απτόητη παρά τα επί μέρους προβλήματα και τα απρόοπτα της τελευταίας στιγμής. Άλλωστε, με rhythm section ανάγκης, το extreme hardcore τους αποδόθηκε το δυνατόν καλύτερα και με την ενέργεια να ξεχειλίζει, περνώντας τα νοήματα των τραγουδιών τους με τον τρόπο που τους άρμοζε.

Έτσι κι αλλιώς, το είδος που εκπροσωπούν και η αστική του φύση ευεργετείται από έναν πιο χύμα ήχο και μια diy προσέγγιση και, δεδομένων των συνθηκών, η εμφάνιση τους παίρνει ξεκάθαρα θετικό πρόσημο. Όσο για τις δισκογραφικές τους προσπάθειες, το πιο πρόσφατο split-άκι με τους Βραζιλιάνους Undergust είπε πράγματα ακόμη και σε κάποιον με επιφανειακή σχέση με το ιδίωμα (σαν και του λόγου μου), οπότε, όσοι πιστοί δεν χάνετε τίποτα να τσεκάρετε. [Σ.Κ.]

Με το πρόγραμμα να έχει πάει αισθητά πίσω, ανέβηκαν στην σκηνή οι Αντίδραση, υπό τους ήχους της εισαγωγής του νέου τους άλμπουμ, "Δυστοπία". Μπήκαμε έτσι στο κλίμα, για την προβλεπόμενη live παρουσίαση του δίσκου. Βέβαια, η ιστορική μπάντα, επέλεξε να μην ακολουθήσει την συνήθη τακτική όπου χωρίζουν το σετ τους σε δυο μέρη, πρώτα της παρουσίασης ολόκληρου του δίσκου και ύστερα σε μια επιλεκτική αναδρομή σε κορυφές του παρελθόντος. Επέλεξαν να μπλέξουν το μακροσκελές σετλιστ, κάτι που στα μάτια μου με έκανε να ευχαριστηθώ παραπάνω την συναυλία, ενώ ταυτόχρονα ανέδειξε και την δυναμική των νέων τους συνθέσεων αφού στάθηκαν εξαιρετικά στο πλευρό παλαιότερων.

Μπορεί ο ήχος καθ' όλη την διάρκεια της εμφάνισης της μπάντας να ήταν μέτριος, με τις κιθάρες να ακούγονται έντονα στακάτες και το μπάσο, τουλάχιστον στο σημείο που καθόμασταν να μην δίνει βάθος στις συνθέσεις, η απόδοση και η ενέργεια τους όμως έγειρε τις εντυπώσεις προς το θετικότερο. "Ενός λεπτού Κραυγή" και "Αίμα στους Δρόμους" για εκκίνηση, και το μήνυμα είχε μεταδοθεί. Τα γνώριμα thrashcore riffs της μπάντας σε πιάνουν από τον λαιμό και σου θυμίζουν, αν έκανες το λάθος και ξέχασες, πόσο διαφορετικός είναι διαχρονικά ο ήχος τους στην εγχώρια σκηνή. Τα φωνητικά του Γρηγόρη δε, φτύνουν στίχους που αν τους ακούσεις μια φόρα δεν γίνεται να τους ξεχάσεις. Μνήμες ανασύρονται και χαμόγελα επανέρχονται διαρκώς στους όσους απρευρισκόμενους παρακολουθήσαμε την συναυλία, που με το χαμηλό της αντίτιμο ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία ενίσχυσης της ανεξάρτητης εγχώριας σκηνής. "Θεοί του Φόβου" και "Ελεύθερη Τηλεόραση" ηχούν πλέον, 30 χρόνια από το "Κατάσταση Κινδύνου" επίκαιρα και όχι απλά προφητικά, ενώ στιγμές όπως το "Αρχαίες Ματαιώσεις" από το νέο τους πόνημα, δένουν εξαιρετικά τόσο ηχητικά αλλά και στιχουργικά με την σύγχρονη κριτική τους.

Με τους δυο πρώτους δίσκους, "Κατάσταση Κινδύνου" και "Ενάντια", κλασικούς στην σκηνή, να αποδίδονται στην πλειοψηφία τους, υπήρχαν στιγμές που προσωπικά με κέρδισαν οι συνθέσεις του νέου πονήματος της μπάντας. Από τι ακροάσεις του δίσκου, η εναρκτήρια δυάδα "Δημοκρατικός Ολοκληρωτισμός" και "Ιερό Κατασκεύασμα" με είχε κερδίσει, μιας και τις θεωρώ από τις καλύτερες στην πορεία της μπάντας. Η back to back απόδοσή τους εκτιμήθηκε και από το κοινό, ενώ κάπου εκεί ήρθε η ώρα και για ένα άτυπο best of σερί της μπάντας. Βέβαια, κάτι που οφείλει να αναφερθεί, είναι πως τα παραδοσιακά συνθήματα που ηχούν σε τέτοια λάιβ, η μπάντα τα έπαιρνε και μελοποιούσε επί τόπου τον χαρακτηριστικό ρυθμό, εντείνοντας τον πολιτικό σχολιασμό. "Κατάσταση Κινδύνου", "Χοιρινό Κρέας", "Αυτή είναι η Ελλάδα", "ΕΛ.ΑΣ", όπου αναμενόμενα έγινε ένας κακός χαμός και το κλείσιμο με το ομώνυμο, δεν λειτούργησαν μόνο νοσταλγικά. Σε ιστορικές μπάντες, ανεξαρτήτως ιδιώματος, κάτι τέτοιο είναι σπάνιο.

Οι Αντίδραση, παραμένουν ενεργοί, κυκλοφορούν εξαιρετικούς δίσκους και ζωντανά, ανεξαρτήτως χώρου ή ήχου, είναι μια εμπειρία. Μεταφέρουν την θρυλική ‘90s hardcore εχώρια αίγλη στο σήμερα, οι thrash metal επιρροές τους προκαλούν headbanging, ενώ οι στίχοι τους είναι σταθερά ποιοτικοί. Το λιγοστό σχετικά κοινό που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα αυτής της συναυλίας, ήξερε με την ίδια άνεση τους στίχους της ανατριχιαστικής "Αναλώσιμης Νεολαίας" από τον νέο τους δίσκο, με το επιβλητικό slayer breakdown, όσο και του "Εγχρωμη T.V. - Ασπρόμαυρη Ζωή" από το "Παντού Και Πουθενά". Το συναυλία αυτή του Σαββάτου που μας πέρασε λοιπόν, είχε τις ιδιομορφίες της, τα όποια ηχητικά κυρίως προβλήματά της, αλλά η αίσθηση που μας άφησε στο φινάλε, ήταν θετική ενώ η διάθεση για μπύρες είχε αυξηθεί. [Α.Ζ.]